We love Su forever!

Vissen vangen, 10 jaar jonger in 1 uur, dansen op de tafels, met dokter Post op huisbezoek en een Surinaams afscheid……….

Na onze geweldige schildpadden ervaring waren we 1 dagje thuis om bij te komen om vervolgens door te gaan op onze volgende trip. We gaan ’s ochtends vroeg eerst met een taxibusje naar Nickerie daar worden we opgehaald door Stefanie. Zij is de eigenaresse van een schitterende lodge midden op het Bigi Pan meer. Dus dat betekend verder met de boot, op naar onze slaapplek voor de komende dagen. Daar aangekomen eerst even relaxen en daarna gelijk aan de bak want het diner moet opgehaald worden…….oftewel de visnetten moeten geleegd worden. Zoals jullie begrijpen heb ik Jo en Mar heel goed aangemoedigd en aanwijzingen gegeven…….vanuit de boot :)!! Zij hebben zich uitstekend vermaakt met het lospeuteren van de vissen en krabben uit het net en het afbreken van de voorpoten van de krabben………..heel zielig maar het was hun poten of Jo en Mar hun vingers…..dus dat lijkt me duidelijk. s’ Avonds hadden we een heerlijk avondmaal met verse vis! Daarna lekker slapen met het geluid van kabbelend/klotsend water (dus wel eerst even naar de wc om te plassen voordat je gaat slapen!). De volgende dag was het zover………….10 jaar jonger in 1 uur!! Wie wil dat nou niet?.......Het is heel simpel……je gaat naar de modderige waterkant van de Atlantische oceaan en………je duikt erin (niemand vertelt Cindy dat er een soort blubbervisjes inzitten, dus Cindy springt er ook gewoon in)………en je gaat lekker badderen……….je wacht tot het water opkomt, spoel je af en……..tada…….10 jaar jonger (niet dat we dat nodig hadden natuurlijk)!!! Maar wel super leuk. We zijn laat in de middag pas terug……overal zit nog modder dus eerst even douchen, daarna even relaxen en dan nog even de vissen uit het net halen. Alleen is het al wel donker. Ik besluit niet mee te gaan maar Jo en Mar kunnen daar in tegen niet wachten om te gaan………naar ik begrepen heb ging het ongeveer zo: Oef, het is wel donker. Zie je al die ogen. Dat zijn kaaimannen. Ow. Stefanie springt in het water; Oja, meiden jullie moeten niet lopen in het water maar schuiven met je voeten. Anders kan je op een kaaiman stappen en dan kan ie bijten. Mijn 2 stoere vriendinnen aarzelen een paar seconde. Jeetje Jo, dit is wel spannend hoor. Zullen we erin gaan? Euhmmm, ik sta er al in! Ow. 1 seconde later staat Mar ook in het water……en samen schuifelen Jut en Jul naar het net……..ik vind het echt super stoer!!! Ik ben trots op ze!! Dus ’s avonds weer lekkere verse vis om vervolgens weer op kaaimannen zoektocht te gaan……..alleen helaas nu geen geluk………wel veel muggen……..wat zeg ik; veel……..ik bedoel; heel veel muggen gezien maar geen kaaiman kunnen vangen. Iets beteuterd komen we thuis maar niet getreurd want daar staat de muziek vol aan en kunnen we even helemaal uit ons dak te gaan. We zingen uit volle borst mee met Guus Meeuwis en we zingen en spelen de Titanic en we dansen op de tafels!! Top avond! De volgende middag is het helaas alweer tijd om terug naar Paramaribo te gaan…….in de taxi worden we gebeld……wat een poolparty?........ja, gezellig waarom niet…….we komen eraan!! En zo sluiten we weer een paar mooie dagen in het mooie Suriname af……….Su we love you!

Op de valreep kan ik nog even met Mar mee naar haar werk. Het is zo bijzonder. Mar loopt over het terrein, iedereen kent haar en zwaait naar haar; Ah, dokter Post. Hoe gaat het met u? Het is zo mooi om te zien. Ze maakt met iedereen een praatje en iedereen is vol lof over dokter Post. Ook ik als vriendin van dokter Post wordt hartelijk ontvangen. Mar leidt me rond over de verschillende afdelingen en ze vertelt stralend over de ’kleine’ overwinningen die ze behaald heeft. Zoals het invoeren van een behandelplan en het onderwijs aan de verpleegsters. Ik maak kennis met de patiënten en de verpleegsters. Ik mag zelfs nog mee op huisbezoek naar een oud dametje (zoals Mar zegt; Echt iets voor jouw Cin en gelijk heeft ze). Mar waarschuwt me wel; Cin het gaat wel op zijn Surinaams……oftewel, ik weet niet precies wanneer we gaan. De ene zuster zegt over 5 min maar volgens de andere kan dat niet……zo weet je nooit precies hoe, wat en wanneer. Ik hoor Mar aan verschillende mensen vragen hoe het zit met het huisbezoek……..busje? Ow, het busje is er nog niet. En die ene zuster? Ow, dat weet ik niet. Wanneer we gaan? Misschien over 10 min of misschien over 1,5 uur……….Wauw, ik zou gek worden! Mar daar in tegen blijft rustig. Ok, dan gaan we eerst iets anders doen. No span. Ze kijkt me met een glimlach aan; Tja, zo gaat dat hier Cin. Kom we gaan eerst iets anders doen. Stiekem vertelt ze me dat ze er soms ook weleens gek van wordt maar ja, zo is het hier nu eenmaal. Ik heb diep respect voor al het geduld wat Mar heeft…….ik weet niet of ik het zou kunnen. Het huisbezoek is super leuk. We gaan naar een oude dame die sinds enkele maanden somber en een beetje angstig is nadat ze gevallen is thuis. Ze is net gestart met medicatie wat uiteraard nog al wat voeten in de aarde had. Het is bijzonder om zomaar bij iemand thuis te zijn samen met dokter Post. Want zo wordt ze steevast genoemd. Na dit huisbezoek gaan we (zonder dat wij dat wisten) ook nog even naar 2 andere patiënten. Mar vraagt wel nog even het hoe, wat en waarom van de patiënten. Na het antwoord van de zuster begrijp ik dat er nog veel te verbeteren is in het onderwijs van de zusters. We gaan naar een psychotische jongman om de behandelband te verbeteren en daarna gaan we naar ander speciaal geval. Het probleem is met name dat meneer erg afvalt……mmm…..is dat werkelijk het probleem?......Mar zegt; Leuk Cin, ga jij anders, is leuk!.........Heel leuk Mar! Ik word aan meneer voorgesteld als de dokter uit Nederland. Na 1 min van het gesprek was de diagnose mij geheel duidelijk…….heerlijk even kletsen met een antisociale/narcistische persoonlijkheid stoornis met alcohol en cocaïne verslaving……..bedankt Mar, ik weet weer waarom ik gestopt ben met de psychiatrie, haha!!.......Al met al weer een bijzondere ervaring en petje af voor Mar. Ze doet geweldig werk daar in Suriname!

Er valt nog zoveel te vertellen over Suriname en mijn bezoek aan Mar. Ons mooie huisje aan de Gongrijpstraat, dansen in het ’Vat’, dansen in Havana met Surinaamse mannen (oftewel; Hé, wat voel ik daar tegen mijn kont, hoe groot is dat??), afscheidsfeestje van Dirk, boodschappen doen bij de chinees, het bijzondere straatbeeld van Paramaribo, de bakra taxi………..en nog zoveel meer. Ik kan er uren over schrijven en praten maar dat zal ik jullie niet aan doen (ik weet dat mijn vorige blog eigenlijk stiekem al te lang was). Dus na een tijd van komen was daar de tijd om te gaan………maar wel op zijn Surinaams………!!

Spullen gepakt, nog even heerlijk uit eten en een laatste drankje samen…….want ik werd, ja hou je vast, om 3 uur ’s nachts opgehaald. Met de tranen in mijn ogen neem ik afscheid. Ik zwaai nog een keer en nog een keer en nog een keer…….slik dit is niet makkelijk. We rijden door heel Paramaribo om nog meer toeristen op te halen. We zijn bijna bij het vliegveld. Ik ben ondertussen een beetje ingedut, wat wil je om 3 uur ’s nachts. Dan hoor ik opeens met een zwaar Surinaams accent; dames en heren die vandaag naar Miami vliegen, jullie vlucht heeft 24 uur vertraging……………huh,euhmm, huh…….sorry? Wat zegt u? Dames en heren die vandaag naar Miami vliegen, jullie vlucht heeft 24 uur vertraging. Ow, dus ik verstond het wel goed. Euhmmm en nu? Nou mevrouwtje ik breng u terug naar huis. Ow, das lekker zeg……………en zo sta ik 2 uur later weer bij Mar en Jo voor de deur……..haha, ja jij dacht zeker dat ik weg ging………nou, dat dacht Suriname Airlines niet!.........gewoon 24 uur vertraging…….no span!! Na een halve dag regelen en bellen ivm mijn connecting flight in Miami gaan we ’s avonds nog even heerlijk uit eten en hebben we nog een heel mooie middag en avond gehad. Die nacht nemen we voor de tweede keer afscheid. We grappen natuurlijk; Tot zo, ben met 2 uurtjes weer terug, haha………..maar nu verloopt alles wel goed en eigenlijk ben ik daar wel een beetje verdrietig over want ik wil nog helemaal niet weg……….misschien nog even 24 uur vertraging? Neh. Ok. Dan niet……….dan maar op naar mijn volgende bestemming……………Colombia!

Veel liefs,
Jolanda, Marianne en Cindy

Marianne: Ik kan je niet genoeg bedanken, het was echt geweldig. Je bent een schat!
Jolanda: Ik ben heel blij dat ik jou heb mogen leren kennen. Bedankt voor de geweldige tijd!
Fam: Tot snel!
Floor: Heel dikke knuffel.
Edwin: Jij natuurlijk ook en heel veel succes met je nieuwe baan!
Marije: Hoe voelt het nu om 30 te zijn, haha!
Ber: Ik ben Colombia alvast aan het verkennen……gaaf hoor Bogota!
Wil en Ellen: bedankt voor al jullie leuke berichtjes, daar geniet ik erg van.
Essie: Wat hoor ik nou?.....leuk hoor!! Spannend :)
Sas: gefeliciteerd met je appartementje!!
Eef: Nu dan echt succes met je nieuwe werkplek (was een beetje vroeg).
Elly: Ik mail je later……Suriname is een bijzonder land.
Marina: Alles goed daar in Den Haag?
Iedereen: Mijn rug is nog niet helemaal de oude maar het gaat gelukkig al veel beter.