Het begin van een nieuw avontuur....Maleisie!

Zwaai ,zwaai…..dikke bolle tranen….nee, hoor mam, het gaat echt goed hoor……ik ga lekker verder reizen……snik, snik….nee echt, gaat goed. Laat ik het zo zeggen; afscheid nemen is niet mijn sterkste kant.

Dus daar zat ik alleen in het vliegtuig. Heb gelijk van stoel geruild omdat een stel met klein kindje niet naast elkaar konden zitten en ja ik reisde toch alleen dus waar ik zat maakte mij niet uit. Wat bleek mijn nieuwe stoel was een comfortstoel dus lekker veel beenruimte……..good karma…..geeft goede stoelen :p. Mijn buurman links was wel een beetje irritant met zijn rechter arm maar mijn buurvrouw rechts was wel weer schattig. Ze zat iets zenuwachtig in haar stoel en we waren nog maar net opgestegen toen ze me heel zachtjes vroeg; weet u misschien waar het toilet is? Ik keek haar even vreemd aan en vroeg me af of dit een grapje was maar ze keek heel serieus. Dus ik heb haar geduldig uitgelegd waar de toiletten waren. Ze bedankt me vriendelijk en begint haar tas die voor haar ligt te pakken. Dan voel ik weer een zacht tikje op mijn arm. Euhmm, kunt u mij misschien helpen ik krijg deze riem niet los. Ik leg haar geduldig weer uit hoe de veiligheidsriem werkt. Ze probeert hem open te maken. Helaas, het lukt niet. Ik besluit dat het toch beter is als ik hem open maak. Ze bedankt me weer vriendelijk en gaat naar het toilet. Ik heb tijdens de vlucht nog 2 keer haar riem open gemaakt en wanneer we geland zijn lacht ze naar me en zegt dat ze opgehaald wordt uit het vliegtuig door een begeleider. Gelukkig, ik maakte me al zorgen.

Daar loop ik….’s ochtends vroeg helemaal alleen op Kuala Lumpur International Airport. Eerst maar even mijn bagage halen, dan pinnen en een bus naar het centrum zoeken. Mmm, het pinnen lukt niet. Shit, pap? Ow, pap is er niet. Ik ben alleen. En heb geen geld. Dan maar dollars ruilen. Nee, nog even op zoek naar een andere bank. Ok, op zoek. Ik heb geen zin. Ik wil naar huis. Bank gevonden. Heb geld. Op zoek naar de bus. Bus gevonden. Vriendelijke jongen vraagt waar ik heen wil. Mijn eerste reactie; ga weg. Laat me met rust. Je wil vast geld van me. Ik snauw nog een keer naar hem en kijk heel boos. De jongen druipt af. Oef, wat erg. India heeft me echt hard gemaakt. Dit ben ik helemaal niet. Nou ja, ik ben moe. Busticket gevonden. Bus gaat pas over 30 min. Had ik nu toch maar naar die vriendelijke jongen geluisterd dan had ik nog met die bus mee gekund die net weg rijdt. Ach, dan maar wachten. Daar gaan we, met de bus naar Kuala Lumpur Sentral. Wauw, Maleisie is wel mooi groen, veel bomen. Maar ik ben ook moe. Kuala Lumpur Sentral, op zoek naar de metro. Het is warm hier en mijn tas is zwaar. Metro gevonden, ticket gekocht, op weg naar Pasar Seni metro station. In Pasar Seni moet ik de roltrap af en dan naar rechts en dan weer links en dan is er een 7/11 shop en dan ben ik er bijna. Mmm, ergens ging het mis, ik loop en loop en het is warm. Wat doe ik hier eigenlijk. Mijn tas is zwaar. Het is warm. Ik wil naar huis……….ZO CIN…..WAT DACHT JE ERVAN!! GA JE LEKKER? Nu even normaal doen. Even tot 10 tellen, even diep zuchten. Dusss…..we zijn in het schitterende Maleisie en Kuala Lumpur is een heel gave stad, de mensen zijn super aardig…..dat je even dat hostel niet kan vinden, das niet zo erg……schop onder je kont en doorlopen……hé, daar is een 7/11……en daar is het hostel……gevonden!! Eind goed, al goed…..nu eerst even uitrusten…..en even wennen aan het alleen zijn……

Nou ja, alleen zijn…..alleen was ik niet lang :)……al snel raak ik aan de praat met Solveig uit Noorwegen. Ze geeft me allerlei tips en ik word direct uitgenodigd voor een cowboy feest diezelfde avond. Mmm, bedankt voor de uitnodiging maar nee, dank je. Als ik ’s nachts naar het toilet ga kom ik Solveig en haar vriendinnetje tegen. Ik moet lachen als ik ze zie, laat ik zeggen; ze hebben goed gefeest! De volgende dag, wanneer ze nog iets brak en moe tegenover me aan tafel zitten, krijg ik de details te horen over dansen, jongens, lokals, alcohol, misselijk en spugen. Ze hadden genoten……en ik had gelukkig lekker geslapen en voelde me ook al een stuk beter.

Diezelfde avond had ik het gevoel dat ik in de gaten gehouden werd door een jongen. Hij zat de hele tijd te kijken en zocht af en toe oogcontact. Hij was denk ik eind twintig en kwam in ieder geval niet uit europa, zo leek het. Ik negeerde het en ging gewoon door met het neuzen in mijn Lonely Planet, want ja ik moest eens even kijken wat er hier in Maleisie allemaal te doen is en ik moest een 'reisplan' maken. De volgende ochtend zat hij alweer te kijken. Het begon me echt te irriteren. Toen opeens kwam de aap uit de mauw. Hij sprak me aan; hé, ga jij vandaag Kuala Lumpur bekijken. Ik zag je gisteren in al die boeken kijken dus ik dacht jij weet vast waar we heen moeten. En tja, dan kan ik natuurlijk ook wel gaan zoeken en kijken maar als jij het al gedaan hebt dan is het zinloos als 2 mensen dat doen. Ik kijk hem verbaasd aan. Sorry, begrijp ik dit nu goed? Ja, ik begrijp hem goed. Wauw, wat een brutaliteit. Ik leg hem vriendelijk uit dat A. Ik niet ga sight seeing in Kuala Lumpur vandaag en B. Dat de wereld (of eigenlijk mijn wereld) zo niet werkt! Dus hele fijne dag nog en tot ziens. Wanneer ik weg loop denk ik nog; het lijkt wel een Indiër zo brutaal…….

Ik gebruik de dag om te lezen en te plannen. Ik heb besloten de volgende dag naar de Batu Caves te gaan en die dag daarop naar de Menara tower en de Petronas towers maar ik heb geen zin om alleen te gaan. Rechts naast me zit een jongen, hij ziet er vriendelijk uit en we hebben al een paar keer oogcontact gehad. Ach, waarom ook niet; euhmm, sorry. Have you been to the Batu Caves already? No? Would you like to go tomorrow? Yes? Ok. Geregeld. By the way, my name is Cindy. Hij blijkt David te heten en komt uit Engeland. Hij vraagt of ik het goed vindt als hij eerst nog even een nieuwe telefoon gaat kopen in de ochtend. Prima, anders ga ik wel mee. Lijkt me leuk om naar de grote shopping malls te gaan. Hij vraagt of ik verstand heb van telefoons. Euhmm, nee niet echt. Ow, hij ook niet. Nou ja, we zien wel. Hij wil er graag foto’s mee maken en whats appen, oja en bellen……nou, dat moet lukken zo’n telefoon vinden.

Zo gezegd zo gedaan…..en de shopping mall is groot!!! Hueeeel groot!! We kijken ons ogen uit. Overal laptops, tablets, telefoons, fototoestellen…….het blijkt dat David nog minder verstand heeft van telefoons dan ik maar dat mag de pret niet drukken…..we stellen intelligente vragen (tenminste dat denken wij) en kijken heel serieus….David kiest voor de Nokia…….die doet alles wat hij wil en ziet er mooi uit.…..prima, weer geregeld. Even terug naar het hostel en dan naar de de Batu Caves….of de torens want het is misschien toch al een beetje te laat voor de Caves. Terug in het hostel ontmoeten we 2 meiden uit Engeland, Maddy en Katelin. Zij willen ook naar de toren……en hoe meer zielen hoe meer vreugd….dus we gaan met zijn allen. Eerst naar de Menara tower voor het uitzicht en daarna naar de beroemde Patronas towers (eens de hoogste torens van de wereld).

’s Avonds ontmoeten we ook nog 2 Duitse meiden (Inga en Victoria) en een Amerikaans meisje (Natalie) samen gaan we de volgende dag op pad naar de Batu Caves maar voordat we gaan eerst nog even langs de fish spa!! Ja, big business hier…….een groot aquarium met vissen waar je je voeten en/of handen in doet en dan knabbelen de visjes alle dode huid weg……een levende mani/pedicure :). Zoals de meeste trouwe lezers weten ben ik niet dol op visjes en steek ik zeker niet zomaar mijn voeten in een bak met visjes maar speciaal voor Marije wil ik het dan wel doen :p…..Marije had me thuis al een paar keer voorgesteld om een fish spa te nemen en ik had altijd braaf geroepen…..Nee!! Ben je gek!! Dat ga ik niet doen!! Maar ja, opnieuw in het kader van face your fears……..dus daar zat ik met mijn voetjes net boven het water oppervlak……echt die vissen ruiken het al……ze zwermen gelijk naar je toe en beginnen met hun kopjes boven water te happen……o mijn god……daar steek ik echt mijn voeten niet in…….dan vertelt Maddy rustig haar verhaal; Cin, ik dacht hetzelfde. Tot er een meisje van 5 jaar naast me ging zitten en gewoon haar voeten in het water stak…..nou daar zat ik mooi voor joker met mijn voetjes nog steeds boven het water naast dat meisje van 5 met haar voeten in het water……dus Cin, steek ze er gewoon in! Mijn hartslag is ondertussen gestegen naar 160, ik zweet en denk dat ik dood ga……is dat volgens de DSM IV geen paniek aanval?....ok, door ademen Cin….je kunt het!! Ik doe het gewoon…….ik steek mijn voeten in de berg met visjes….mijn hartslag gaat naar de 180…..adem, adem……ik voel tientallen visjes knabbelen aan mijn voeten…….ik moet mijn voeten in het water houden, ik moet mijn voeten in het water houden…….Maddy en Katelin moedigen me aan…..ik hou vol…..na 2 min vind ik het zowaar wel grappig en na 5 min is er niets meer aan de hand…….wauw!! Ontspannen zit ik met mijn voetjes in het aquarium vol visjes…..wie had dat ooit gedacht!! Ik niet in ieder geval!

Met baby zachte voetjes gaan we door naar de Buta Caves…..het wordt een gezellige meiden dag met veel lol en plezier. De volgende dag gaat ieder weer zijn eigen weg……maar het waren leuke dagen in Kuala Lumpur…..en zo zie je maar…..je bent nooit alleen……

Note: in de ochtend zit ik te ontbijten wanneer de brutale jongen weer tegenover mij komt zitten. Uit beleefdheid vraag ik toch maar of hij de dag ervoor een leuke dag gehad heeft. Ja, hij had zich prima vermaakt. Mooi zo. Hij vraagt waar ik gereisd heb. Braaf geeft ik antwoord. Nepal, India……ahhhh India, I’m from India! Ahh, dat verklaard een hoop. You like India? Euhmm, nou ja; India is special….hij zegt; Ah, no…..India is heaven! (volume 12 uit 10)……ik kijk hem vriendelijk aan en zeg; Nou ja, laten we nu niet overdrijven hè :).

Veel liefs,
Cindy

Marije: ja, gelukkig maar kort in India…..ik kan er hele A4 tjes over vol schrijven….dit is nog maar een heel klein beetje van al onze belevenissen! Ik vertel de rest wel onder het genot van een kopje koffie/thee! Jij ook een fijne valantie in Zwitserland!
Jolanda: bedankt voor je lieve appjes!
Floor: graag nog even update foto van de groei van Tijn op whats app?
Eef: niet je jas vergeten hè, je weet het nooit in Ned 
Jaqueline W: Ben je alweer terug in het koude, regenachtige Ned?
Marina: wat een super schattig huisje! Idd net een sprookje!