Typisch Argentijns?

Een dikke kmuf (lees; knuffel), met de bananenbus, psychiatrie in de lucht, mam krijgt een 'hostel rolberoerte', een flesje Dreft en onder de waterval!

Jeetje, wat duurt wachten lang. Ik had uiteraard op tijd de bus genomen dus 50 min te vroeg op vliegveld. En wat blijkt. Het vliegtuig heeft ook nog eens dik een uur vertraging. Gelukkig is het vliegveld net een vrieskist (lang leve de airco) en ben ik mijn vest vergeten. Maar eigenlijk maakt dat me allemaal niet uit.....want mijn lieve paps en mam komen speciaal voor mij naar Zuid Amerika......hoe stoer is dat! Ik heb een welkoms bordje (of nou ja, gewoon een wit A4-tje :)) gemaakt met; dikke kmuf, hier. Eindelijk het vliegtuig is geland. Er komen eerst 300 andere mensen uit de 'magische schuifdeuren'........maar dan eindelijk.....pap ziet mijn A4-tje gelijk.....hij wijst.....en mam haar gezicht......dat was goud waard :). Ik geef ze een heel dikke knuffel en neem pap en mam, die nog een beetje beduusd zijn van het feit dat ze ECHT in Buenos Aires zijn, mee om met de taxi naar ons riante appartement te gaan. Ze vertellen honderd uit over al hun belevingen tijdens de heenreis, vroeg op, vliegtuig eten, overstappen op Madrid en het checken van de koffers (ow, mogen we geen kaas meenemen in de koffer? :)).....daarna vallen ze, met een grote glimlach op hun gezicht, al snel in een diepe slaap......ze zijn in Buenos Aires, in Argentinië.....geweldig!
De volgende dag gaan we natuurlijk sight seeing doen in Buenos Aires. Buenos Aires is groot....heel groot! Het bussysteem.....onbegrijpbaar.....tenzij je in het bezit bent van een knobbel voor hogere wiskunde.....taxi's.....duur.....metro....is een optie.....maar wat is dat?....het is een bananen gele bus met heel groot 'tourist bus' erop geschreven. Ik kijk naar links....mijn moeder.....lila paars zonnehoedje op, zweet handdoekje in haar hand en foto toestel om haar nek.......rechts....mijn vader.....rugzak op, teva sandalen aan en klein tasje om en ik.....tja, ik doe natuurlijk heel erg mijn best om er zo normaal mogelijk uit te zien….wat uiteraard niet goed lukt met mijn foto toestel in mijn hand.....conclusie; we zijn toeristen! Dus gele bananen bus.....here we come! De volgende twee dagen laten we ons, met de rest van de toeristen, in de hippe gele bananenbus door heel Buenos Aires rijden. Er zit zelfs een koptelefoon in met een meneer die vertelt wat je allemaal ziet :). We gaan naar Plaza de Mayo, het congresgebouw, Plaza San Martin, de begraafplaats, de Chineze tuinen, de Rozentuin, La Boca en San Telmo. Tussendoor eten pap en mam hun eerste Alfajores (van Havanna natuurlijk) en eten we het lekkerste ijs van heel Buenos Aires. Pap eet een echte Argentijnse steak en ik een Milanesa (schnitzel met patat, volgens sommige typisch Argentijns). Ook zitten we op zondag heerlijk te eten op een terrasje in San Telmo, waar spontaan de Tango gedanst wordt. We genieten volop!

Wat we ons wel afvragen; wat is nu typisch Argentijns? Als we door Buenos Aires lopen zien we heel veel mooie gebouwen, het is net of je door Italië of Frankrijk loopt. Alleen zijn deze gebouwen vaak nog geen 200 jaar oud. Ze zijn bijna allemaal gemaakt door Italiaanse, Spaanse of Franse architecten. Dus tja, of dat nu typisch Argentijns is? Dan hebben we natuurlijk de Argentijnse steak! Das toch wel typisch Argentijns……of toch niet? De steak komt van de koe en de koe…….die komt uit Europa. Er was geen koe te vinden in Argentinië voordat de Spanjaarden kwamen…….dus tja, de steak typisch Argentijns? Gelukkig hebben we de Tango nog! De Tango, typisch Argentijns……euhhmm, het is van origine de dans van de slaven en werd niet geaccepteerd in Argentinië. Na vele jaren werd de Tango toch geaccepteerd en werd het de dans van Argentinië dus ja het is wel een beetje Argentijns……maar echt typisch Argentijns? De zoektocht gaat door, gelukkig hebben we nog even.

Van Buenos Aires vliegen we door naar Iquazu om naar de watervallen te gaan. We nemen een taxi naar het vliegveld want we gaan vliegen!! Jippie, wat een luxe! Inchecken, stoel 7,8 en 23 (met zijn drieën naast elkaar)….ja, hoor lijkt ons prima. We lachen naar de grondstewardess en lopen naar de gate. Jeetje, wat een mooi vliegtuig…..en wat een beenruimte. We kijken nog een keer om ons heen……ow, we zitten bij de nooduitgang….ahh, daarom zoveel beenruimte. De steward komt naar pap toe en vraagt in het rap spaans of pap wel weet dat hij bij de nooduitgang zit en of hij wel begrijpt hoe het werkt. Pap kijkt hem met vragende ogen aan. De steward zegt; you sit by emergency exit. Pap lacht en zegt in keurig engels; yes, I know. De steward haalt zijn wenkbrauwen iets op en wijst nog een keer naar de plaatjes voor pap zijn stoel. Pap zegt; yes, I understand. Ik ben trots op mijn vader. Door zijn engelseles spreekt hij nu ook een beetje engels. De steward is minder blij, hij loopt zuchtend naar mijn kant. Spreekt mijn buurman in rap spaans aan. Mijn buurman antwoord hem in het rap spaans en knikt. Opgelucht loopt de steward weer weg. Ik kijk rechts van me. De rap spaans sprekende meneer is een grote sterke vent. Hij rommelt nog wat in zijn tas, haalt er wat papieren uit en een grote pillendoos. Doet deze voor in zijn stoel en gaat de papieren lezen. Ik probeer nog een grapje te maken dat hij wel de exit deur moet openen omdat hij groot en sterk is. Het grapje lijkt niet echt binnen te komen, hij knikt en lacht met een flauw glimlachje. We gaan opstijgen. Mijn buurman begint opeens ritmisch te wiebelen met zijn benen. Mmm, hij zal misschien wat vliegangst hebben. Hij begint ook een beetje te mompelen, hij lijkt in zichzelf te tellen. Ja, dat zal wel vliegangst zijn. Vervelend voor hem. We zijn opgestegen en vliegen rustig. Het ritmisch wiebelen houdt niet op, mijn stoel schudt er helemaal van heen en weer. Het mompelen wordt al heviger. Ik kijk mam aan en fluister dat hij wel heel veel vliegangst moet hebben. Mam knikt; ja, wel vervelend voor hem. Ahh, de lunch. We krijgen zo’n standaard vliegtuig lunchdoosje. Voordat ik kan knipperen met mijn ogen ligt het doosje van de buurman op mijn tafeltje. Hij zegt; I don’t take. Euhh ja, en wat moet ik ermee? Ow, das niet de vraag. Hij kijkt weer strak voor zich uit. De pillendoos komt op tafel. Hij pakt er 6 grote pillen uit, het lijken visolie en vitamine pillen (helaas geen lithium of zyprexa). Daarna pakt hij een vaag drankje en een eiwitreep. Hij werkt het naar binnen, ruimt de pillendoos weer op en staart weer voor zich uit. Ik geef het lunchdoosje terug aan de steward en begin hevig te twijfelen aan de diagnose vliegangst. De volgende 10 minuten begint hij al heftiger te mompelen. Hij herhaalt continu een aantal zinnen. Ik kan het niet goed verstaan in het spaans. Hij begint heftigere gebaren te maken met zijn handen en kijkt continu schichtig naar mijn tv schermpje (die zet ik dus maar uit). Dit heb ik vaker gezien, leer mij een psychoot kennen. De diagnose is zeker weten geen vliegangst…….deze man is knallend psychotisch…….en hij zit naast de emergency exit!!! Wie is er nu opgelucht….ik niet!! Ok buurman, 1 hand naar de exit deur en ik sla je knockout en das geen grapje. Gelukkig duurt de vlucht maar 60 minuten. We zetten de daling in. Mijn buurman is nog steeds druk aan het mompelen en gebaren. We staan aan de grond. Stiekem ben ik wel een beetje opgelucht. Ik had er niet aan moeten denken om 8 uur naast een psychoot naast de exit deur te zitten. Het blijft wonderlijk hoe ik toch iedere keer weer naast, hoe zal ik het noemen? Bijzondere mensen zit.

We zijn veilig in Iquazu en nemen een taxi naar het hostel. Het wordt de eerste echte hostel ervaring voor pap en mam na het luxe appartement in Buenos Aires. Het ontvangst bij de receptie is zo zo. We krijgen een sleutel in ons handen geduwd; your room. Ik kijk ernaar. Euhmm, is dat 6 of 9? Het meisje achter de receptie kijkt me aan. Ze lijkt er zelf ook nog over na te moeten denken. Dan zegt ze; 6 en wijst naar buiten. Ok, daar gaan we dan. We lopen onze kamer in. Wauw, het is koud hier! Dit is zeker airco standje vrieskist. Nou ja, er is in ieder geval airco….en er staan 3 bedden in de kamer. Mam kijkt naar de bedden. Ze zijn groezelig en er zitten gaten in de hoezen en lakens. Mam houdt zich groot; het valt allemaal wel mee, we slapen gewoon in onze lakenzak. Kom Cin, we gaan gewoon even een kopje thee zetten. Ok, op naar de keuken. We lopen naar de openlucht keuken……mam blijft stil staan…..is dit de keuken? Ik weet even niets te zeggen. Het is een keuken….het is niet een van de beste….maar het is een keuken. Nu krijgt mam wel echt even een oeroud hollandse ’rolberoerte’……is dit de keuken. Het is vies en oud. We zetten toch een kopje thee en laten al dit nieuws even op ons inwerken. Ik begin me grote zorgen te maken. Wat heb ik gedaan? Mijn ouders zomaar meeslepen om te gaan ’backpacken’.
Die avond hebben we niet zo’n zin om uit eten te gaan en besluiten toch zelf pasta te gaan koken in de keuken van het hostel. Ik raak aan de praat met Bas uit Nederland en nodig hem spontaan uit om met ons mee te eten. Ik had me voorgenomen om voor pap en mam te gaan koken zodat ze niet zo’n last zouden hebben van de vieze keuken maar terwijl ik met Bas sta te kletsen zijn pap en mam al begonnen met koken. Ik haast me naar de keuken. Daar staan pap en mam te zoeken naar snijplanken, messen en pannen. Mam komt naar me toe……euh Cin, heb je misschien wat Dreft? De borden zijn echt heel vies en vet…………Mam, ik zal even kijken in mijn backpack of ik nog een flesje Dreft heb. Ze kijkt me hoopvol aan. Dan begint ze te lachen…..stomme vraag, natuurlijk heb je geen flesje Dreft in je backpack. Nee mam, ik heb geen flesje Dreft. We moeten de borden en het bestek gewoon maar goed afspoelen en er verder niet over nadenken. Mijn maag krimpt bijna ineen van schuldgevoel, wat doe ik pap en mam aan. Dan zie ik mam nog een keer goed in en uit ademen. Ze pakt de snijplank en het mes en gaat samen met pap koken. Nog geen 5 minuten later zijn ze lekker aan het kletsen met alle jeugd die ook aan het koken is en hebben ze de tijd van hun leven. En dat het een beetje vies is, ach ja dat hoort erbij. Die avond hebben we heerlijk gegeten. De knoop in mijn maag van schuldgevoel en zorgen is weg. Ik ben weer heel trots op ze.

De volgende dag gaan we naar de watervallen van Iquazu. Wauw, wat zijn die geweldig mooi. Het is moeilijk in woorden te omschrijven. We staan alle drie met open mond te staren naar het natuurgeweld. We hadden eerder die dag al een kaartje gekocht om met de boot naar de waterval te varen maar toen we gingen kijken wat het echt inhield moesten we toch heel even slikken. We gaan met de boot gewoon vol in de waterval!! Wauw!! Ook dat was weer een ervaring om nooit te vergeten! De volgende dag gaan we nog naar de Braziliaanse kant van de watervallen. Wederom geweldig mooi. Daarna is het alweer tijd om verder te reizen naar Salta. Na een kleine vertraging. Het hostel zou een taxi naar het vliegveld regelen maar zoals we eigenlijk al wel hadden kunnen weten ging dit niet goed. En kwam er dus geen taxi zodat pap in zijn beste engels op het laatste moment nog een taxi op straat heeft geregeld. Zodat we toch nog op tijd op het vliegveld aankwamen. Op naar het volgende avontuur…..wie weet vinden we iets typisch Argentijns.


Veel liefs,
Frits, Ineke en Cindy


Ps. Sorry de foto’s staan niet op de juiste volgorde, probleempje met de laptop.


Kat en Jurgen: tot vrijdag!
Adri: veel plezier in de sneeuw!
Eef: was leuk om weer even te kletsen en veel plezier in Berlijn.
Marije: nog maar 2 maanden en dan kunnen we weer thee drinken.
Floor: dikke knuffel!
Nan: alles goed? We mailen snel weer.
Sander: bedankt voor je mailtje. Heerlijk om te lezen. Fijn dat je zo genoten hebt van Laos.
Els: is de inleiding al af?
Sas: ik ben blij dat je nog lekker in mijn appartementje zit.
Arnold: spannend hoor, in The Jury!
Janny: fijn dat je genoten heb. Het is idd heel bijzonder om samen te reizen.
Gerda en Jan: inderdaad leuk zo de familie whats-app.
Wil en Ellen: nou, pap en mam hebben zeker de backpack ervaring, haha!
Alice: ik begrijp dat je jaloers bent maar ik ga nog even door met reizen (dat begrijp je vast wel :))
Elly: heb jij nog leuke adressen voor mij (cmtamis@gmail.com)
Beppie: geweldig dat je paard gereden hebt! Mendoza is echt heel mooi....en de wijn is heerlijk!!
Miranda: het is echt genieten met zijn drietjes. Bedankt voor je lieve berichtje.