De begrafenis
Door: Cindy
Blijf op de hoogte en volg Cindy
16 Juli 2013 | Indonesië, Bukit Lewang
Waarschuwing: eerst het verslag lezen en daarna pas de foto's bekijken.
Zoals de meeste van jullie ondertussen wel weten heb ik een talent om op plekken terecht te komen waar ik mij (nog steeds) oprecht afvraag; hoe ben ik hier precies terecht gekomen? En was dit een goed idee?
Ik ben op dit moment dus in Sulawesi, één van de eilanden van Indonesië. Toen Simone vroeg of ik met haar mee ging naar Sulawesi vroeg ik mij heel even af waarom de naam ‘Sulawesi’ mij niet direct bekend voor kwam. Later, eigenlijk toen ik er al was en ik de Lonely Planet echt even serieus ging lezen, kreeg ik een vermoeden hoe dit kwam. De strekking van het verhaal in de Lonely Planet; Sulawesi is heel mooi maar neem de tijd want het reizen op Sulawesi gaat niet altijd makkelijk. De wegen kunnen erg slecht zijn. Ook staat midden Sulawesi bekend om zijn begrafenis ceremonies waarbij vele dieren geofferd worden. De beste tijd om deze te bekijken is rond juli en augustus, dan worden de grootste begrafenissen gehouden met de meeste offeringen, dus! Ik heb dit waarschijnlijk wel even gelezen toen ik nog thuis was en heb toen gedacht; dat reizen in Sulawesi is wel ingewikkeld en dieren die voor mijn ogen geofferd worden……das geen goed idee, dat moest ik maar overslaan…..
Maar zoals jullie nu dus begrijpen……te laat!.....ik ben in Sulawesi en stap nu met Simone in de bus op weg naar Rantepao (midden Sulawesi). Tot mijn verbazing een heel mooie bus met heerlijke stoelen. We zijn toch in Sulawesi? Nou, mij hoor je niet klagen en ook Simone was positief verrast. Ja, zelfs de weg is relatief goed. Het gaat allemaal voorspoedig…….maar zoals jullie begrijpen rond 4 uur ’s nachts begint de bus ineens te sputteren. Hij komt nog maar nauwelijks het bergje op…..en dan…..staan we stil. Gelukkig staan we bij een klein winkeltje langs de weg. Eerst probeert de chauffeur het zelf te maken. Hij maakt een vuurtje en maakt wat pijpen warm, geen idee wat hij precies doet maar in ieder geval….zonder succes…..2 uur later komt er een scooter aangereden. Hij heeft reserve onderdelen mee. Weer een poging de bus te maken……zonder succes. We staan ondertussen naast de bus en weten met enige moeite koffie en thee te bemachtigen; yes, tea and koffie…lief lachen…wijs, wijs…yes….owh, no….no sugar…..te laat :)…..het wordt suikerwater met een kleurtje…..ach alles beter dan niets…..na de koffie en thee wachten we weer rustig af……onze medereizigers (allemaal Aziatisch) zijn alle de rust zelve, alsof dit de normaalste zaak van de wereld, wat het waarschijnlijk ook is……na 5 uur wachten komt er een vervangende bus….de staat van deze bus….daar zal ik het verder maar niet over hebben……laat ik het zo zeggen; Simone en ik zijn blij dat we veilig in Rantepao zijn aangekomen.
We gaan dus naar de begrafenis. Simone, al 25 jaar vegetarisch, kijkt er wel naar uit. Het wordt volgens haar wel een ervaring. Nou, ik heb mijn twijfels en weet niet of ik deze ervaring wel wil hebben maar ja….ik ben er nu….dus laat ik toch maar gaan. Ik kan altijd mijn ogen nog dicht doen. Het is namelijk zo dat in deze omgeving men geloofd dat wanneer iemand overlijdt zijn ziel meegenomen moet worden naar de ‘hemel’ door de ziel van de buffelo. Hiervoor moet de buffelo geslacht worden en hoe meer buffelo’s er geslacht worden tijden een begrafenis, hoe beter. Echter de prijs van een buffelo is hoog dus een begrafenis is heel duur en daar moet dan ook voor gespaard worden. Daarbij is de beste tijd om een grote begrafenis te hebben juli en augustus omdat het dan het droge seizoen is. Dus wanneer iemand sterft dan wordt deze persoon ‘bewaard’. Hij of zij wordt ingespoten met formaline en daarna in huis bewaard in een kist. Nee, niet in de kelder. Gewoon in de slaapkamer. De bewaar tijd varieert van een paar maanden tot jaren. Al die tijd ligt het lichaam gewoon dood in huis…..tja, iedereen zo zijn eigen gewoonte en tradities……
De begrafenis waar wij heen gaan is een van de grootste in de afgelopen jaren (zelfs onze gids is onder de indruk van het geheel). De beste man is al ruim een jaar dood en er wordt nu groots uitgepakt. Er worden in totaal 140 buffelo’s geslacht en natuurlijk ook nog een heel aantal varkens maar de buffelo’s zijn het belangrijkst. De ceremonie plaats wordt speciaal voor de begrafenis opgebouwd. Er zijn twee grote grasvelden voor het slachten en daar omheen zijn tribunes en traditionele huizen gebouwd. De kist staat op een speciale tribune waar de familie zich ook bevindt met goed uitzicht op de slachtpartij. Ook voor de toeristen is er een aparte tribune gemaakt. De familie vindt het fijn als er toeristen zijn zodat zij hun traditie kunnen delen en hun rijkdom kunnen laten zien.
We worden met de auto afgezet. De gids loopt al een heel stuk vooruit. Wij zien de eerste dode varkens liggen. Geen fraai gezicht maar ik kan het hebben. Simone en ik kijken elkaar aan. Zouden we er al zijn. We zien wel allemaal nog levende buffelo’s lopen. Buffelo’s hebben heel kleine oogjes voor hun grote kop. Ze kijken Simone en mij uitdrukkingsloos aan, geen onrust, geen angst. We lopen langzaam verder. Hoe dichter ik bij het geheel kom hoe meer spanning ik in mijn lichaam voel. Simone gaat langzamer lopen. Ik loop toch gewoon maar door. Ik herhaal mijn mantra; het is een andere cultuur, het is hun cultuur, accepteren. Ik loop door, kijk naar de grond. Overal bloed en modder. Er komt me een weeïge zoete ijzer geur te gemoed. Ik kijk op……………dan sta ik aan de grond genageld, een vlaag van misselijkheid komt omhoog……wat moet ik doen……ik wil het veld oprennen en heel hard NEE roepen……..de buffelo staat voor me, de man pakt zijn mes en snijdt zijn hals door. Wanneer het nog niet diep genoeg is steek hij hem opnieuw in de grote gapende wond en haalt hem nog een keer door. Bij iedere hartslag gutst het bloed uit de wond. De buffelo begint te wankelen. Drie mannen duwen hem om. De buffelo worstelt en probeert wanhopig nog wat lucht binnen te krijgen. Dan geeft hij op, legt zijn hoofd neer en terwijl de volgende buffelo het mes alweer aan de keel heeft staan steft hij langzaam……ik begin te trillen en heb tranen in mijn ogen. Ik kijk om me heen. Wat moet ik doen. Ik wil weglopen maar mijn benen doen niet wat ik wil. Dit is teveel….ik wil weg……nee, ik wil het veld oprennen. Ik wil de buffelo’s ‘redden’…..mijn benen doen weer wat ik wil. Waar is Simone? Ik vind haar 30 meter verderop. Ze huilt, ze is ontdaan en boos……ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik sta zelf nog te trillen op mijn benen, ik ben misselijk, moet spugen…….mijn mantra werkt even niet meer……niets had me hierop kunnen voorbereiden……
De gids komt ons weer te gemoed lopen. Hij ziet het betraande en bleke gezicht van Simone. Hij wenkt ons te komen en brengt ons snel naar een andere plek…..de keuken. De keuken is vol met vrouwen die ons vol interesse aankijken. Ze zien onze bleke gezichten en de tranen van Simone. De gids legt uit dat wij dit niet zo gewend zijn. De vrouwen kijken ons opnieuw aan. Ik zie geen vreemde blikken of waarde oordeel in hun ogen. Ze willen ons graag troosten. We moeten gaan zitten en krijgen gelijk een kopje thee (grappig hoe universeel een troostend kopje thee is) en koekjes. Ze kijken ons vol medeleven en troostend aan. Het is een bijzondere ervaring om de liefde van deze vriendelijke vrouwen te voelen. Ondertussen gaan ze door met het bereiden van eten want het slachten is zwaar werk en ruim een halfuur later komen de eerste mannen binnen. Het is lunchtijd. De buffelo’s zijn geslacht, nu even lunchen en daarna uitbenen…..zo gaat dat hier.
Wij besluiten het er nog een keer op te wagen en het terrein verder te verkennen. Overal liggen dode buffelo’s, mannen zijn al bezig met het uitbenen en de kinderen spelen er omheen…….het is een aanblik wat ik nooit meer zal vergeten……
Veel liefs,
Cindy
-
16 Juli 2013 - 12:18
Marije:
Hoi Cin,
Al had je het al een beetje verteld, als je het nu zo weer leest dan klinkt het voor ons onvoorstelbaar, dit soort 'tradities'. Vooral de grote schaal waarop geofferd/geslacht werd lijkt me onwaarschijnlijk bizar... Inderdaad een ervaring om nooit te vergeten...
X -
16 Juli 2013 - 14:12
Aleid:
Hoi Cin,
Klinkt weer allemaal fantastisch :-)
Ik heb ook ooit door Indonesië rondgereisd (Sumatra-Java-Bali-Lombok) en heb toen ook doxy geslikt als malaria profylaxe. Werd toen geadviseerd door de travel clinic in NL. Ben niet ziek geworden en het beviel ook wel qua bijwerkingen. Zou het zeker overwegen!
Geniet ervan!
Liefs,
Aleid -
16 Juli 2013 - 14:57
Zus En Jürgen:
Hallo lief zusje,
Tjeetje begrijp helemaal dat de tranen over je wangen liepen, voor ons is het niet voor te stellen dat je dit doet. Daarentegen weet ik niet of wij het altijd zo netjes doen met onze mega-veehouderijen. Deze buffels hebben mogelijk nog wel rond kunnen dartelen, dat kan je van het stukje vlees op ons bord niet altijd zeggen....
En hoe je het ook wend of keert, het is en blijft hun cultuur, dat is iets dat je moet accepteren. Het enige dat je kan doen is andere toeristen afraden heen te gaan, maar dit is niet echt een toeristische atractie zoals elders bij dit soort gruwelijkheden.
Gelukkig ben je weer een beetje bijgekomen bij het universele kopje thee.
HVJ!!
Hele dikke kmuf en Kus van ons -
16 Juli 2013 - 20:24
Esther L:
En dan ook nog foto's ervan kunnen maken. Respect. :) -
16 Juli 2013 - 21:57
Paps En Mams:
Wat een triest gezicht en wat moet dat een drukkende stank zijn geweest. Dit is een ervaring die je wel kan missen. Het bewaren van overleden personen is al vreemd maar om vervolgens zoveel buffels te offeren is op zijn zachts gezegd raar.
Gelukkig ging de reparatie van onze auto pech in India iets sneller als bij jullie. Voor 5 uur wachttijd kan je hier je geld terug vragen.
We hopen dat jullie weer een beetje zijn hersteld van de cultuur shock en weer kunnen genieten van julie verdere reis. Dikke kmuf en kus -
16 Juli 2013 - 23:14
Jeremy:
Jeetje, wat een bijzonder verhaal. Doe mij toch maar geen Buffalo op mijn begrafenis -
22 Juli 2013 - 12:14
Marianne:
Jeetje Cin, wat een ervaring...wow...kan me voorstellen dat je dit nooit meer vergeet. Ik heb je net een lange mail gestuurd, Dikke kus... -
30 Juli 2013 - 16:58
Eefje:
Jemig Cin, door je regel, eerst lezen dna pas kijken, ben ik meteen gaan kijken....wat heftig, ben er misselijk van! Ik ga nu lezen.... -
11 Maart 2015 - 01:56
Abner:
Vond dit via google mooi verhaal mooi verteld ook!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
