De ziekenboeg

Lekker relaxen, au mijn rug, holy phakwa, een andere cultuur, de ziekenboeg, een meidenhuis en toch nog even op trip.....

Het is heerlijk in Suriname. Mar is maandag nog een dagje vrij en moet daarna weer 2 dagen werken. Ik vermaak me intussen prima met euhmm, tja met van alles en niets (en met name met niets doen, haha). Ik ga samen met een oud huisgenootje van Mar bij Maaike op ziekenbezoek. Sta een uur in de rij bij de apotheek om erachter te komen dat ze geen parafinegazen (voor Maaike) hebben (hebben ze namelijk ook niet in het academisch ziekenhuis, moet je zelf voor zorgen) en we dus naar een andere apotheek moeten. Waar we, jullie begrijpen het al, ook weer een uur in de rij staan. Goede dagbesteding :). We gaan 's avonds lekker eten, drinken een biertje en gaan veel te laat naar bed (Mar moet de volgende dag weer werken, au!).

Donderdag is Mar lekker vrij. Het is een nationale feestdag, holy phakwa. Het is een Hindoestaans feest wat woensdag avond begint met een groot verbrandingsfeest en donderdag door gaat met veel muziek, dansen en het gooien van gekleurd poeder naar elkaar. Dat willen we natuurlijk meemaken! Dus woensdagavond zijn we uitgenodigd bij een broeder die Mar vaag kent van haar werk. Hij is hindoestaans en wil ons graag hun feest laten zien. Mar vraagt beleefd hoe we precies moeten fietsen maar dat is volgens hem te ver. Ok, dan nemen we een taxi. Nee, dat mocht ook niet. Hij komt ons thuis ophalen. Wij beginnen nogmaal over een taxi maar nee, hij staat erop.Op zich natuurlijk heel lief want het blijkt ook ver weg te zijn, we rijden bijna 45 min. Onderweg blijft de broeder enthousiast praten en praten en praten, hij wijst naar links en naar recht. Kijk daar een groot huis, daar een rijstfabriek en daar een cocosnotenboom en tussendoor gooit hij er ook nog even wat flirterige grapje doorheen. Die Mar en ik gewoon maar negeren. Opzich heel vriendelijk allemaal maar misschien toch ook al een klein beetje ’to much’. We komen aan bij zijn huis en worden voorgesteld aan zijn vrouw, een verlegen meisje van 23, en aan zijn grootouders waar ze bij in huis wonen. We krijgen direct eten, eten en nog meer eten (wederom super aardig en misschien ook wel cultuur gebonden). Beleefd proberen we alles te proeven. Oef, en ja hoor nog meer eten. Ondertussen gaan de flirterige grapjes en opmerkingen door. We voelen ons daardoor soms een beetje opgelaten. Hebben jullie genoeg eten? Willen jullie niet meer? Hebben jullie het naar je zin? Willen jullie een andere keer niet de omgeving zien? Vinden jullie het leuk?......opzich allemaal weer aardig bedoelt maar voor Nederlandse begrippen misschien weer iets ’to much’. We gaan naar de verbranding. Zijn vrouw heeft een mooi jurkje aan gedaan en ziet er schitterend uit. We geven haar een welgemeend compliment. Direct zegt hij; en ik dan? Zie ik er niet mooi uit?.....zucht! Kerel, waar heb je last van? Doe gewoon even leuk en lief tegen je vrouw dan voelen wij ons misschien ook iets minder opgelaten. Gelukkig, we gaan naar de holy verbranding. Oftewel de verbranding van het kwade. Het doet ons aan India denken. Twee priesters in het wit die wat brabbelen en vuur maken. Paar rondjes lopen om een héél grote stapel houten pallets en droog gras. Nog een paar mantra's en hup dan de hens erin. Een mooi groot vuur en daarna muziek en.....ja, natuurlijk.....eten. We blijven nog even rondhangen. Eten een soort hartige (maar metname vette) oliebol en drinken wat. We zitten met z'n vieren op een rij. Ik probeer een leuk gesprek te onderhouden met de vrouw van onze gastheer......ik doe erg mijn best maar toch loopt het niet heel soepel. Mar, daarintegen zit naast onze gastheer, die vrolijk door babbelt. Hier volgt de korte samenvatting: ow, kijk dat vind ik een lekkere vrouw. Mar; nou ja, kijken mag. Gastheer; nou, het blijft niet alleen bij kijken hoor. Mar; maar je bent getrouwd. Gastheer haalt zijn schouders op. Mar; en wat nou als zij dat doet? Gastheer; dan is het klaar. Dat kan niet. Mar; maar dat is niet eerlijk. Gastheer kijkt haar niet begrijpend aan; al mijn vrienden doen het ook. Dit wordt ons toch even ’to much’. Begrijp ons goed. We staan open voor andere culturen en overtuigingen maar wat ik hier geef is de korte samenvatting. Hij was vrij veel en open aan het flirten en zijn vrouw kreeg weinig aandacht. Onze pogingen om het te stoppen hadden weinig succes. We deden echt ons best maar ons westers denkkader knapte echt bijna uit zijn voegen. We stellen voor om naar huis te gaan want ja........we moeten nog eten. Al het andere eten was slechts een voorafje. Met veel moeite eten we nog een halve maaltijd, werken ons door 2 dikke boeken vol met trouwfoto's (trouwen is hier net als bij ons een groot feest) en proberen beleefd om hartelijk te lachen om alle grapjes van de gastheer. Het nog steeds openlijk flirten proberen we zo hard mogelijk te negeren.......oef, het maakt de avond toch wel een beetje vermoeiend. Doodop komen we thuis. Wat moeten we vinden? Een andere cultuur. Accepteren, boos. We zijn boos, ja we voelen dat we boos zijn maar dit is hun manier van leven. Ja, maar........tja, moeten we wel iets vinden? We komen er niet uit.......we moeten gewoon maar gaan slapen......morgen weer een nieuwe dag met onze eigen normen en waarden, in ons eigen vertrouwde wereldje. Ja, we gaan slapen. De volgende dag stuurt hij nog sms-jes. Die negeren we even voor vandaag......dat is even onze cultuur!

Donderdag overdag zijn er allemaal feesten met muziek, dans en het gooien van gekleurd poeder. Het lijkt ons wel leuk en we kunnen via een vriend van Mar naar een feest van één van de assistenten heelkunde maar eerst nog even op ziekenbezoek. Maaike is woensdag middag uit het ziekenhuis ontslagen dus daar gaat Mar eerst even langs. Ik blijf even thuis daarna gaan we nog even naar een andere collega (Brenda) van Mar. Zij heeft nu al 5 dagen onophoudelijke diarree en braken en lijkt nu ook nog koorts te krijgen. We grappen dat het wel een ziekenboeg is zo maar dat wij gelukkig niets hebben. We spreken af dat Mar me later met de taxi komt halen om naar Brenda te gaan. Ik ben wat aan het computeren, sta op uit de bank, ga weer zitten. Voel een steek in mijn onderrug. Ik wil weer opstaan......dan springen de tranen in mijn ogen.....ik kom niet meer omhoog.....en de pijn!! Wat moet ik nu.....ik moet opstaan.....maar hoe.....nee, ik moet opstaan....lopen is goed, ik moet in beweging blijven. Ik sta op. Misselijk van de pijn. Ik MOET lopen.....nou, ja ok....met schuivelen neem ik ook genoegen......dit hou ik niet vol.....ok, misschien toch even op bed liggen dan trekt het wel weer weg. Ik bel Mar om te zeggen dat ik een klein probleempje met mijn rug heb en dus niet mee ga naar Branda. Oeff, wat een opluchting, ik lig. Ow, laat ik nog even wat pijnstillers nemen, das beter. Ik wil weer opstaan.....maar hoe.....ik doe verwoede pogingen maar ik kom gewoon niet omhoog. De pijn is bizar, ik word steeds misselijk als ik ook maar iets beweeg. Ik ga weer liggen........ow, wat nu als ik moet plassen? Nee, ik moet nu niet plassen dus dat is voor latere zorg. Ow, maar nu moet ik aan plassen denken en dan moet je juist plassen......ow, shit niet aan denken........je hoeft niet te plassen. Nee, niet plassen. Ow, moet ik nu toch plassen........nee, niet plassen!! Gewoon even wachten tot Mar thuis is. Wachten duurt lang, ondertussen flitsen er allerlei gedachten door mijn hoofd maar die negeer ik voor nu.

Mar komt thuis. Ze is met Brenda naar de huisarts geweest (conclusie:op zijn hollands.....nog even aankijken) en heeft haar meegenomen naar ons omdat het thuis alleen niet goed gaat. Ze is te ziek. Mar kijkt me aan. Wat heb jij nou gedaan?......euhhmmm, mijn rug. Ik kan niets meer. Ik kan met moeite mijn rechter grote teen bewegen maar zelfs dat doet pijn. Maaike is ook even meegekomen en zegt resoluut; daar moeten pijnstillers in dan gaat het met een paar dagen weer beter. Ze helpt me met het nemen van de pijnstillers. Daarna zorgen ze dat Brenda confortabel ligt, alles bij de hand laten we maar zeggen. Dan gaat Mar even valium voor mij halen en Maaike gaat rusten. Ook met haar gaat het nog niet goed, blaren op handen en voeten, zere lippen, vermoeidheid, slecht zicht en haar huid.....die details zal ik achterwegen laten (maar diep respect voor de manier waarop zij ermee om is gegaan en het allemaal doorstaan heeft). Mar komt terug met valium, ik neem het graag in. We besluiten dat Mar nog wel even naar het phakwa feest gaat. Ze kan verder niets voor ons doen. Ik baal als een stekker maar het is voor nu niet anders.

Ik moet nog wel even naar de wc (stel je voor dat ik weer aan plassen moet denken :)) en daar moet Mar me nog even mee helpen. Zij en Brenda hijsen me overeind. Ik schuifel met hulp naar de wc. In de wc kijk ik Mar toch misschien iets hulpeloos aan. Mar vraagt; zal ik je onderbroek maar naar beneden doen? Ik knik beteuterd. Ik besef me dat ik niet zelf mijn onderbroek naar beneden krijg :( . Ze zetten me op de wc. Na 3 seconden roep ik Mar. Ik moet spugen!!! Mar, roept Brenda; Cin moet spugen. Haha, zo lief, ik mag haar spuugbak wel even lenen. Mijn maag probeert zich te ledigen, zonder resultaat. Cin, je ziet zo bleek........gaat het goed?........nee, moet weer spugen. Brenda houdt het bakje vast.......Cin, gaat het? Euhmmm, nee ik geloof dat ik flauw ga vallen. Ik ben nog nooit flauw gevallen dus weet niet hoe het voelt maar misschien is het wel zoiets. Bren, Cin gaat flauw vallen, shit...........Bren; Cin, diep en rustig ademhalen (later kon ik hier hartelijk om lachen, dat zeg ik namelijk zelf ook altijd tegen mijn patienten).........weer spugen.........ik moet naar dat bed........hoe ze me naar bed gekregen hebben weet ik niet meer precies maar ik lag weer in bed. Trillend, bleek en klam.........maar ik lig.......laat me alsjeblieft liggen........geef me nog maar een valium........en als ik moet plassen........dan doe ik het wel in een stapel handdoeken. Mar kijkt me heel bezorgd aan. Ik weet er nog een lachje uit te persen. Het komt vast wel goed. Gewoon even rusten. Ondertussen ben ik stiekem heel bang. Hoe moet dit nu verder? We willen Suriname zien, leuke dingen doen en morgen komt Jolanda (een andere vriendin van Mar, ik vind het zo vervelend voor haar, we wilde op tripjes gaan) en dan nog maar niet te denken aan Colombia......mijn rugzak weegt 16 kilo!! Ik kan nu niet eens op mijn benen staan.........

Mar, gaat gelukkig wel naar het feest. Wanneer ze terugkomt ziet ze er schitterend gekleurd uit, ze heeft echt alle kleuren van de regenboog :). Ze heeft de tijd van haar leven gehad. Ik ben een beetje jaloers maar wel heel blij dat ze zoveel plezier heeft gehad. We kletsen nog wat. Ik neem nog wat valium en pijnstillers......ik lijk wel een junk :). Ondertussen heeft Bren haar bakje weer terug en hobbelt ook van het bed naar de wc en weer terug. De volgende dag gaat Mar naar haar werk en Brenda en ik blijven thuis. Ik kan met hulp van Brenda alweer een beetje opstaan (ik lijk wel een oma van 90 maar ik schuifel). Ook Brenda komt af en toe uit bed om even te zitten terwijl ik in mijn loopcircuit loop (een rondje om de kleine tafel in de woonkamer :)) Ik moet blijven bewegen. Lopen, liggen, lopen, liggen en veel valium en pijnstillers. Ondertussen komt ook Maaike ook geregeld bij ons langs voor een kopje thee en smeer ik liefdevol haar rug in met zalf. Zo helpen de lammen de blinden :). Maar al met al hebben we ook veel plezier.

Mar, haalt vrijdagavond Jolanda op van het vliegtuig. We zitten gezellig met zijn alle (en ik wiebel en sta) op de veranda. Het is al met al wel weer heel gezellig. De volgende dagen hebben we ondanks alles weer veel lol en iedereen gaat langzaam beter. Het is een groot, gezellig meidenhuis geworden. Ik ben zo blij als een kind als ik even kan zitten ipv lopen of liggen, Maaike haar huid wordt al mooier en Brenda kan al kleine beetjes eten en raakt bijna een beetje geobsedeerd met eten :).

Na 5 dagen besluit Brenda weer naar huis te gaan. Ze kan weer kleine beetjes eten (lees: wil het liefst grote hoeveelheden eten maar dan straft God onmiddelijk :)). Ik ga even met Brenda mee naar huis zodat we daarna nog misschien nog even naar het zwembad kunnen om te relaxen en er gewoon even uit te zijn. Want zo lang in huis zitten is ook niet fijn. Bij Brenda thuis aangekomen spreken we bij toeval haar buurvrouw.......en wat blijkt......zij geeft massages. Dat lijkt ons een goed idee, even een goede massage van mijn rug. Wie weet spring ik diezelfde middag dan weer rond alsof er niets gebeurd is. De buurvrouw heeft het wel druk maar kan nog wel een plekje vrijmaken over 1 of 2 uurtjes......prima we wachten wel, no span. Na 1,5 uur komt ze me halen. Ze bengt me naar een kamertje.......euhmm......wat moet ik allemaal uittrekken?......Alles........ow, ok. Poedeltje naakt ga ik liggen. Ze zegt; ik ga je een volledige masage geven.........ow, ok. Ze begint me te maseren met een kruidemengsel (oud familie recept)........Ze zegt; meisje, meisje, meisje (ik herken de toon van toen ik op het vliegveld stond......kom maar op met de spreek), wat heb jij allemaal gedaan? Deze schouders, dat is toch niet ontspannen. Vind je het gek dat je rug ermee stopt. Nee, nee, nee, ik weet het.......6 maanden backpacken gaat je niet in de koude kleren zitten........gelukkig zegt ze het maar 2 keer. Ze gaat heerlijk (soms ook erg pijnlijk) door met masseren......en dan bedoel ik ook alles masseren.........er is slechts 1 klein stukje tussen mijn benen wat ze overslaat (gelukkig)........dan is mijn buik aan de beurt......au......daar doet het zeer......ze onderzoekt het nogmaal.........en zegt resoluut; ja, duidelijk. Je baarmoeder zit te laag. Die moet omhoog..........euhmm......hoe bedoelt u, te laag? Nou ,gewoon te laag. Maar geen zorgen ik trek hem wel even op........ik geloof dat mijn ogen zo groot werden als schoteltjes.........zeker toen ze zei; maar dan mag je niet gillen......Pardon?? Nee, echt geen zorgen. Het komt goed. Ik besluit me toch over te geven, ik zie wel. Ze massert nog even mijn hoofd met het kruidenmengsel (voor een dikkere haarbos) en daarna moet ik even douchen en alles afspoelen. Braaf doe ik wat mij gezegd wordt en even later lig ik weer op de masage bank. Ze heeft een kaars aan gedaan en een glas bij de hand. Ze zegt rustig liggen......ik doe mijn ogen maar dicht........dan voel ik een heet iets op mijn buik rond mijn navel en masseert ze mijn buik......het is een vreemd gevoel en beetje pijnlijk.......Ze zegt; ja, heel goed. Hij is weer omhoog. Voelt u het?.......euhmmm......tja, weet niet........voel ik het? Neh, denk het niet.....maar zeg toch maar ja. Ach ja, je baarmoeder wordt ook niet iedere dag even opgetrokken, toch........wel voel ik me lekker ontspannen en show heel trots mijn rode ronde circel rond mijn navel.........kijk jongens, mijn baarmoeder is even opgetrokken :).......haha......

Jolanda en ik willen heel graag nog wel wat van Suriname zien en nu het wat beter gaat met mijn rug besluiten toch op trip te gaan. Maaike onze fanatieke assistent kindergeneeskunde wil eigenlijk weer gaan werken maar gelukkig wordt dit haar verboden door de oogarts. Brenda wil ook weer werken maar dit valt haar ook vies tegen. Het lukt nog niet........wat dachten jullie ervan om met ons mee te gaan op trip.......lekker de natuur in.........schildpadden spotten!!! En zo gaan we met zijn vijfen op pad naar Galibi........op Galibi komen de grote reuze schildpadden naar het strand om hun eieren te leggen. Een heel bijzonder iets wat ik eigenlijk alleen nog maar op discovery chanel heb gezien.......maar wie weet nu misschien wel in het echt......hoe gaaf zou dat zijn!!!

De busrit is voor mij geen daverend succes laten we maar zeggen........maar ik arriveer zonder kleerscheuren in Albina waar we de boot naar Galibi nemen. Galibi is schitterend, we lopen langs het strand en krijgen een rondleiding in het dorp. Waar ik voor het eerst in mijn leven een cashewnoten boom heb gezien en de vrucht geproefd. ’s Avonds gaan we met de boot naar een ander strand om de schildpadden te zien wanneer ze aan land komen om hun eieren te leggen. We gaan met zijn alle in een houtenboot. Het waait hard. We hebben allemaal ons regenkleding aan en de gids zegt dat we het dekzeil over ons heen kunnen trekken wanneer het te heftig wordt.........en heftig wordt het........we hotsen en klotsen in het water. De golfen komen boven de boot uit. We zitten samengepakt onder het dekzeil. Sommige van ons hebben in hun hoofd al een reddingsplan gemaakt voor als we om gaan (blijft lastig om de controle los te laten, haha). Dan eindelijk na lang varen komen we bij het strand. De gids zoekt de schildpadden. We moeten stil zijn en mogen geen licht maken want dan gaan ze weer terug de zee in en leggen geen eieren. Ook kan je allleen maar kijken wanneer ze echt eieren aan het leggen is want dan is ze in een soort trans en let ze niet op de omgeving. Het duurt even voordat we er een vinden........maar wat we dan zien!!!......wauw, wat bijzonder. Ze is zo groot en ze heeft zo’n gigantische kuil gegraven en ze legt heel mooie witte glansende eieren..........het is zo bijzonder. We zijn allemaal onder de indruk. Dit was de helse boottocht meer dan waard!!! Als we terug komen zijn we allemaal heel moe.......maar wauw, we hebben de schildpadden gezien!!! Wat een geweldige ervaring!!

De volgende ochtend gaan we nog even naar de plaatselijke dierentuin.......nou ja, dierentuin. Een lokale man heeft een beetje een uit de hand gelopen hobby, hij heeft veel en toch ook wel exotische huisdieren. Sommige dieren zitten in hokken en andere lopen vrij rond. Ik weet niet helemaal wat ik ervan moet vinden maar toch lijken de dieren niet ongelukkig. De man geeft ons zelf een rondleiding. Hij laat ons alle dieren zien en het liefst legt hij ze om je nek of zet ze op je arm, schouder of hoofd. Ik zou zeggen.......foto’s zeggen meer dan 1000 woorden........de anacondor foto is foto nummer 40 met veel aanmoediging; cin, even leuk kijken voor de foto.......nee, echt ik vond het dood eng......maar hij staat op de gevoelige plaat :). Als klap op de vuurpijl mag ik ook nog even mee in zijn huisje om naar een speciaal iets te kijken.........de rest mag niet mee.......het is speciaal voor mij.........hij laat me zijn nieuwste aanwinst zien.......een heel schattig klein aapje (vond het wel een beetje zielig zo in de kooi).......hij zegt; nu moet je terugkomen om hem weer te zien. Hij wil me een knuffel en een iets te gretige kus geven.....blehh......dat dacht ik niet.......hij geeft zijn telefoon nummer.......of ik hem wil bellen.......hij zou het leuk vinden als ik bij hem kom wonen........whaha.......wat denk je zelf!!! Jolanda staat gelukkig buiten op me te wachten........en vraagt met een glimlach; nee Cin, wil je hier niet wonen.......whaha........het mooie Suriname!!!


Veel liefs,
Mar en Cin



Pap en Mam: tuurlijk zat er wat koek en chocola in mijn tas :) (en wederom bedankt voor al het bellen) hvj.
Zus en Jurgen: gewoon een heel dikke knuffel
Tante Adri: ja, ik probeer echt weer voorzichtig te doen. Ben niet gewurgd door de anacondor :)
Marije: super dat je surprise party leuk was!!! Je hebt het verdiend!!
Liesbeth, Pien en Bas: ook nog gefeliciteerd met de verjaardag van Marije. Jullie moeten haar maar een beetje bij staan......30 jaar is niet niks :)
Alice: wauw, Skri Lanka schijnt echt heel gaaf te zijn (ben toch wel een heel klein beetje jaloers zelfs hier vanuit het mooie zuid-amerika).
Eef: hoe is je nieuwe werkplek?
Wil en Ellen: het is hier echt heel erg.......porko,porko........!!
Floor: de roti was wel super lekker!!! Beetje ingewikkeld om zelf te maken maar wel lekker (als we het in Ned gaan eten dan halen we het wel gewoon bij de afhaal :))
Edwin: heel veel succes bij je nieuwe baan.....spannend hoor!
Miranda: voor mij helaas geen kleurtje in mijn haar met holy phakwa :(
Ber: check je agenda....we moeten even ons 30 maart alias 2 okt feest verzetten :) want dat moeten we natuurlijk wel vieren!
Elly: thanks voor je mail......enne onthoud: no span!!
Nicole: super leuk dat jullie naar de Pampas zijn geweest!! Das idd echt mooi! Ik zal jullie de foto’s sturen.
Jan en Ester: heel erg bedankt voor jullie geweldige kaartje!! Alleen ben ik nog niet thuis......maar vind het toch heel leuk en lief van jullie! Mijn ouders hebben er foto’s van gemaakt en over 4 weken kan ik hem zelf bewonderen.