De zoektocht

Op Kuala Lumpur Airport ontmoeten Simone en ik elkaar bij de incheckbali. Het voelt direct vertrouwd en zonder problemen vervolgen we onze weg samen. We komen aan in Makassar en regelen daar eerst nog even een nieuw visum voor Simone. Daarna nemen we een taxi naar het hostel wat we hebben uitgezocht. Helaas het is een stuk duurder dan verwacht en daarbij is het ook vol. Door naar optie 2. De taxi is al weg dus proppen we ons met onze tassen in een te kleine fietsrickshaw en gaan naar het New Legend Hostel. Ze hebben nog 1 kamer vrij, wel met airco. We bekijken de kamer en besluiten dat het echt te vies voor woorden is en daarbij ook veel te duur. We gaan verder zoeken. We komen er achter dat het vinden van een hostel in Makassar makkelijker gezegd is dan gedaan. We lopen met onze backpacken op onze rug van het enne hostel/hotel naar het andere. We zweten ons een ongeluk en alle hostel/hotel zijn vol of veel te duur. Er zit niets anders op dan om terug te gaan naar het New Legend Hostel, het is niet anders. We checken in en eten nog even bij een lokaal eettentje. Op de terugweg lopen we langs de Holland Bakkery. We kopen 2 brownies. Die hebben we verdiend, vinden wij!

De volgende dag gaan we op zoek naar een ander hotel. Na wat zoeken vinden we een super kamer in het City Inn hotel. Hij is net geopend en heeft daarom nog stunt prijzen. Heel goed, precies wat we zoeken. Daarna volgt mijn zoektocht naar Malarone. Euhmm, ja *schaam* want die heb ik dus thuis laten liggen. Lekker handig als je naar Indonesië gaat! Ik weet het, ik weet het. Ik heb al gekeken op Kuala Lumpur Airport maar helaas. Nu hoop ik op Makassar………misschien wel tegen beter weten in maar wie niet waagt wie niet wint. Ik sleep Simone mee van de ene naar de andere apotheek (je hebt hier apotheken in overvloed!) maar helaas geen Malarone of Lariam, alleen doxycycline. Ok, dan het ziekenhuis proberen. Ah, is dit het ziekenhuis? Waar is de ingang? Ah, een bordje VIP. Daar zullen de toeristen ook vast wel in mogen en ik zie dames in witte kleding dus we zitten goed. We lopen naar binnen. Huh, wat rent daar tussen mijn benen door. Een kat? We zijn toch in het ziekenhuis? De dames verwijzen ons door naar de apotheek van het ziekenhuis. Ook daar spreekt weer niemand Engels en ze worden zelfs giegelig van ons. Mmm, dit schiet echt niet op……..

Ok, mijn laatste redding, het academisch ziekenhuis van Makassar! Nu moet het gaan lukken. Ik wil alleen maar Malarone of Lariam. Zo moeilijk moet dat toch niet zijn. Simone loopt braaf achter me aan. Cin, weet je het zeker, denk je dat het hier wel gaat lukken. Yep, dit is het academinsch ziekenhuis! Het moet lukken. We lopen het terrein op en zien al snel de apotheek. Helaas niemand spreekt Engels. Ik schrijf het op maar ze hebben wederom geen idee wat Malarone of Lariam is. Ook het Aziatisch farmacotherapeutisch kompas zegt niets over Malarone of Lariam *zucht*. You go dokter, zegt de vrouw. Ik denk weet je wat, waarom ook niet . Ze wijzen me de weg. Simone vraagt vertwijfelt; Cin, are you sure? Ik denk; ach, lijkt me ook wel leuk even met een collega hier kletsen. Zo belanden we op de ‘eerstehulp’ van het ziekenhuis. Hij is erg klein, ouderwets en helemaal leeg. Er zijn 2 dokters. Eén van beide spreekt een beetje Engels. Ik leg mijn probleem uit. Ah, ik moet naar de poli interne. Hij begint te lachen; ah, dokter speaks holland. Huh, spreekt de dokter Nederlands. Dat zou grappig zijn.

We worden naar de poli klinieken begeleid. Ook daar is het verlaten en leeg. We zien een bordje; Prof. Dr. J.A.M. Adams. Oeps, we mogen langs bij de prof. Maar natuurlijk eerst naar de co-assistent. Simone begrijpt er niets meer van. Ik leg haar uit dat ik denk dat dit de co-assistent is en dat de prof zo komt. Helaas spreekt de co nauwelijks Engels. Ze lacht naar ons. We vragen; what time prof here. Ze begrijpt het niet. We wijzen op onze horloge en gebaren. Ah, ze begrijpt het. Hij is hier ergens tussen 14 en 15 uur. Ow, het is nu 12 uur. Simone wordt wat ongeduldig. Tja, het blijft Aziatische tijd oftewel we weten niet precies hoe laat hij komt. We besluiten het even af te wachten. De secretaresse maakt een patiente kaart. Ow, het wordt een officieel consult. Na een 30 min komt er een Indonesische man binnen lopen. Hij begroet ons enthousiast in het Nederlands. Hallo, wat leuk! Nederlanders. Waar in Nederland komen jullie vandaan. Ah, Leiden. Leuke stad. Bij de universiteit is water, grachten. Wat leuk! We vragen hem naar de Malarone. Uhm nee, dat hebben we niet. Simone vraagt of er Malaria is op Sulawesi. Euhm, Malaria…..er komt een wazig verhaal over Papua…..maar is er hier Malaria?.....weer een wazig verhaal. Tja, ik weet niet zoveel over Malaria. Ik ben endocrinoloog, Misschien moet ik mijn dochter even bellen, zij is algemeen internist. Ow, ze neemt niet op. Maarre, Nederland is wel mooi. Ken je Rotterdam? Daar heb ik ook gewoond. We proberen het onderwerp weer op Malaria te krijgen. Zonder succes. Maarre die dokters in Nederland. Die weten wel veel hoor. Ze houden zich bezig met allerlei zeldzame tumoren enzo. Ja, ik houd me liever gewoon bezig met suikerziekte en schildklier problemen, dat lijkt me genoeg. Mijn vertrouwen in de prof begint te zakken. Ik vraag hem hoe dat nu zit met hun medische literatuur (een vraag die al langer door mijn hoofd spookt). Lezen jullie ook de Engelse literatuur? Zonder blikken of blozen zegt hij; ja, mijn co-assistent hier kan niet zo goed Engels spreken (lees spreekt 3 woorden Engels) maar ze kan het wel lezen. Simone en ik kijken elkaar aan. Niet spreken maar wel lezen, dubieus. Ze gebruiken hier ook Pubmed. Ik kijk verbaast. Ja, gebruikt u ook Pubmed. Nou ja, ik gebruik het niet zo veel. Ik vind dat tegenwoordig toch een beetje lastig met de computer enzo. Mijn vertrouwen in de prof zakt nog meer. Hoe is deze man gepromoveerd? We proberen weer het onderwerp op malaria te krijgen. Oja, even opzoeken. De prof pakt het Aiziatische farmcothrerapeutisch kompas. Het is in het Engels. Ja, gevonden; Fansidar is het middel van eerste keuze (en niet minder belangrijk hier verkrijgbaar). Ok, hij begint te lezen. Euhm dus ja, de dosering is dan; four time weekly. Huh, four time weekly. Simone en ik begrijpen het niet. Bedoelt u 4 keer per week. Yes. Dat lijkt me een beetje vreemd, maar ja wie ben ik, u bent de prof. Dus 4 keer per week. Hij draait het boek naar ons toe. We lezen; 1 keer per 4 weken 1 tablet…..dusss…ok. De prof zit al klaar om een recept te schrijven. Simone vraagt naar de bijwerkingen (staan namelijk ook niet duidelijk in dit Aziatische Kompas). Euhmm, dat weet ik niet daar heb ik geen verstand van maar het gaat altijd wel goed hoor, ik geef het wel vaker voor Malaria…….dusss…..mijn vertrouwen zakt nog meer. Ik geef het op…..euhm ja, bedankt voor het recept……en bedankt voor uw uitgebreide uitleg over de mooie plekken op Sulawesi….en ja, de bloemen in Holland zijn heel mooi…..ja, die geven we soms als we naar iemand toe gaan, ja……tulpen, ja……nou, bedankt, ja we gaan maar weer eens…..dank u….ja……we geven de prof een hand en zonder dat we iets hoeven te betalen lopen we weer naar buiten……dus dit is het academisch ziekenhuis van Makassar…..we schieten van verbazing en ongeloof in de lach…..ongelooflijk….nou ja, gewoon maar hopen dat we niet ziek worden hier……

De laatste zoektocht is naar bustickets. We willen de volgende dag graag door naar Rantepao want in Makassar is verder weinig te beleven. Na lang zoeken hebben we een busticket office gevonden. Helaas de busticket voor overdag zijn op. We kunnen morgen wel met de nachtbus mee. Ok, dan dat maar doen. We gaan nog even langs Fort Rotterdam en dan houden we het voor gezien….we zoeken lekker ons hotel op!

Veel liefs,
Cindy