De weg is weg.

Nog even naar de jungle, mooie aapjes, vogels en insekten, noodweer, hoogwater en een bijzondere terugreis.....

Zoals ik al zei; je kan het maar druk hebben wanneer je vakantie hebt. We wilde namelijk ook nog even naar de jungle. Aangezien we een kleine vertraging hadden opgelopen in Puno werd het allemaal een beetje krap. We zouden 1 'rustdag' hebben en dan weer op naar de jungle. We vroegen nog of het een probleem was dat Mar de dag na terugkomst van de jungle een vlucht naar huis had. Het staat namelijk expliciet in de Lonely Planet dat er soms problemen zijn met de weg en dat je dan zomaar een paar dagen later thuis bent. Maar nee, er waren geen problemen. Alles is prima! Ok, dan gaan we.
We zouden om 6 uur a.m. opgehaald worden, echter dat werd 8 uur......oww nee, toch 9 uur.....nu ja, we zijn in ieder geval onderweg. We zitten in een middelgrote bus. In eerste instantie rijden we over verharde wegen. Na 2 uur rijden draaien we een onverharde weg op . Deze weg gaan we de komende 7 uur volgen. Er is namelijk maar 1 weg naar Manu Nationalpark. Ok, geen probleem.....het gaat goed......het is wel ver rijden maar ach, dat wisten we........onderweg zien we Woolly moneys in het wild...wauw....we rijden verder. Ik dut een beetje weg......dan opeens voelen we de bus glijden......de achterkant van de bus breekt uit.......de chauffeur herstelt snel.......hij kijkt onze guide aan......zij kijkt ook iets verschrikt.........mijn hart zit in mijn keel.......Mar en ik kijken elkaar aan.......mmm....dit is niet echt prettig (zacht uitgedrukt)......maar ja wat doe je eraan.......nou ja, we gaan gewoon weer verder.........maar......als we toen geweten hadden wat we nu weten..................
We komen 's avonds laat aan in een klein dorje. We gaan snel eten en daarna slapen. Morgen echt naar de jungle. De volgende ochtend begint met een wandeling en daarna een stukje met de bus en een stuk met een houten boot. Dan komen we aan op onze idyllische jungle lodge. Het ziet er mooi uit, het is heerlijk warm en je hoort alleen maar jungle geluiden......joehoe.....Jane and Jane are in the jungle!!! In de middag gaan we weer een stuk wandelen en daarna op een vlot over een meer. We zien heel veel vogels en ook nog de speciale prehistorische vogel......we turen veelvuldig door onze gehuurde verrekijker en vermaken ons prima. Ook zien we weer een groep apen. Oftewel het echte jungle gevoel. 's Avonds lekker eten en daarna slapen in onze junglehut (we zijn stiekem nog wel een beetje moe van onze Machu picchu ervaringen). De volgende dag gaan we heel vroeg vogels kijken bij een uitkijkpunt. Heel eerlijk gezegd niet echt geweldig.......met name veel geduld en turen door de verrekijker. Daarna gaan we ontbijten. We vragen aan onze guide of die vriendelijke oude man die hier rondloopt de eigenaar is van de lodge. Dit blijkt zo te zijn. Hij woont hier alleen. We kijken verbaasd en vragen ons hardop af of dat niet eenzaam is. De guide met lachen.....eenzaam.....hij is 72 jaar en heeft 20 kinderen.....en heel veel kleinkinderen.....pardon.......hoeveel........20 kinderen??....en waar zijn al die kinderen?.......bij hun moeder natuurlijk.........ok......tja das toch een klein verschil in culturen :).......Voor we weg gaan toch wel even snel een foto van de 'oude vruchtbare baas' gemaakt.......
In de middag is er een wandeling gepland. Hij is wel pittig dus ik besluit om niet mee te gaan omdat ik nog steeds last heb van mijn rug. Mar gaat wel mee. Ze vertelt me later dat het goed is dat ik niet mee was. Ze heeft niet echt genoten om het zo maar te zeggen. Ze kwamen een groep wilde apen tegen. De guide was razend enthousiast.......echter de apen iets minder........ze kwamen boos naar beneden. Mar vroeg de guide of het wel veilig was....ja, geen probleem.......Mar haar gevoel zei iets anders..........een kleine innerlijke strijd breekt uit bij Mar.......het voelt niet goed........ze vraagt nogmaal of het veilig is........wederom zegt de guide dat het geen probleem is. De guide lacht; je bent zeker bang van apen, haha........nee, het is echt veilig........Mar twijfelt, ze wil eigenlijk liever terug maar de groep wil door en de guide zegt dat het veilig is.........dus Mar loopt door.........veel later leren we dat veilig waarschijnlijk een andere betekenis heeft voor onze guide.......gelukkig komt Mar weer heelhuids terug.........
Diezelfde middag begint het te regenen en in de nacht wordt het noodweer. Het regent en onweert, ongelooflijk. We worden er wakker van.....maar liggen veilig in ons mooie hutje dus we sluiten onze ogen weer en slapen weer door. De volgende ochtend bij het ontbijt bespreken we het noodweer van de afgelopen nacht. We vragen onze guide of het wel veilig is om terug te gaan omdat het zo geregend heeft. Ja hoor, geen probleem. Het is veilig. We pakken onze spullen en nemen afscheid van de 'vriendelijke vruchtbare oude man', we lopen naar de rivier...........wat is dit!!.........Mar en ik krijgen ogen als schoteltjes........gaan we hierop varen......de rivier is minstens 1,5 m gestegen, het is een kolkend geheel en er drijven hele boomstammen in rond........en wij........wij gaan in ons houten bootje varen.....ja ja.......heerlijk een eindje varen.........de uitslag van boomstam versus bootje.......daar wil ik niet aan denken. Ok, we stappen in......de guide zit al in de boot en kijkt een beetje om zich heen.....ik doe gelijk mijn reddingsvest aan en sommeer Mar, op een bijna onvriendelijke toon, om hetzelfde te doen......ik maak me zorgen......maar ja we moeten terug........de rest van de groep trekt nu ook hun reddingsvesten aan........we gaan......Mar zit voor in de boot......zij is nog redelijk relaxed......ik vind het minder grappig......maar ja.....daar gaan we.....
Gelukkig alles gaat goed. Na 30 min komen we aan op de plaats van bestemming, een kein dorp aan de oever van de rivier. Hier staat een busje voor ons klaar om ons weer naar Cusco te brengen. Zo naief als we zijn vragen we onze guide of de weg wel goed is, of het veilig is. Ja, geen probleem. We gaan gewoon rijden. Ok, dus we gaan gewoon rijden. Prima, we moeten toch naar huis. Mar moet haar vliegtuig halen. Dus daar gaan we. De weg is nat en soms een beetje glibberig maar ok......we rijden........dan opeens stoppen we......er saat nog een busje met toeristen. Wat is er aan de hand?.....waarom stoppen we? De guide stapt uit en gaat polshoogte nemen.......ze komt terug.......euhmm er is een kleine landslide (aardverschuiving) waardoor de weg geblokkerd is. We kunnen er niet overheen omdat het te modderig is. Ok, en wat nu?........de guide kijkt ons aan......nou, we gaan stenen op de landslide gooien......alsof het de normaalste zaak van de wereld is..........dus wij kijken ook vriendelijk lachend terug.......ok, dan gaan we stenen gooien........geen probleem doen we ook altijd in Nederland als we een landslide hebben.......dus daar staan we op de landslide een uur lang stenen te gooien........ok, zo moet het wel genoeg zijn......we gaan het proberen......kijk uit........voordat Mar en ik goed en wel van de landslide kunnen rennen horen we een luid geronk.........de chauffeur neemt een flinke aanloop met het busje en storm dan op de landslide af........een oorverdoveld kabaal........een slippend geluid......en ja hoor, het busje staat vast in een dikke laag modder........en nu??.......nu we gaan duwen.......wederom de normaalste zaak van de wereld.....ok, we gaan duwen.........poging 1......mislukt.......poging 2......mislukt.......ok, nieuw plan......we gaan duwen en trekken......er komt een lang touw uit het busje........en hup daar staan we weer in de modder.........duwen en trekken..........en dan........yes, het busje gaat vooruit......we zijn over de landslide.....gelukkig we kunnen door......op naar Cusco.......
Na deze inspanning gaan we even snel lunchen langs de kant van de weg. We hebben een schitterend uitzicht. Gaan nog even plassen (uiteraard in het wild, Mar lukt het? Ja! Er kriebelt iets aan mijn kont! Ja, das het gras! Ow, haha!! Jullie kennen het wel, het wild plassen). Waar het op neer komt.....toen konden we nog lachen. We gaan verder. We vragen maar niet meer of het veilig is. We vragen of er nog meer problemen op de weg zijn......ze kijkt ons met een klein glimlachje aan.....euhmm misschien nog een tweede, ja........maar dat weet ik niet zeker. Nou ja, we zien wel.......we moeten toch naar huis. We rijden verder. Na een uur stopt het busje........voor ons zien we nog veel meer bussen en vrachtwagens........een tweede landslide. We stappen uit om polshoogte te nemen. We zien een grote landslide. Er staan veel mensen op de landslide. Sommige zijn druk aan het scheppen, stenen gooien en hakken en andere staan te discuseren. We vragen de guide.....wat nu? Tja, gewoon wachten. Ze zijn al even aan het scheppen en stenen gooien dus de eerste vrachtwagen gaat zo proberen te passeren. Ok, dus we gaan gewoon wachten. Ja, en ze loopt weg. Daar staan we dan. We kijken naar de landslide. Er hangt een boom gevaarlijk boven de landslide. Hij kan ieder moment naar beneden komen. Er staan moeders met kinderen op de landslide. Mar begint zich te irriteren. Dit kan toch niet. De boom kan ieder moment naar beneden komen en zij staan daar gewoon met kinderen!! Even later doet de eerste vrachtwagen een poging om over de landslide te komen. We kijken vol verbazing toe......er is een luid geronk......daar komt ie........jaja....bijna.....ow nee.....toch niet.......dan kijken we nog een keer goed.......naast de chauffeur zit een klein meisje. Ze is misschien 5 jaar oud.......ze zit in de vrachtwagen die als eerste probeerd over de landslide te komen. Mar kan het niet geloven; dit is gevaarlijk. Dat meisje mag niet in de vrachtwagen zitten. Hij kan wel naar beneden storten. Mar vindt het niet meer leuk! De vermoeidheid en zorgen om de terugreis slaan toe. Ik probeer het wat te relativeren.....wat moeilijk is als je bij een landslide staat en het lijkt of het nog uren gaat duren en er een boom hangt die ieder moment naar beneden kan vallen.....maar ik doe mijn best. Uren later zijn er onder veel lawaai en gevaarlijke capriolen al heel wat vrachtwagens gepasseerd. Er staat ook nog een lokale bus te wachten. Het lijkt of iedereen instapt voor de overtocht. Mar kijkt.....Cin dit kan niet.....die mensen gaan niet met bus en al over de landslide.......Cin dit kan niet......ik weet het niet Mar.......ik weet niet wat ze gaan doen.....Cin dit kan niet.....ik laat het niet gebeuren.......als ze gaan rijden dan springen we ervoor.......euhhmm wat Mar......nou dan springen we ervoor......Mar ik denk niet dat dat een goed idee is.....ja maar dit kan toch niet!!.....nee, het kan ook niet......maar ervoor springen??.......Mar ik ben al blij al we gewoon heelhuids thuis komen........Mar kijkt me aan.......ok......maar het kan toch niet!!.....nee Mar het kan ook niet. Gelukkig gaat de bus zonder inhoud over de landslide. Dan zijn wij aan de beurt. Ons busje zit vast in de modder. Er wordt een ander busje voor gezet om te trekken. Yes, hij is eroverheen........iedereen is blij en klapt in zijn handen.......we kunnen verder......we kunnen naar huis!!!!
We hebben nog een lange reis voor de boeg. We hebben in totaal 4,5 uur vertraging opgelopen. De chauffeur geeft gas. We slingeren de bergen over. We vragen of hij rustig wil rijden. Een Japans meisje in onze groep is ziek. Ze moet spugen (gelukkig tijdens een korte stop). We zeggen tegen de chauffeur dat hij echt langzamer moet rijden. Dan maar iets later thuis. We halen wat eten en drinken en gaan nog even naar de wc bij de lokale markt (Cin! Ja. Er ligt een drol naast de wc. Nee? Ja! Wat voor een? Een veegje of een echte drol? Nee, een echte drol! Zo'n echte harde drol? Ja! Naast de WC? Ja! Waarom naast de WC? Ja, dat weet ik ook niet. Ow. Nou ja, ik ga maar plassen. Ok.) We kunnen weer een klein beetje lachen. Laat in de avond komen we aan in ons hostal. We zijn er! We hebben het gehaald. We zijn blij. We constateren dat ons reisgenootje (Yvon) nog niet terug is van de Incatrail. Ze is nog niet op de kamer die we eerder gereserveerd hebben. We lopen nog even terug naar de receptie om te zeggen dat we Yvon ieder moment terug verwachten......dan gaat de deur open.......we zien ons lieve reisgenootje binnenkomen.......ze ziet ons.....ze heeft de tranen in haar ogen.........we geven haar een dikke knuffel.......wat is er aan de hand?.........we hebben 4 dagen regen gehad tijdens de Incatrail.....alles is nat, ik ben moe en ik heb het koud......zelfs op de Machu picchu hadden we regen!! Ze veegt een traan weg......dan moeten we allemaal hard lachen........zie dit zielige zooitje nou staan.........we drinken een warm kop thee en vertellen onze verhalen...........dan gaan we lekker slapen......eind goed, al goed!
De volgende dag moet ik afscheid nemen van lieve vriendinnetje. We hebben weer een geweldige vakantie gehad. Met tranen in mijn ogen sta ik op het vliegveld te zwaaien. We gaan allebei weer op naar het volgende avontuur!!

Veel liefs,
Mar en Cin

Fam: het is altijd beter om dit achteraf te weten :)
Mar: fijn dat het zo gaaf is in Suriname. Kan niet wachten om naar je toe te komen.
Es B: nog gefeliciteerd met je verjaardag!! Ik zag dat je een mooie dag hebt gehad.
Arnold: veel plezier in het vlakke Nederland.
Annelies: ik heb al heel veel goede ingevingen en ideeen gehad!
Els: leuk dat je ook meereist.
Floor: bijna een feestje!! Een taartje met 1 kaarsje.
Eef: was leuk om even bij te kletsen op skype!!