Geen woorden.
Door: Cindy
Blijf op de hoogte en volg Cindy
18 December 2011 | Peru, Cuzco
Nog steeds in Cusco, spaanseles, bij de nonnen, hart verscheurend en vrijdag is was dag.
Ja, ik ben nog steeds in Cusco. Mar is terug naar huis en Yvon bleef nog 1 dagje. Daarna was ik weer alleen. Het is wel even wennen, weer helemaal alleen. Wat nu? Eerst maar even van hostel veranderen. Dat Loki hostel is me toch iets te druk met feesten, veel alcohol en lawaai. Ik vind al snel en ander prima hostel. Zoek een mooi bed uit in mijn dorm met 10 andere reizigers. Gooi mijn spullen neer en ga op weg om mijn volgende doel van die dag te vervullen. Ik heb namelijk besloten dat het wel een goed idee is als ik wat spaanselessen ga volgen. Ik sta te vaak zonder woorden en beter te laat dan nooit laten we maar zeggen :). Dus opzoek naar een school voor spaanseles. Even mijn grote vriend de Lonely Planet raadplegen en hup daar staat al een heel rijtje. De eerste school waar ik heen ga ziet er goed uit, iedereen is vriendelijk, ze spreken goed engels (altijd handig als je nog nauwelijks spaans spreekt :)).....dus prima......ok ik kan maandag beginnen. Ik heb les van 9 tot 13 uur met 3 anderen (gelukkig, dan hoef ik niet altijd goed op te letten, 1 op 1 lijkt me wel erg heftig en dan kan ik ook af en toe naar mijn medestudenten kijken met de blik; goh, ja, moeilijk he dat spaans, ik snap er ook weinig van). Ok, dus maandag beginnen met spaanseles. Het weekend eerst even relaxen en internetten. Mmmm, ik kan het toch niet laten..........even googlen.......ouderenzorg Cusco.......he, er is een verpleeghuis in Cusco. Interessant. Ow, het is verbonden aan de kerk San Fransisco...mmmm.....verder geen adres. Ben wel nieuwsgierig. Nou ja ik zie wel. Maandag eerst spaanseles.
Maandag loop ik toch een beetje zenuwachtig naar mijn allereerste les. Ik heb samen met Gina (uit Amerika) les. Gelukkig bakt ook zei er niet veel van en is onze docente Naty heel aardig. Ja, dit gaat wel goed komen. In de zin van; ik ga het hier wel naar mijn zin hebben. Of het goed komt met mijn spaans :)......Ik blijf toch een beetje nieuwsgierig en vraag Naty naar het verpleeghuis in Cusco. In eerste instantie kijkt ze me vragend aan. Dan gaat er een lichtje branden. Ze weet niet precies waar het is maar adviseert me om naar de kerk San Fransisco te gaan en het daar te vragen. Zo gezegd, zo gedaan. Dus ik in mijn beste spaans vragen naar het verpleeghuis.....na vele malen moelijk kijken en lief lachen word me duidelijk dat het verpleeghuis bij Templo Recoleta is. Ik kan daar met een taxi heen (maar dat kost 3 soles, oftewel 1 euro) en ik kan ook lopen......dus op woensdag middag na mijn spaanseles ga ik op weg naar Templo Recoleta. Ik vraag 5 keer in mijn beste spaans de weg, word 3 keer de verkeerde kant op gestuurd en loop 2 keer zelf verkeerd maar dan eindelijk ben ik er. Templo Recoleta......en dan......tja wat dan......ik zie geen verpleeghuis.......ik zie alleen een heel groot ijzeren hek in het hoekje naast Templo Recoleta....mmm.....mijn nieuwsgierigheid wint......ik loop erheen en zie een bordje Centro Gerontologico. Dat moet het zijn. Maar hoe kom je dit ford binnen??......Ik draal nog even een paar minuten voor het hek rond......durf ik wel of durf ik niet....ach wat kan mij het schelen.......ik bons hard op het ijzeren hek......niets......nog maar een keer.....ik heb niet voor niets zo lang gelopen.......dan hoor ik gestommel........het hek gaat open......er staat een oud vriendelijk tandeloos mannetje voor me.....hij lacht; buenos dias. Buenos dias, senor. Wederom in mijn beste spaans probeer ik hem uit te leggen dat ik uit Nederland kom en dat ik graag wil helpen in het verpleeghuis. Hij stuurt me door naar de receptie. Daar komt de 'hoofd non op me af lopen', ik krijg even de kriebels. Ze kijkt wel heel streng. Ik vertel dat mijn naam Cynthia Maria is (altijd handig om een doopnaam met Maria te hebben :)) dat doet het goed bij de nonnen) en dat ik graag zou willen helpen in het verpleeghuis. Ze vraagt me of ik vaker in een verpleeghuis ben geweest. Ik moet lachen....euhmmm ja.....ik ben er vaker geweest. Ik vertel dan toch maar dat ik in Nederland dokter ben en in een verpleeghuis werkt. Ze kijkt me blij en bewonderingswaardig aan; ow, we hebben hier geen dokter.....
De 'hoofd non' neemt me mee naar de binnenplaats van het verpleeghuis. Wauw, het ziet er best mooi uit. We lopen door. Ik kijk om me heen.De mannen en vrouwen zijn strict gescheiden. We lopen eerst naar het vrouwen gedeelte. Ik word er stil van......heb geen woorden......overal kleine vrouwtjes, zittend op een balustrade, op stoelen, in veel te grote rolstoelen of gewoon op de grond. Bijna alle zijn kleurijk gekleed. Sommige knikken en lachen naar me, andere staren gewoon voor zich uit of maken onduidelijke geluiden. Ik mag gelijk beginnen. Deze mevrouw voelt zich niet goed en wil graag naar bed. Ik help haar met uitkleden en stop haar in bed. Ondertussen weet ze me te vertellen dat ze geopereerd is aan staar, ze artrose van de knieen heeft, 3 keer een hartaanval heeft gehad en een nieuwe heup heeft. Ze wil nu naar bed omdat ze een constante drukkende pijn op haar borst heeft en haar linker arm pijn doet......tja......dat klinkt bekend.....maar ik geloof niet dat ze er hier iets mee doen. Dus ik zeg haar rustig aan te doen en lekker te gaan slapen......wat moet je anders.....
Het is etenstijd. In de eetzaal ontmoet ik Lucas. Hij doet een jaar lang vrijwilligerswerk in het verpleeghuis gecombineerd met vrijwilligerswerk in een weeshuis. Hij wijst me wat te doen tijdens het eten. Ik moet soep rondbrengen. Ik kijk in het bakje....soep??.......is dit soep?......mmm.....ok......ik breng het rond en de mannen eten het dankbaar op. Ik ben dus ondertussenonder gewisseld van de vrouwen naar de mannen (er is ook meer hulp nodig bij de mannen). Madre Dominiea, een grappige kordate non, voert de scepter over het mannen verblijf. Ze spreekt een paar woorden engels en duits (door Lucas) en de rest van de tijd maakt ze grapjes of roept Cynthia en moet dan weer hard lachen (op een vriendelijke manier) als ik haar weer niet begrijp. Ze vraagt me wanneer ik weer terug kom. Euhhmm, nou morgen kan ik niet (dan heb ik in de middag een peruaanse kookcursus)maar vrijdag middag is geen probleem dan kom ik na mijn spaanseles. Die vrijdag en de rest van de daarop volgende week heb ik in de ochtend 4 uur lang spaanseles en in de middag help ik bij het verpleeghuis en 's avonds.......dan slaap ik!!! Na 2 weken spaansles houd ik het voor gezien.......mijn spaans......tja, das discutabel. Laten we zeggen ik doe mijn best en sta iets minder vaak zonder woorden.......
De afgelopen week heb ik de gehele week in het verpleeghuis geholpen en ik kan niet anders zeggen dan dat iedere dag weer bijzonder was. Iedere dag was er weer iets nieuws, iets blij's, iets verdrietigs......Iedere dag begint met het ontbijt....of ja, bijna iedere dag. Alleen niet op vrijdag want vrijdag is wasdag!! Laat ik beginnen met de vrijdag. De vrijdag begint om 6 uur in de ochtend. De bewoners komen zelf uit bed en gaan in kleine groepjes naar de banos. Het is een zaaltje met een aantal douchjes op een rij en verschillende plastic stoelen (een soort douchefabriekje). De eerste keer dat ik het zie kijk ik mijn ogen uit en ook nu heb ik moeite met het vinden van woorden. Ik zie allemaal naakte oude mannetjes in een rij, wachtend tot ze gedouched worden. Na het douchen krijgen ze een handdoek en moeten ze hun nummer op noemen. Dit nummer is verbonden met een zakje met kleding. Ik kijk Lucas vragend aan; hoe vaak douchen ze? Een keer per week. En hoe vaak krijgen ze schone kleding? Een keer per week. Ik slik. Oww, das niet vaak. Verder weet ik niet veel te zeggen en begin vol overgave iedereen te helpen, sokken daar, een knoopje hier, wat deo....... Het maakt hier namelijk niet uit of je niet goed kan zien of dat je halfzijdig verlamd ben, je moet gewoon zelf je kleren aantrekken. Ook helpen ze elkaar veel.......het spreekwoord 'De lamme helpt de blinde' komt hier heel goed tot zijn recht. Ik verbaas me over hun doorzettingsvermogen, creativiteit en mogelijkheden. Ik probeer niet te denken aan alle kleine en mogelijk ook grote ongelukjes in de onderbroeken (tenminste als ze die hebben, ongeveer 50% heeft geen onderbroek). Oja, en de kateters....die ontkoppelen en legen de mannen zelf. Je moet vooral niet meer problemen maken dan er al zijn.
Na de douche sessie is er ontbijt. Varierend tussen brood en soep. Na het ontbijt gaat iedereen zijn eigen weg. Sommige gaan naar de buitenplaats, babbelen wat en/of zitten in het zonnetje. Andere gaan naar de algemene ruimte en kijken daar een beetje voor zich uit. Om 11.30 uur is er lunch (rijst of aardappelen met groente en.......soep!!). In de middag hetzelfde ritueel en daarna het avond eten........euhhmm....ja....soep.....(aan de andere kant is het natuurlijk wel logisch.......90% van de bewoners heeft geen tanden en dan is soep een uitkomst :))
Op een middag wordt ik gewenkt door een meisje.....of ik wil helpen in de enfermeria oftewel de ziekenboeg. Ik knik, ja. Ze neemt me mee. Ik sta er niet goed bij stil wat me te wachten staat. We lopen naar binnen. Ik struikel bijna over een bewoner. Hij ligt in foetus houding op de grond. Het meisje zucht. Ik vraag me af hoe lang hij er al ligt. De meisjes gaan eerst iets anders doen en lopen daarna terug naar de man op de grond. Het is een zwaar demente meneer, hij kan niet praten en ruikt naar urine. We slepen hem met zijn drietjes weer in de rolstoel. Hij zit in een onmogelijke manier in zijn stoel. Zijn kleding zit op sommige plaatsen dubbel. Ik denk gelijk, oww nee, kijk uit, drukplekken!! Ik probeer op alle mogelijke manier zijn kleding recht te trekken. De meisjes lopen weer weg........er wachten nog 20 mensen op zorg en eten. Ik ontferm me toch over deze man. Ik help hem met het eten van......ja, zijn soep. Enkele malen verslikt hij zich, hij hoest en proest. Mmm.....een verslikkings longontsteking.....zou dat erg zijn......ik kijk naar de soep....hmm....een goede voedingsbodem voor de bacterien......hij hoest nog een keer.......tja, zou het erg zijn.......mag ik zo denken......ik kijk weer naar hem.......hij brengt zijn verstijfde arm richting de kom met soep.......ik geef hem snel weer een lepel met soep........mag ik zo denken, wat moet ik denken?......ik weet het niet........ik geef hem gewoon maar zijn soep.....denken doe ik later wel weer.
Als ik klaar ben met met de demente man zie ik de meisjes bij een andere man staan. Hij zit op een stoel en kan niet lopen. Als ik het goed begrijp (mijn spaans laat vaak nog te wensen over) moet hij op de 'rolstoel' oftewel een plastic tuinstoel met grote wielen eraan. De man moet namelijk naar het toilet en heeft blijkbaar geen luier om. De meisjes beginnen te tillen. Het gaat niet goed. De man glijdt weg. Ik doe een stap naar voren en grijp hem ook vast. Ik vraag me af waar ik in sta.......ach eigenlijk weet ik best dat die vraag slechts een formaliteit is........ik weet best waar ik in sta.......ik sta in een verse plas urine........tja, wat zal ik zeggen........
Het grootste deel van mijn tijd besteed ik bij de andere bewoners (dus niet in de enfermeria). De groep bewoners is een mengeling van licht demente, zwakbegaafde, lichamelijk zwakke, ex-alcoholisten en zeer arme ouderen. Het is een bont gezelschap. Jullie vragen je natuurlijk af wat ik daar dan allemaal nog meer gedaan heb. Nou een heleboel, iedere dag had een andere activiteit voor mij in petto. Maandag; vingernagels knippen. Jullie willen niet weten wat er onder de nagels vandaan kwam. Persoonlijk gok ik op een combinatie van modder, oude etensresten en ontlasting...heerlijk. Op dat moment wist ik echter nog niet wat er voor woensdag en vrijdagmiddag op het program stond :). Dinsdag: blaadjes bijvullen in de medische dossiers. Gelijk even zitten spieken in de dossiers, erg interessant en grappig. Woensdag: teennagels knippen. Blehhh!!! Vies, al die dikke schimmelnagels. Op mijn werk roep ik altijd gewoon; wanneer komt de pedicure? Helaas hier komt geen pedicure.....dus daar ging Cindy met haar nagelschaar in de aanslag......ik heb nog nooit zoveel teennagels gezien......blehh!!! Oja, en dat door mijn mond ademen....dat ben ik nog lang niet verleerd. Donderdag: scheerdag.Jaja, ik heb 15 oude mannetjes geschoren (met ouderwets scheermesje en zonder bloed :)). Vrijdag: uiteraard eerst douchen maar daarna.......de wc's schoonmaken. Ik kan jullie vertellen dat het erg lastig is om je kont af te vegen als je halfzijdig verlamd bent of blind en dat de muren dan ook soms een likje bruin meekrijgen.....ik zal er verder geen woorden aan vuil maken......de wc's zijn weer schoon.
Tussen de bedrijven door heb ik lekker zitten kletsen met de bewoners. Mijn gebitsloze post-CVA spaans is met sprongen vooruit gegaan ('si' zeggen en lief lachen doet weer wonderen). Ook hebben we balspelletjes gedaan en veel, heel veel gepuzzeld. Op mijn laatste dag kreeg ik een groot aplaus en heel veel knuffels als afscheid. Ik heb die middag nog wat chocolade repen, shampo, zeep, deo, sokken en onderbroeken gekocht om die aan Madre Dominiea te geven. Dat is wel het minste wat ik kan doen (tot mijn grote schaamte kreeg zelf ook nog een afscheidskadootje en een heerlijke peruaanse kerstcake). Met pijn in mijn hart neem ik afscheid. Ik zwaai nog een keer naar alle lieve bewoners.......ik pink een klein traantje weg......daar ga ik........voor de laatste keer door het grote ijzeren hek.....
Veel liefs,
Cindy
Iedereen: alvast een hele fijne kerst!!!!
Pap en mam: het ticket is geboekt!!
Zus en Jurgen: fijn om je weer even te spreken op skype.
Floor en Edwin: gefeliciteerd met Eline haar eerste verjaardag.
Els: leuk dat je ook meereist. Ik hoop dat alles goed gaat met je onderzoek.
San: ik ben in Peru maar ga morgen naar Bolivia. Boek maar alvast een ticket dan zoek ik alvast een film uit :).
Auke: heel veel sterkte. Ik begrijp via via dat je een heel zware tijd hebt.
Tante Adri: ik probeer voorzichtig te zijn :)
Marina: wij zijn ook heel blij dat we nog leven. Je moet maar snel een smartphone kopen.
Marian en ludo: leuk dat jullie meereizen.
Annelies: ik heb al heel veel goede ingevingen gehad.
Peet&Jouelle: heel fijne vakantie.
Collega's WZH: wat hebben wij het toch goed in onze verpleeghuizen!!
Elly: een poep onderzoekje zou hier best interessant zijn :)
Nan: hoe was het paleisje?
Mar: ik mis je nog steeds :)
Yvon: great that the Galapagos was so amazing!!! Mis you!
Arnold: biertje? Ik weet nog een leuke tent, het heet Humphrey's :)
Ja, ik ben nog steeds in Cusco. Mar is terug naar huis en Yvon bleef nog 1 dagje. Daarna was ik weer alleen. Het is wel even wennen, weer helemaal alleen. Wat nu? Eerst maar even van hostel veranderen. Dat Loki hostel is me toch iets te druk met feesten, veel alcohol en lawaai. Ik vind al snel en ander prima hostel. Zoek een mooi bed uit in mijn dorm met 10 andere reizigers. Gooi mijn spullen neer en ga op weg om mijn volgende doel van die dag te vervullen. Ik heb namelijk besloten dat het wel een goed idee is als ik wat spaanselessen ga volgen. Ik sta te vaak zonder woorden en beter te laat dan nooit laten we maar zeggen :). Dus opzoek naar een school voor spaanseles. Even mijn grote vriend de Lonely Planet raadplegen en hup daar staat al een heel rijtje. De eerste school waar ik heen ga ziet er goed uit, iedereen is vriendelijk, ze spreken goed engels (altijd handig als je nog nauwelijks spaans spreekt :)).....dus prima......ok ik kan maandag beginnen. Ik heb les van 9 tot 13 uur met 3 anderen (gelukkig, dan hoef ik niet altijd goed op te letten, 1 op 1 lijkt me wel erg heftig en dan kan ik ook af en toe naar mijn medestudenten kijken met de blik; goh, ja, moeilijk he dat spaans, ik snap er ook weinig van). Ok, dus maandag beginnen met spaanseles. Het weekend eerst even relaxen en internetten. Mmmm, ik kan het toch niet laten..........even googlen.......ouderenzorg Cusco.......he, er is een verpleeghuis in Cusco. Interessant. Ow, het is verbonden aan de kerk San Fransisco...mmmm.....verder geen adres. Ben wel nieuwsgierig. Nou ja ik zie wel. Maandag eerst spaanseles.
Maandag loop ik toch een beetje zenuwachtig naar mijn allereerste les. Ik heb samen met Gina (uit Amerika) les. Gelukkig bakt ook zei er niet veel van en is onze docente Naty heel aardig. Ja, dit gaat wel goed komen. In de zin van; ik ga het hier wel naar mijn zin hebben. Of het goed komt met mijn spaans :)......Ik blijf toch een beetje nieuwsgierig en vraag Naty naar het verpleeghuis in Cusco. In eerste instantie kijkt ze me vragend aan. Dan gaat er een lichtje branden. Ze weet niet precies waar het is maar adviseert me om naar de kerk San Fransisco te gaan en het daar te vragen. Zo gezegd, zo gedaan. Dus ik in mijn beste spaans vragen naar het verpleeghuis.....na vele malen moelijk kijken en lief lachen word me duidelijk dat het verpleeghuis bij Templo Recoleta is. Ik kan daar met een taxi heen (maar dat kost 3 soles, oftewel 1 euro) en ik kan ook lopen......dus op woensdag middag na mijn spaanseles ga ik op weg naar Templo Recoleta. Ik vraag 5 keer in mijn beste spaans de weg, word 3 keer de verkeerde kant op gestuurd en loop 2 keer zelf verkeerd maar dan eindelijk ben ik er. Templo Recoleta......en dan......tja wat dan......ik zie geen verpleeghuis.......ik zie alleen een heel groot ijzeren hek in het hoekje naast Templo Recoleta....mmm.....mijn nieuwsgierigheid wint......ik loop erheen en zie een bordje Centro Gerontologico. Dat moet het zijn. Maar hoe kom je dit ford binnen??......Ik draal nog even een paar minuten voor het hek rond......durf ik wel of durf ik niet....ach wat kan mij het schelen.......ik bons hard op het ijzeren hek......niets......nog maar een keer.....ik heb niet voor niets zo lang gelopen.......dan hoor ik gestommel........het hek gaat open......er staat een oud vriendelijk tandeloos mannetje voor me.....hij lacht; buenos dias. Buenos dias, senor. Wederom in mijn beste spaans probeer ik hem uit te leggen dat ik uit Nederland kom en dat ik graag wil helpen in het verpleeghuis. Hij stuurt me door naar de receptie. Daar komt de 'hoofd non op me af lopen', ik krijg even de kriebels. Ze kijkt wel heel streng. Ik vertel dat mijn naam Cynthia Maria is (altijd handig om een doopnaam met Maria te hebben :)) dat doet het goed bij de nonnen) en dat ik graag zou willen helpen in het verpleeghuis. Ze vraagt me of ik vaker in een verpleeghuis ben geweest. Ik moet lachen....euhmmm ja.....ik ben er vaker geweest. Ik vertel dan toch maar dat ik in Nederland dokter ben en in een verpleeghuis werkt. Ze kijkt me blij en bewonderingswaardig aan; ow, we hebben hier geen dokter.....
De 'hoofd non' neemt me mee naar de binnenplaats van het verpleeghuis. Wauw, het ziet er best mooi uit. We lopen door. Ik kijk om me heen.De mannen en vrouwen zijn strict gescheiden. We lopen eerst naar het vrouwen gedeelte. Ik word er stil van......heb geen woorden......overal kleine vrouwtjes, zittend op een balustrade, op stoelen, in veel te grote rolstoelen of gewoon op de grond. Bijna alle zijn kleurijk gekleed. Sommige knikken en lachen naar me, andere staren gewoon voor zich uit of maken onduidelijke geluiden. Ik mag gelijk beginnen. Deze mevrouw voelt zich niet goed en wil graag naar bed. Ik help haar met uitkleden en stop haar in bed. Ondertussen weet ze me te vertellen dat ze geopereerd is aan staar, ze artrose van de knieen heeft, 3 keer een hartaanval heeft gehad en een nieuwe heup heeft. Ze wil nu naar bed omdat ze een constante drukkende pijn op haar borst heeft en haar linker arm pijn doet......tja......dat klinkt bekend.....maar ik geloof niet dat ze er hier iets mee doen. Dus ik zeg haar rustig aan te doen en lekker te gaan slapen......wat moet je anders.....
Het is etenstijd. In de eetzaal ontmoet ik Lucas. Hij doet een jaar lang vrijwilligerswerk in het verpleeghuis gecombineerd met vrijwilligerswerk in een weeshuis. Hij wijst me wat te doen tijdens het eten. Ik moet soep rondbrengen. Ik kijk in het bakje....soep??.......is dit soep?......mmm.....ok......ik breng het rond en de mannen eten het dankbaar op. Ik ben dus ondertussenonder gewisseld van de vrouwen naar de mannen (er is ook meer hulp nodig bij de mannen). Madre Dominiea, een grappige kordate non, voert de scepter over het mannen verblijf. Ze spreekt een paar woorden engels en duits (door Lucas) en de rest van de tijd maakt ze grapjes of roept Cynthia en moet dan weer hard lachen (op een vriendelijke manier) als ik haar weer niet begrijp. Ze vraagt me wanneer ik weer terug kom. Euhhmm, nou morgen kan ik niet (dan heb ik in de middag een peruaanse kookcursus)maar vrijdag middag is geen probleem dan kom ik na mijn spaanseles. Die vrijdag en de rest van de daarop volgende week heb ik in de ochtend 4 uur lang spaanseles en in de middag help ik bij het verpleeghuis en 's avonds.......dan slaap ik!!! Na 2 weken spaansles houd ik het voor gezien.......mijn spaans......tja, das discutabel. Laten we zeggen ik doe mijn best en sta iets minder vaak zonder woorden.......
De afgelopen week heb ik de gehele week in het verpleeghuis geholpen en ik kan niet anders zeggen dan dat iedere dag weer bijzonder was. Iedere dag was er weer iets nieuws, iets blij's, iets verdrietigs......Iedere dag begint met het ontbijt....of ja, bijna iedere dag. Alleen niet op vrijdag want vrijdag is wasdag!! Laat ik beginnen met de vrijdag. De vrijdag begint om 6 uur in de ochtend. De bewoners komen zelf uit bed en gaan in kleine groepjes naar de banos. Het is een zaaltje met een aantal douchjes op een rij en verschillende plastic stoelen (een soort douchefabriekje). De eerste keer dat ik het zie kijk ik mijn ogen uit en ook nu heb ik moeite met het vinden van woorden. Ik zie allemaal naakte oude mannetjes in een rij, wachtend tot ze gedouched worden. Na het douchen krijgen ze een handdoek en moeten ze hun nummer op noemen. Dit nummer is verbonden met een zakje met kleding. Ik kijk Lucas vragend aan; hoe vaak douchen ze? Een keer per week. En hoe vaak krijgen ze schone kleding? Een keer per week. Ik slik. Oww, das niet vaak. Verder weet ik niet veel te zeggen en begin vol overgave iedereen te helpen, sokken daar, een knoopje hier, wat deo....... Het maakt hier namelijk niet uit of je niet goed kan zien of dat je halfzijdig verlamd ben, je moet gewoon zelf je kleren aantrekken. Ook helpen ze elkaar veel.......het spreekwoord 'De lamme helpt de blinde' komt hier heel goed tot zijn recht. Ik verbaas me over hun doorzettingsvermogen, creativiteit en mogelijkheden. Ik probeer niet te denken aan alle kleine en mogelijk ook grote ongelukjes in de onderbroeken (tenminste als ze die hebben, ongeveer 50% heeft geen onderbroek). Oja, en de kateters....die ontkoppelen en legen de mannen zelf. Je moet vooral niet meer problemen maken dan er al zijn.
Na de douche sessie is er ontbijt. Varierend tussen brood en soep. Na het ontbijt gaat iedereen zijn eigen weg. Sommige gaan naar de buitenplaats, babbelen wat en/of zitten in het zonnetje. Andere gaan naar de algemene ruimte en kijken daar een beetje voor zich uit. Om 11.30 uur is er lunch (rijst of aardappelen met groente en.......soep!!). In de middag hetzelfde ritueel en daarna het avond eten........euhhmm....ja....soep.....(aan de andere kant is het natuurlijk wel logisch.......90% van de bewoners heeft geen tanden en dan is soep een uitkomst :))
Op een middag wordt ik gewenkt door een meisje.....of ik wil helpen in de enfermeria oftewel de ziekenboeg. Ik knik, ja. Ze neemt me mee. Ik sta er niet goed bij stil wat me te wachten staat. We lopen naar binnen. Ik struikel bijna over een bewoner. Hij ligt in foetus houding op de grond. Het meisje zucht. Ik vraag me af hoe lang hij er al ligt. De meisjes gaan eerst iets anders doen en lopen daarna terug naar de man op de grond. Het is een zwaar demente meneer, hij kan niet praten en ruikt naar urine. We slepen hem met zijn drietjes weer in de rolstoel. Hij zit in een onmogelijke manier in zijn stoel. Zijn kleding zit op sommige plaatsen dubbel. Ik denk gelijk, oww nee, kijk uit, drukplekken!! Ik probeer op alle mogelijke manier zijn kleding recht te trekken. De meisjes lopen weer weg........er wachten nog 20 mensen op zorg en eten. Ik ontferm me toch over deze man. Ik help hem met het eten van......ja, zijn soep. Enkele malen verslikt hij zich, hij hoest en proest. Mmm.....een verslikkings longontsteking.....zou dat erg zijn......ik kijk naar de soep....hmm....een goede voedingsbodem voor de bacterien......hij hoest nog een keer.......tja, zou het erg zijn.......mag ik zo denken......ik kijk weer naar hem.......hij brengt zijn verstijfde arm richting de kom met soep.......ik geef hem snel weer een lepel met soep........mag ik zo denken, wat moet ik denken?......ik weet het niet........ik geef hem gewoon maar zijn soep.....denken doe ik later wel weer.
Als ik klaar ben met met de demente man zie ik de meisjes bij een andere man staan. Hij zit op een stoel en kan niet lopen. Als ik het goed begrijp (mijn spaans laat vaak nog te wensen over) moet hij op de 'rolstoel' oftewel een plastic tuinstoel met grote wielen eraan. De man moet namelijk naar het toilet en heeft blijkbaar geen luier om. De meisjes beginnen te tillen. Het gaat niet goed. De man glijdt weg. Ik doe een stap naar voren en grijp hem ook vast. Ik vraag me af waar ik in sta.......ach eigenlijk weet ik best dat die vraag slechts een formaliteit is........ik weet best waar ik in sta.......ik sta in een verse plas urine........tja, wat zal ik zeggen........
Het grootste deel van mijn tijd besteed ik bij de andere bewoners (dus niet in de enfermeria). De groep bewoners is een mengeling van licht demente, zwakbegaafde, lichamelijk zwakke, ex-alcoholisten en zeer arme ouderen. Het is een bont gezelschap. Jullie vragen je natuurlijk af wat ik daar dan allemaal nog meer gedaan heb. Nou een heleboel, iedere dag had een andere activiteit voor mij in petto. Maandag; vingernagels knippen. Jullie willen niet weten wat er onder de nagels vandaan kwam. Persoonlijk gok ik op een combinatie van modder, oude etensresten en ontlasting...heerlijk. Op dat moment wist ik echter nog niet wat er voor woensdag en vrijdagmiddag op het program stond :). Dinsdag: blaadjes bijvullen in de medische dossiers. Gelijk even zitten spieken in de dossiers, erg interessant en grappig. Woensdag: teennagels knippen. Blehhh!!! Vies, al die dikke schimmelnagels. Op mijn werk roep ik altijd gewoon; wanneer komt de pedicure? Helaas hier komt geen pedicure.....dus daar ging Cindy met haar nagelschaar in de aanslag......ik heb nog nooit zoveel teennagels gezien......blehh!!! Oja, en dat door mijn mond ademen....dat ben ik nog lang niet verleerd. Donderdag: scheerdag.Jaja, ik heb 15 oude mannetjes geschoren (met ouderwets scheermesje en zonder bloed :)). Vrijdag: uiteraard eerst douchen maar daarna.......de wc's schoonmaken. Ik kan jullie vertellen dat het erg lastig is om je kont af te vegen als je halfzijdig verlamd bent of blind en dat de muren dan ook soms een likje bruin meekrijgen.....ik zal er verder geen woorden aan vuil maken......de wc's zijn weer schoon.
Tussen de bedrijven door heb ik lekker zitten kletsen met de bewoners. Mijn gebitsloze post-CVA spaans is met sprongen vooruit gegaan ('si' zeggen en lief lachen doet weer wonderen). Ook hebben we balspelletjes gedaan en veel, heel veel gepuzzeld. Op mijn laatste dag kreeg ik een groot aplaus en heel veel knuffels als afscheid. Ik heb die middag nog wat chocolade repen, shampo, zeep, deo, sokken en onderbroeken gekocht om die aan Madre Dominiea te geven. Dat is wel het minste wat ik kan doen (tot mijn grote schaamte kreeg zelf ook nog een afscheidskadootje en een heerlijke peruaanse kerstcake). Met pijn in mijn hart neem ik afscheid. Ik zwaai nog een keer naar alle lieve bewoners.......ik pink een klein traantje weg......daar ga ik........voor de laatste keer door het grote ijzeren hek.....
Veel liefs,
Cindy
Iedereen: alvast een hele fijne kerst!!!!
Pap en mam: het ticket is geboekt!!
Zus en Jurgen: fijn om je weer even te spreken op skype.
Floor en Edwin: gefeliciteerd met Eline haar eerste verjaardag.
Els: leuk dat je ook meereist. Ik hoop dat alles goed gaat met je onderzoek.
San: ik ben in Peru maar ga morgen naar Bolivia. Boek maar alvast een ticket dan zoek ik alvast een film uit :).
Auke: heel veel sterkte. Ik begrijp via via dat je een heel zware tijd hebt.
Tante Adri: ik probeer voorzichtig te zijn :)
Marina: wij zijn ook heel blij dat we nog leven. Je moet maar snel een smartphone kopen.
Marian en ludo: leuk dat jullie meereizen.
Annelies: ik heb al heel veel goede ingevingen gehad.
Peet&Jouelle: heel fijne vakantie.
Collega's WZH: wat hebben wij het toch goed in onze verpleeghuizen!!
Elly: een poep onderzoekje zou hier best interessant zijn :)
Nan: hoe was het paleisje?
Mar: ik mis je nog steeds :)
Yvon: great that the Galapagos was so amazing!!! Mis you!
Arnold: biertje? Ik weet nog een leuke tent, het heet Humphrey's :)
-
18 December 2011 - 20:25
Jeremy:
Op de foto's ziet dat verpleeghuis er helemaal niet onaardig uit. Zijn er nog vacatures?
Ook wij doen op dit moment 'poep' onderzoeken, alleen wordt er in de kweekjes wel gezocht naar de noro varianten. -
18 December 2011 - 21:04
Yvonne:
Ik geniet van je verslagen lezen. Als de bewoners elkaar helpen, zou het zomaar gezelliger kunnen zijn dan bij ons waar standaard wordt geroepen om de zuster...
Jeremy, weer in het NORO in WZH? Wat een pech. -
18 December 2011 - 21:09
Liesbeth:
Hoi Cindy
Wat zullen de oudjes blij met je zijn goed van je dat je al die vieze klussen doet !!!
Ik wens je fijne feestdagen zo ver van huis.
Libelle kerst zonder jou. -
18 December 2011 - 21:22
Floor:
Wat een verhalen weer zeg! En erg mooie foto's. Bovendien ben ik altijd in voor wat medisch geklets en sta ik met mijn reactie eindelijk een keertje in de top 2 ;-).
En vergis ik me nou... of heb je in Nederland ook al een half jaar spaanse les gehad?
Veel liefs!
-
18 December 2011 - 23:16
Marianne:
Oh meis wat een heerlijke verhalen weer en wat een prachtige fotoos. Als ik dat zie, snap ik dat je helemaal daar op je plaats was. Hoop snel weer even te skypen. dikke knuffel xxx -
19 December 2011 - 11:22
Marije:
Lieve Cin,
hoe zou de wereld er uit zien als er meer van die lieve mensen waren zoals jij?! Een stuk beter in ieder geval! En je schrijft ook zo liefdevol over alle mensen, jij hebt je goede daad weer gedaan (en in NL straks weer blij dat je om de pedicure kunt vragen :D)
Veel plezier met je verdere avonturen! (en toch fijn dat koffie en thee zo'n internationale bekendheid hebben :-))
Veel liefs uit Leiden!! -
19 December 2011 - 18:02
Esther K:
Lieve Cin,
Wat ontzettend goed van je om te gaan helpen bij de "oudjes" , het is natuurlijk best triest maar toch moest ik glimlachen toen ik het verhaal las (net zoals bij de meeste verhalen van jou trouwens). Geniet nog maar flink en laat ons lekker meeleven met je leuke, spannende en ontroerende verhalen ..... Jij ook alvast hele prettige kerstdagen !! Weet je al waar je dan bent ? Zal in die regio wel flink gevierd worden neem ik aan
Dikke xxx
Ook van Pam en Paps :) -
19 December 2011 - 18:43
Adri:
Lieve schat, wat ben je toch een ontzettend lief en goed mens om dit allemaal te doen. Als ik zo naar de foto's kijkt heb je maar weinig tanden hoeven te poetsen.
Als ik je verhaal zo lees, jeuken mijn handen om daar ook te helpen. (Leeftijd speelt wel een rol hé, en ik weet niet of ik je moeder ook zo gek kan krijgen. HA HA) Wij kunnen ons niet voorstellen dat het in andere delen van de wereld zo anders er aan toegaat dan bij ons.
Ik heb je kaart gekregen, heel lief van je. Dank je wel. Lieverd ik wens je hele fijne feestdagen en een gezond en gelukkig nieuwjaar. En blijf voorzichtig doen hé!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!.
Dikke kus en liefzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz -
20 December 2011 - 11:16
Beppie Hollaar :
Hallo Cindy
Wat een bijzonder verhaal zeg !
Ik wens jou hele fijne feestdagen en een flitsend begin van 2012 daar in den verre .
Mijn dochter gaat begin Januari ook weeer op reis naar Midden Amerika- Panama
Dat is weer even wennen hoor !!!
Warme groet beppie -
20 December 2011 - 13:36
Wil En Ellen Berkhou:
cindy bedankt voor het lieve kaartje,ongelovelijk dat je daar nog tijd voor hebt.voor ik het vergeet wij wensen je en je mede reizigers een hele goede en spannende kerst toe . en vooral spannend want dat is het enige wat je mis volgens mij???? er gebeurd niet zoveel meer een landslide oke en nog een landslide een hoog riviertje met wat drijvende bomen en wat stroming oke maar je zat wel in een goeie schuit nee dan onze vakantie op madeira dan maak je wat mee alle dagen mooi weer 25 graden en lekker wandelen over de lavades in korte broek en t shirt en wat dacht je van het lekker luieren aan het zwembad met een spannend boek in de handen dat is spanning (het boek dan) maar wel heerlijk ontspannend. ik hoop niet dat ik je nu in verleiding hebt gebracht want het duurt niet zo lang meer en je kan weer in de armen van je vader en moeder sluiten en samen lekker in argentienie te slenteren en misschien daar een beetje carnaval te vieren.
maar voor het zover is hopen wij dat je daar nog veel zal meemaken en hopenlijk dat het met je rug weer wat beter gaat.
gelukkig zijn wij vutters want toen we thuis kwamen moesten we eerst een paar uur uittrekken om de laatste verhalen van je te lezen spannend spannend en je zal wel hoog in de HEMEL komen door dat vrijwillegers werk van je HEEL GOED van je ,je weet nooit waar het goed voor is.
dikke knuffels van ons wil en ellen berkhout -
20 December 2011 - 20:32
Marina:
Het bloed kruipt waar het niet gaan kan hè? Dank je wel voor je prachtige verhaal en foto's, heb er tranen van in mijn ogen. Lief!
Xx -
20 December 2011 - 20:48
Alice:
Hee Cin, hele fijne dagen en ik hoop dat je een gezellige plek vindt om de feestdagen door te brengen! En een heel goed 2012 (en daarna) gewenst! -
21 December 2011 - 18:42
Elly:
Olla Cindy,
nav je vorige reisverslag: ook hier had een poep-onderzoekje volgens mij best interessant geweest!!
Ik wens je een hele warme en fijne Kerst toe!
Groet,
Elly -
24 December 2011 - 12:49
Paps En Mams:
Hoi meis, ook wij weten hoe moeilijk je het soms had in het vplhuis. Maar ook dat je vol bewondering hebt zitten kijken naar de hoge mate van hulpvaardigheid van de bewoners onderling. Het is een mooie ervaring die je, zeker als je weer aan het werk bent in Nederland, nog vaak te binnen zal schieten. Ook hebben we vol verbazing geluister hoe snel jij in Cusco al weer een netwerk van mensen om je heen had verzameld waardoor je een druk sociaal leven had. Dus wat dat betreft hoeven we ons geen zorgen te maken. Dikke kmuf van ons -
25 December 2011 - 12:51
Saskia:
Lieve Cin,
Ik wil je even op deze manier een hele fijne kerst toewensen. Het zal wel gek zijn om niet in Nederland te zijn, maar ook leuk om de tradities daar mee te maken!
Liefs
Sas -
25 December 2011 - 19:28
Arnold:
Allereerst een prettige kerst (feliz navidad), en ja Murphy's was lekker. Ik hoop dat de Spaanse lessen goedgaan en wow je gaat er af en toe even anders tegen aan in cusco dan wat wij zagen ( je bent er dan ook wat langer en heb je medische achtergrond). Maar cusco, puno en lake titicaca waren wel onze hoogte puntjes daar. Vanaf hier met zelfgemaakt erwtesoepie een prettige kerst. -
29 December 2011 - 09:56
Dominique:
Hee Cindy,
Zit hier in een heel rustig kantoor tussen kerst en oud en nieuw en ben dus blij met de afleiding van je reisverslagen! Net even al je Peru verhalen gelezen en het is een feest van herkenning. Heb bijna alles wat jij gedaan hebt ook gedaan (ook gekotst boven Nazca, Manu vond ik fantastisch, natuurlijk Machu Pichu, Titicaca en de rest). Misschien zelfs naar dezelfde school in Cuzco geweest. Ik weet niet meer hoe die van mij heette, maar ik zat in dat gele gebouw op de Avenida del Sol (tegenover een museum en kerk). Ben je ook aan het salsa-dansen? De Mystique was mijn vaste stek, maar ook in Mama America en Mama Africa was ik regelmatig te vinden (weet niet of die nog bestaan). Dapper dat je zo maar het bejaardenhuis binnenstapt, het leert je wel weer even relativeren hè? Geniet van je reis, alvast een hele fijne Oud en Nieuw en volgend jaar zie ik je vast wel weer eens. Liefs, Dominique -
30 December 2011 - 22:25
Tante Gerda Ome Jan:
Goed werk Cindy, Fijne jaarwisseling. -
31 December 2011 - 17:02
Bianca Rasch:
Where ever you are my pink princess - hope you have a wonderful new years eve! Wish you still so much fun on your trip! Take care! -
02 Januari 2012 - 14:06
Ester:
Allereerst : een gelukkig, gezond en liefdevol 2012 !!!
WAUH, wat heb je weer veel meegemaakt. Ik ben SUPERTROTS op je dat je vrijwilligerswerk doet. GENIET fijn van je avonturen, dat doe ik door je reisverhalen te lezen. Prachtige foto's bij je reisverslagen. Zo veel om te verwerken. Ik hoop dat je een gezellige jaarwisseling hebt gehad.
HEEL VEEL LIEFS en een DIKKE KNUFFEL en KUSSIES vanuit Alkmaar
HAVE FUN :-D
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
