Een geweldige vakantie!

Lama vlees, geit en een mais prutje, empanadas, wijnproeven, typisch Argentijns, even schrikken in San pedro de Atacama, de geisers en toch weer even langs het ziekenhuis…….

Opnieuw heel lux met het vliegtuig, vliegen we door naar Salta voor een nieuw avontuur. In Salta komen we aan in ons nieuwe hostel. Het is dit keer een warm ontvangst en een heel mooie kamer. Alles is schoon en netjes. Mam haalt opgelucht adem; ow, dus zo kan het ook. Diezelfde middag regelen we alle tours en verlengen ons verblijf in het hostel. We gaan een tour naar het noorden (Humahuaca), het zuiden (Cafayate) en het westen (Cachi) maken. Dus de volgende dag vroeg weer op. Pap en mam beginnen zich af te vragen of ze wel vakantie hebben. Iedere keer vroeg op en lange dagen. Tja, rondreizen is hard werken :). We vertrekken met een airco minibusje naar het noorden. Onderweg zien we geweldig mooie natuur. Pap en mam kijken hun ogen uit. Pap, blijft foto’s maken met zijn telefoon. Zeker wanneer we bij de Hills of Seven Collors komen. Een schitterende berg met vele verschillende kleuren (of het er echt 7 zijn???). In Humahuaca aangekomen bekijken we even de stad en gaan luchen. En ja, wat moet je eten in noord Argentinie……..lama natuurlijk! Pap en mam hadden nog nooit lama gegeten. Dus op naar een lokaal restaurant om lama te eten. Een stukje vlees helemaal naar pap zijn hart, niet vet, lekker mals, zacht en laag cholesterol…..wat wil een mens nog meer. Het is een geslaagde mooie dag!

De volgende dag gaan we naar het zuiden, naar Cafayate. Ook de tocht hier heen is weer schitterend. Vele mooie rotsformaties vernoemt naar hetgeen waar ze op lijken, het amfitheater, de duivelskeel (alhoewel ik niet weet of iemand weet hoe die eruit ziet??), de monnik, de pad en de obelisk. In Cafayate zelf gaan we naar een wijnerij en krijgen een leuke rondleiding (dit keer niet super lang en oer saai) en daarna natuurlijk lekker wijnproeven :)! We nemen gelijk een flesje heerlijke witte wijn mee. Ook hier nemen we de lokale keuken……en tja, dat is een prutje met mais en……geit. Dus dat wordt geit eten. We moeten eerlijk zeggen; het is beide niet voor herhaling vatbaar. Mam, ging bijna spugen toen ze pap de geit zag eten. Zoals het hoort proefde ze het toch…..kort samengevat; dat maakte het niet veel beter :). Pap en ik hebben de geit nog wel zoveel mogelijk opgegeten/afgekloven. Ach, je moet alles proberen (met uitzondering van cavia, die vind ik echt te schattig). Na een lange mooie dag komen we weer thuis. We moeten nog wel even van kamer wisselen omdat onze kamer niet voor alle 5 nachten beschikbaar was. Onze koffers staan al in de nieuwe kamer. Wat een luxe, het is net een klein hotel. We komen in onze nieuwe kamer……of wat zeg ik; kamer? Het is gewoon een klein appartementje met alles erop en eraan. Eigen luxe keuken, koelkast, privé douche en toilet en wifi…..wauw!! Klopt dit wel? Dit kan toch niet. Het is maar 6 euro duurder dan de vorige kamer, een kamer met 3 bedden en een douche en toilet. We kunnen het niet geloven…..we kijken elkaar vragend aan. Snel vraag ik nog een keer of de prijs echt klopt. Ja, hij klopt echt. Mmm, nou ja dan zal het wel. Later zitten we aan onze riante keukentafel. We kijken elkaar weer aan…..nee, het kan niet kloppen. We rekenen, zou het toch p.p zijn ipv voor de gehele kamer…..dan is het veel geld (dan gaat het boven ons backpack budget). We komen er niet uit en kunnen het echt niet geloven…..mam heeft er genoeg van……ze gaat weer naar de receptie en vraagt het nog maal……ja, het is echt waar……360 pesos per nacht voor de gehele kamer. Wat een geluk hebben we. En zo slapen we diezelfde nacht in ons heerlijk luxe appartementje.

De volgende dag zijn we ’vrij’. We slapen uit en gaan daarna Salta verkennen. We bezoeken het plein, slenteren door de straten en gaan naar de lokale markt. Daar weten we met moeite een tafeltje te bemachtigen om de wel bekende Argentijnse empanadas te eten. Misschien is dat toch typisch Argentijns? Of nee, eigenlijk is dat meer typisch Zuid Amerikaans. Maar……lekker zijn ze wel :). Hierna nog even naar een mooi museum over de bekende archeologische opgravingen op grote hoogte. In de vroegere Inca tijd werden er kleine kinderen geofferd aan de goden. Ze moesten op lange pelgrim tochten en werden daarna boven op de berg (6700 m hoogte) dronken gevoerd totdat ze in slaap vielen en dan leven begraven. Hoe luguber!! Maar ja, volgens hun allemaal voor een goed doel. Omdat het daar boven zo koud is zijn de lichamen heel goed bewaard gebleven en een soort mummies geworden. Ze hebben de mummies opgegraven (een hele klus op 6700 m) en naar het museum gebracht. Hier wordt er per keer 1 mummie tentoongesteld. Tijdens ons bezoek was dat ’Het meisje van het licht’. Ik kan niet anders zeggen dan dat we alle drie toch wel een beetje beduusd waren van wat we zagen. Het was net of het kleine meisje ieder moment haar ogen kon openen, lachen en zeggen; hallo, hier ben ik. Na lang staren en kijken moesten we toch echt het museum verlaten. We hadden weer genoeg stof om over na te denken……..

De volgende dag alweer de laatste tour in Salta. We gaan naar Cachi. Een mooi dorpje in de bergen. Ook daar eten we heerlijke empanadas en een typisch Zuid-Amerikaans Quinua soepje. Het is weer smullen. Helaas hebben we nog steeds niets gevonden wat we echt typisch Argentijns vinden. Misschien ’de aardappel’? We zoeken het op. De aardappel is wel typisch Zuid-Amerikaans maar helaas…..de allereerste aardappel komt uit Peru en niet uit Argentinie. Dus ja, toch niet typisch Argentijns. Er lijkt nog 1 ding over te blijven……..de Argentijnse nationale drank ’mate’ of ’yerba mate’. Lees en oordeel zelf.

De kruidige bladeren waarvan mate gemaakt wordt, zijn afkomstig van een altijd groene boom, de llex paraguayensis. Deze boom groeit in het wild of in plantages in Noord-Oost Argentinie, Zuid-Brazilie en Paraguay. De jonge bladeren worden in de winter (van juni tot augustus) geoogst met machetes en worden gebruikt om yerba oftewel mate van te maken. Het droogproces gebeurd via complexe en subtiele methoden. Niet enkel de manier waarop mate gemaakt wordt is bijzonder. Ook de manier waarop het gedronken wordt is bijzonder. Mate wordt gedronken uit een beker die soms ook ’mate’ en soms ’matesito’ genoemd wordt. Het recipiënt wordt traditioneel gemaakt van een vrucht van een klimplant, de Lagenaria vulgaris. Deze wordt gedroogd en uitgehold. Vele Argentijnen lopen rond met een thermosfles met heet water om de mate overal en altijd te kunnen maken. De mate wordt in groepen gedronken. De ’cebador’ maakt de mate. Hij drinkt het altijd als eerste om het te proeven. Daarna vult hij de beker opnieuw en geeft het met zijn rechterhand en kloksgewijs door. Iedereen drinkt de mate uit de beker op en geeft hem dan terug aan de cebador. Het is een hele eer als je aangewezen wordt als cabador. Vele Argentijnen drinken de mate niet alleen omdat ze het lekker vinden (de bittere smaak is wel even wennen) maar ook omdat het erg gezond is. Zoals er in koffie cafeïne zit, zit er in mate mateine. Dit is een opwekkend middel wat verwant is aan cafeïne, maar het is wel veel milder. Het helpt om de spieren te ontspannen, om de hartslag te reguleren en de ademhaling te verbeteren zonder alle negatieve effecten van koffie die slapeloosheid en nervositeit met zich mee kan brengen. Aldus de Argentijnen (op internet is er nog veel discussie gaande over het verschil tussen cafeïne en mateine).

Wij hebben besloten dat dit toch wel typisch Argentijns is! Overal in Argentinië zie je mensen mate drinken en/of hebben ze een speciaal ’mate tasje’ om de mate in te vervoeren. Eindelijk we hebben het gevonden!! We kunnen met een gerust hart Argentinië verlaten want het volgende land staat alweer op ons te wachten. Wat gaat de tijd toch snel……

We gaan dit keer niet lux vliegen…..nee we nemen de bus. Het duurt maar 10 uurtjes en schijnt een heel mooie rit te zijn door de bergen. Pap heeft wel een beetje last van een gebruikelijk reizigers kwaaltje wat het reizen met de bus soms wat ingewikkeld kan maken. Maar zoals het er nu voorstaat lijkt dat goed te gaan. Dus op naar de bus. We vertrekken al vroeg. We staan te wachten op het station. Ik zie een bekend gezicht. Ja hoor, het is Barabara. Ik heb met haar samen in een dorm geslapen in Santiago en Mendoza. Barabara is een 65 jarige Engelse dame die na het overlijden van haar man is gaan reizen, nu 4 jaar geleden. Enthousiast zegt ze me gedag en ze kan niet wachten om pap en mam te ontmoeten. De volgende 20 minuten kletst ze mijn ouders de oren van het hoofd. Pap en mam doen hun best om het te volgen en knikken braaf ja en nee. Dan komt gelukkig de bus (30 minuten te laat) en kunnen we instappen. Barbara zit in de luxe stoelen beneden in de bus. Wij zitten gelukkig boven, lekker rustig. Pap en mam hebben mooie plaatsen met een mooi uitzicht. We rijden door de bergen en over de zoutvlaktes. We komen op grote hoogte over een pas (4800 m). Das wel even slikken. Raar gevoel in je oren, droge mond en lichte hoofdpijn…..mmm, dat is niet zo’n geweldig gevoel. We krijgen de formulieren om in te vullen voor de grens. Of we wat aan te geven hebben…..euhmm, nee. Toch?.......Ow, hout……….mag hout niet over de grens??......maar we hebben net zo’n leuk dingetje van cactushout gekocht……wat zullen we doen…..gewoon verstoppen en niets zeggen of toch aangeven…….we besluiten het toch maar aan te geven. Eerst komt de grensovergang van Argentinië. We staan lang in de rij. Pap gaat alvast even illegaal over de grens naar het toilet. Of nou ja, toilet…..als ik pap moest geloven mocht het de naam ’toilet’ eigenlijk niet dragen. Het was foto waardig laten we maar zeggen :). Hup, allemaal weer in de bus en op naar de grens van Chili. We rijden en rijden…..joehoe…..de grens van Chili?......Blijkt dat de grens van Chili nog 1 uur rijden is……we rijden 1 uur lang door niemandsland……maar dan komen we bij de grens……nou ja, grens…….er is een onverharde stoffige zandweg en een houten huisje…….pap en mam kijken me aan. Tjeetje dit is wel even anders dan Salta. Ben benieuwd hoe San Pedro de Atacama eruit ziet. Ja, ik ook. Dit grensdorpje is één en al vervallen en oud. Eerst de grens maar over. We moeten alles uit de bus halen voor de controle. Alle koffers worden stuk voor stuk gecheckt. Het hout zit bij mam in de koffer. Ze laat het zien, de juffrouw bekijkt het en knikt. We mogen het meenemen. Mooi. En nu, op naar San Pedro de Atacama……huh, wat? Hoe bedoelt u?.........we zijn al in San Pedro de Atacama……..is dit San Pedro de Atacama?.……ow. Bij Chris Zegers bij Yorin travel zag het er heel anders uit?? Ik zie geen weg, alleen maar stof en wat vervallen houten huisjes. Ow, we moeten lopen naar het centrum, de bus gaat niet verder. Het centrum is een kilometer lopen. Ok. Pap, mam……we gaan lopen. Welke kant op?.......euhmm…….nou de buschauffeur wees die kant op…….dus ik denk……die kant dan maar op…….pap en ik doen nog een poging om op de kaart te kijken maar helaas geen succes…….dus we lopen met een paar andere toeristen en Barbara (die weer lekker aan het kletsen is)….die kant maar op…..er zijn geen bordjes, er is alleen maar onverharde weg en stof……dan vinden we een oriëntatie punt…..het kerkhof (altijd handig). Wij moeten links langs het kerkhof want het hostel wat we geboekt hebben ligt iets buiten het centrum. De rest van de groep gaat rechtdoor. Zij gaan op zoek naar een hostel in het centrum. We zwaaien gedag en vervolgen onze weg langs het kerkhof. Het begint ondertussen al schemerig te worden. Waar gaan we heen?? De weg wordt er niet beter op en de huizen…..laat ik daar maar even niets over zeggen. Als ik om me heen kijk dan vraag ik me af of het dit keer ook weer goed gaat komen……ik kan het me nauwelijks voorstellen…….grappen makend lopen we door…….we lopen 2 keer verkeerd en kunnen het hostel niet vinden……..het is nu al bijna donker…….dan ziet een van ons een bord…..hostel Puripica….daar moeten we zijn…….we bellen aan, na even wachten komt er een vriendelijke jonge vrouw. We worden vriendelijk welkom geheten en krijgen een mooie kamer…….het is geen 5 sterren kamer maar wel mooi en schoon. De volgende ochtend krijgen we een heerlijk ontbijt……..ongelooflijk het is toch weer goed gekomen……..het blijkt een heerlijk hostel te zijn.

De volgende dag gaan we de tours en de bustickets regelen. We horen dat we mazel hebben. Het heeft de afgelopen 8 dagen alleen maar geregend in San Pedro, die dag is de eerste dag dat het droog is. Ik zie jullie denken, ja maar Cin een beetje regen das toch normaal. Nee, das niet normaal. San Pedro de Atacama is een woestijn dorp en wel de droogste in de wereld. Daar valt eigenlijk geen regen……dus deze regen was zeer uitzonderlijk! Het gevolg. We konden sommige tours niet doen, die waren gesloten. Ook de geisers waren gesloten en het was onzeker wanneer ze weer open gingen. We hebben toch op de gok een tour voor die zondag geboekt. De verwachting was dat ze dan weer open zouden zijn. Daarvoor gingen we nog naar de zoutvlaktes en de flamingo’s. Weer genoeg te doen. Maar gelukkig ook nog even 2 rustige dagen want het reizigers kwaaltje van pap ging nog niet echt beter.

Jippie, de geiser tour gaat door! Op zondag ochtend om 3.45 uur in de nacht gaat de wekker. We worden om 4 uur opgehaald. Ja, wat nou vakantie. Hup, gewoon vroeg het bed uit. Het is nog pikdonker en ijskoud buiten. We worden in een grote four wheel drive vrachtwagen geladen. De weg is hobbelig en ruig…….het is net een soort maan expeditie. Dan komen we bij de eerste stop. We stappen uit……wauw, mijn tenen bevriezen bijna acuut…….het is echt koud……we kunnen hier even plassen……..nou, ik sla even over…..als ik mijn broek naar beneden doe dan vriest mijn kont er gelijk af……ik houd het wel even op. We gaan verder naar de geisers. Wauw, das gaaf. Ze zijn echt indrukwekkend. Het kokend water borrelt en spuit naar boven. De zon komt langzaam op…….het is een geweldig gezicht! Zo mooi. Er is ook een hotspring bij de geisers. Zoals jullie weten is dat één van mijn grote hobby’s…….dus ondanks de kou wilde ik toch even kijken…….mam zei in eerste instantie; nee, ben je gek!! Ik ga niet in het water. Maar toen ik zei dat ik even ging kijken ging ze toch ook maar even mee kijken. Ik zei; kom mam we gaan erin. Ik hoor naast me; ja, we gaan erin. Verbaast kijk ik haar aan (mam houdt echt niet van zwembaden en water). Mam, had haar kleren bijna sneller uit dan ik. Plons, daar gingen we. In de hotsprings! Even later kwam pap ook. Ik weet dat het nu wel een beetje saai wordt om te zeggen maar ook dit was weer geweldig. Het water was heerlijk warm (soms iets te, als je opeens langs een borrel gat kwam) en het uitzicht………!!! Na het badderen nog even een heerlijk ontbijt en daarna op naar huis…….wat een geweldige dag!!

We hadden het een beetje strak gepland. Die zelfde avond zouden we namelijk met de bus doorreizen naar Santiago (zodat we nog 2 volle dagen in Santiago zouden hebben). Een busreis van 23 uur. We hadden wel luxe stoelen genomen maar toch was het wel lang. Voor pap en mam ook weer een nieuwe ervaring om zo lang in de bus te zitten. De nacht ging goed. We hebben redelijk geslapen. De ochtend ging ook redelijk. Nog even kopje koffie en thee gedronken tijdens een korte stop. Maar helaas daarna gaat het minder goed met pap. Hij krijgt meer last van zijn buik en voelt zich niet goed. We moeten nog een paar uurtjes. Het zijn lange uren voor pap. In Santiago nemen we een taxi naar het hostel. We hebben een soort appartementje gehuurd via een hostel. Gelukkig maken ze alle beloftes waar. Het is een prima appartement. Die avond gaat pap vroeg naar bed. Helaas gaat het de volgende ochtend niet beter. Hij is alleen maar zieker geworden. Het gaat niet goed. We besluiten naar het ziekenhuis te gaan. Daar worden we vriendelijk en snel geholpen. Pap heeft reizigers diarree en is uitgedroogd. Hij krijgt een infuus en wat antibiotica. Daarna mag hij gelukkig weer met ons mee naar het appartement. Het gaat iets beter dankzij het infuus maar echt beter is hij nog niet. We hadden ons de laatste dagen iets anders voorgesteld maar ja, daar doe je niets aan. We hebben evengoed ook de laatste dagen genoten.

Het was geweldig om samen met mijn ouders te reizen. Ik heb genoten van iedere minuut. Ik ben ook ongelooflijk trots op ze. Ze waren zo flexibel en paste zich zo makkelijk aan. Lieve pap en mam, bedankt voor deze geweldige reis!!

Aan alle mooie dingen komt een eind. Donderdag ochtend vroeg gingen we op pad naar het vliegveld. We waren ruim op tijd zodat we nog even thee konden drinken en rustig afscheid nemen. Jullie raden het al……dat ging niet door. We hebben in totaal 2 uur in de rij gestaan om in te checken en moesten daarna snel naar de douane en snel naar de gate want mijn vlucht was al aan het boarden. Daar snel even afscheid genomen. Dikke bolle tranen. Tja, afscheid nemen is niet mijn sterkste kant………..

Pap en mam gaan weer naar huis en ik………ik ga op weg naar Suriname!!

Veel liefs,
Cindy

Pap en mam: het was geweldig!! Ik mis jullie!!
Kat en Jurgen: pap en mam weer lekker thuis en ik kom over 2 maandjes.
Ber: weet je al waar je heen gaat?
Marije: alvast een heel fijne verjaardag!! Vind het heel jammer dat ik er niet bij kan zijn!
Eef: veel plezier en succes op je nieuwe werkplek.
Floor: hoop dat je vakantie leuk was.
Sander: veel plezier op de wintersport!! Doe wel voorzichtig en beterschap aan Wouter.
Aleid en Suus: was super leuk om even te skypen!
Jeremy: hoe kan het nou regenen in San Pedro de Atacama?
Sas: echt super een reisje naar Afrika!! You go girl!