De onbekende pakketjes

Ok, ik moet er gelijk bij zeggen; de titel klinkt spannender dan het verhaal in werkelijkheid is…..maar ik kan nog steeds niet begrijpen hoe ik zo naïef en dom heb kunnen zijn. Ik heb geluk gehad maar het had dus ook mij kunnen overkomen…..

Ik zal bij het begin beginnen. Dinsdag ochtend vroeg verlaat ik met dikke bolle tranen Melbourne (afscheid nemen is nog steeds niet mijn sterkste punt). Ik ga met het vliegtuig naar Adelaide. Daar blijf ik 1 dagje. Ik slenter wat rond en bezoek een museum, niet echt een hoogtepunt van mijn reis. Maar vanuit Adeleide begint mijn avontuur….ik ga met de trein van Adelaide naar Alice Springs, een stad gelegen in centraal Australië midden in de woestijn en bekend om Uluru-Kata Tjuta National Park en natuurlijk Ayers Rock (de grote rode rots midden in de woestijn) een ‘must do’ wanneer je in Australië bent. Ik had uiteraard ook kunnen vliegen maar met de trein leek mij toch wel een bijzondere ervaring. De trein heet The Ghan Train en de reis duurt 26 uur en gaat midden door de woestijn. Ik ben benieuwd……

In Adelaide verblijf ik in een groot hostel. Bij toeval hoor ik een vrouw en een jonger meisje praten over de Ghan Train die zij de volgende dag gaan nemen. Ik spreek ze aan en regel een ‘taxi share’, dat scheelt mij weer geld. We praten nog even over onze achtergronden en onze reis. We zeggen gedag en tot morgen. De volgende ochtend ontmoeten we elkaar beneden bij de receptie. We kletsen nog wat als we wachten op onze taxi. Het zijn moeder en dochter, ze heten Judy en Simone en ze reizen samen door Australië voor 4 weken. Ze komen uit Oostenrijk, vlak bij Wenen uit de buurt. Verder weet ik weinig van ze maar ze lijken me wel aardig. Ah, daar is de taxi, het is even passen en meten met onze bagage. Judy en Simone hebben nogal wat mee. We komen aan op het treinstation, het ziet er modern en luxe uit. We moeten onze bagage net zoals bij het vliegtuig inchecken, we mogen max 20 kg meenemen….mmmm…..ik vraag me af of dat goed gaat bij Judy en Simone…….nee, dus…. ze hebben 3 kilo teveel. Valt op zich nog best mee maar ja, teveel is teveel…..er moet iets uit…..ik zeg; ach, er kan wel iets in mijn tas. Ik rits mijn tashoes open en we doen er wat kleren in….mmm….zou dit genoeg zijn. Ow, deze kunnen er ook nog in. Judy pakt 2 pakketjes, het lijken kadootje, iets van zeepjes ofzo. Ik doe ze in mijn tas, rits hem dicht en we checken verder in. Samen lopen we gezellig naar de trein, maken foto’s en gaan in de trein. We zitten een paar rijen uit elkaar en gedurende de reis kletsen we wat, gaan naar de eet coupé/restaurant en spelen daar een kaartspelletje (Judy is erg fanatiek en kan slecht tegen haar verlies :)). Dan gaan we slapen.

De volgende ochtend ben ik vroeg wakker en geniet van het waanzinnige uitzicht bij zonsopgang in de woestijn. Het duurt nog wel een paar uur voordat we er zijn……dan opeens vanuit het niets bedenk ik me; de pakketjes…..wat zit daar eigenlijk in? Ze zeggen dat je nooit pakketjes van vreemde mensen mee moet nemen in je tas. Wat ken ik ze eigenlijk en wie weet waar zij die pakketjes weer vandaan hebben……ik krijg het warm…..stel dat ze vol zitten met drugs…..ze zitten in mijn tas……o god, dan heb ik heel wat uit te leggen…….wat dom van mij!! Iedereen waarschuwt je hiervoor…..ik dacht dat ik een wel denkend en intelligent mens was…..nee dus!! Ook mij overkomt het. Het duurt even voordat ik de gedachte weer van mij af kan zetten. Het zal allemaal wel loslopen, het is geen internationale reis, ik blijf in Australië……het zal wel goed komen……toch ben ik blij als we er zijn en ik de pakketjes aan Judy en Simone kan geven…..

Ja, het overkomt dus ook mij……dit was weer een wijze les…..ik heb geluk gehad net zoals de meeste mensen dat hebben……maar ik kijk nu wel met andere ogen naar het programma ‘Locked up abroad’…….want het kan dus iedereen overkomen……ook mij!!

Nou, goed…..ik ben veilig en wel en na een schitterende treinreis aangekomen in Alice Springs…..op naar die grote rode rots :)…….

Veel liefs,
Cindy

Zus en Jurgen: wat een geweldige reis maken jullie!
Pap en mam: geniet nog even!!
Tante Adri: liefzzzzz terug :)
Marije: sterkte op je werk!
Miranda: ja, de koala's zijn echt heel schattig en je zou ze wel willen knuffelen maar helaas soms ook best gevaarlijk, ze hebben heel scherpe klauwen.
Anne: geniet van het mooie Italie!