De Quilotoa loop!
Door: Cindy
Blijf op de hoogte en volg Cindy
12 September 2011 | Ecuador, Quito
De bus, liften, schitterende uitzichten, 5 keer dood gaan, de verkeerde afslag, opwarmen bij de kachel en nog meer bussen..........
Ik had besloten samen met Bas de Quilotoa loop te gaan doen. Dit zijn een paar afgelegen plaatsjes waar je met de bus kan komen. We gingen van Quito naar Latacunga en van daaruit naar Tigua. Daar zouden we gaan slapen. Helaas maar 1 hostal van 30 euro per persoon......jullie begrijpen.....das te duur. Dus dan de volgende bus naar Zumbahua (3200 meter) maar nemen....euhhmmm dus ze gaan ieder half uur en we moeten hem gewoon aanhouden...ok. Na 10 min gingen we toch alvast maar lopen......40 min later....geen bus te bekennen. Dan maar liften. Dat ging ons veeeel beter af, binnen 3 min een lift, heerlijk. In Zumbahua een hostal gevonden, nog even het dorp verkennen en eten bij het enige restaurant in Zumbahua.......een kaart.....neh.....gewoon eten. Soep en rijst met kip. Daarna lekker slapen.
De volgende dag naar Quilotoa (3900 meter) voor Laguna Quilotoa, een heel mooi vulkanisch krater meer. Wauw, het is echt mooi!!! Echt waanzinnig!! Je kan het meer ook rondlopen, een leuke hike. Volgens de lokale bevolking 4 a 5 uurtjes lopen, volgens de Lonely Planet 6 uurtjes. Leuk! Dus we gaan op pad. Wel genoeg water en warme kleding mee, het kan koud worden. Alhoewel ik daar nu nog niets van merk.....maar goed.....beter safe than sorry. Dus tasje vol en gaan met die banaan. Wauw zo mooi......voel me net Heidi. We lopen de eerste 2 uur over een mooi pad, genieten van het uitzicht en maken foto´s. We kijken voor ons en zien een pittige weg omhoog, maar daarna lijkt het weer vrij vlak. Ach hoe erg kan het zijn...........even omhoog en dan weer heerlijk genieten. Hoe erg kan het zijn? Nou, heel erg!!!
Na het steile gedeelte wordt het pad minder goed; smaller, meer gruis, links en recht een afgrond........Bas kunnen we nog terug.......euhhmm...nee niet echt verstandig. Neh, dit is verstandig! Vlak? Vergeet het maar.........het wordt grillig, veel stijgen. Ik ben al meer dan 5 keer onderuit gegleden en heel hard op mijn kont terecht gekomen, au! Mijn handen zitten onder het grind en doen zeer, mijn kleren zien er niet uit........waar ben ik aan begonnen......ik wil naar huis......ik wil een warme douche!! Ok, doe even normaal Cin, gewoon lopen. Ondertussen heb ik een permanente hartslag van 120 slagen per minuut en hijg ik als een hond (wat wil je op 3900 meter).......ik kan niet meer.......de wolken trekken dicht, het wordt koud.....ik trek alle kleding aan die ik mee heb......brrrr.......daarom dus de warme kleren........we lopen door......euhhmmmm......links (omhoog) of rechts (rechtdoor, vlak)......de weg links lijkt slecht/kapot.....dan maar rechts.......we lopen over een smal pad......ik kijk naar links.....een afgrond......rechts de bergwand.....niet denken gewoon lopen. lopen, lopen, lopen........waaahhh.......ik zak met mijn linker been weg......ik kan me nog net vastgrijpen aan wat gras.......hartslag 180, striemen op mijn hand......ok gewoon weer doorlopen......we moeten naar huis.. Ik kijk omhoog........en jahoor........regen.....het begint te stortregenen......dan.....onweer!! Hoe ben ik hier beland, op een berg, ik heb het koud, ben zeiknat, en mijn lijf wil niet meer.....heb het gevoel of ik dood ga......hellup......lichte paniek!! Ik zie allerlei nieuwsflitsen......2 backpackers verongelukt in Laguna Quilotoa, of op Discovery: They Survived!......oh mijn god! Bas we moeten omhoog, we zijn teveel gedaalt, dit pad is niet goed. Bas probeert positief te blijven, en blijft volhouden dat het goed gaat komen. Hij loopt een stuk voor me, dan komt ie weer naar beneden gelopen. Ik kijk hem vragend aan........we hebben de verkerde weg.....hij zegt; ik ga je rugzak dragen (heel lief).......we moeten nog veel meer stijgen. Ik ben op het punt dat ik nog 3 stappen per keer kan doen, daarna moet moet ik stil staan om mijn misselijkheid te onderdrukken en mijn hartslag en ademhaling te laten zakken......ik ga nog 10 keer dood......dan zien we mensen........ze zijn een stuk bij ons vandaan.......maar het zijn mensen......het laatste gedeelte is alleen maar stijgen.....maar dan uiteindelijk zijn we er, we zijn weer thuis! Ik zie er niet uit, ben drijfnat, zit onder de modder en hijg met mijn mond open.
Het laatste stuk is nogal toeristisch (een breed grindpad). Er loopt een toerist op me af.......hij kijkt me aan.....ik lach vriendelijk terug (met mijn mond open, hijgend).......hij kijkt me aan met vragende ogen die zeggen; waar heb jij last van? Ik wil hem zeggen; we leven nog, was verschrikkelijk, bijna dood, ik hou van je.......maar het enig wat ik kan is knipperen met mijn ogen en hijgen met mijn mond wagenwijd open......ach hij denkt maar wat hij denkt.....ik leef nog! Nou ja, leef nog??
We gaan naar het hostal. De kachel staat aan, heerlijk!! Uitrusten en opwarmen.
Bas vertelt me later dat hij zich wel zorgen maakte. Hoe moest ik nu van de berg afkomen, straks moest hij me nog dragen......en wat als ik nu dood ging......wat moest hij tegen mijn ouders zeggen; sorry, uw dochter is dood. Ik heb haar overgehaald om de Quilotoa loop te gaan doen maar ze wilde echt zelf deze krater rond lopen hoor........
Later hoorde we dat er meerdere mensen overleden zijn bij de krater.........naar beneden gevallen.......gelukkig ik leef nog!!!
De volgende dag (ik kan niet meer lopen van de spierpijn) gaan we met de bus naar Chugchilan, 1 uur reizen. Er rijdt maar 1 bus per dag, hij komt tussen 13.30 en 14.30 uur. We moeten gewoon langs de weg gaan staan (er is ook maar 1 weg) en hem aanhouden.....ok.......er komt een man bij ons staan. Het blijkt de docent van de plaatselijke lagere school te zijn. Hij geeft les in Quilotoa maar woont in Chugchilan......of nou ja......woont in Chugchilan. Hij moet vanuit Chugchilan nog 1 uur door de bergen lopen voor hij thuis is.......we hebben maar niet gevraagd of hij ook reiskosten vergoeding krijgt :)
De busreis was.....bijzonder.....langs een slingerweg bezaaid met rotsen en keien....soms was de weg ook deels weggeslagen door regen en modder.....ik had de krater hike overleefd......nu deze busrit nog :)
In Chugchulan slapen we in een mooi hostal met een schitterend uitzicht. De volgende dag gaan we met de "melkwagen" voor 1 dollar naar Sigchos. We hebben alleen geen melk gezien? Vanuit Sigchos weer naar de bewoonde wereld.......4 bussen later ben ik weer in het vertrouwde Quito......wat een avontuur!
1 ding weet ik zeker....even geen hike op 3900 meter meer voor mij :)
Veel liefs,
Cindy
Iedereen: bedankt voor alle berichtjes
Alice: ik zou niet durven om je van mijn blog te weren, vind het juist leuk dat je weer mee reist.
Deeltijd Stemming: leuk dat jullie weer meereizen!
Floor: fijn dat jullie een fijne vakantie hebben gehad, helaas nu weer werken.
Eef: alvast veel plezier en gefeliciteerd met Mette haar eerste verjaardag, wat gaat de tijd toch snel.
Ber: ik weet hoe je je voelt als je iets teveel gelopen hebt :) mis de bank-hang-thee sessies ook!
Elske: ik weet niet precies hoe jij je voelde maar kan me er nu denk ik wel iets bij voorstellen.
Tante Ardi: leuk dat u weer mee reist, dit keer geen piepende banden bij de busrit :) (en grappig he dat bord langs de weg, staat gewoon in Quito in de stad).
Bianca: Yes, I"m going to the Galapagos!!! So cool!! South America is calling Asia, we rock :) !!
Maartje: leuk dat je weer meeleest! Mis jullie wel in het hofje.
Marije: dit is echt een land voor jou, heerlijk temperatuurtje....oftewel brrr koud voor Cindy :) (ben alweer een keer bedonderd met de taxi)
Elly: check de foto.....poep is organisch afval en moet in de groene vuilnisbak (in Chugchilan)
Jeremy: wat wordt het weer op de galapagos.
Martin: ik mis je wijze raad.
Jacqueline: heb de make-up maar afgezworen voor de komende tijd :), back to basic!
Ik had besloten samen met Bas de Quilotoa loop te gaan doen. Dit zijn een paar afgelegen plaatsjes waar je met de bus kan komen. We gingen van Quito naar Latacunga en van daaruit naar Tigua. Daar zouden we gaan slapen. Helaas maar 1 hostal van 30 euro per persoon......jullie begrijpen.....das te duur. Dus dan de volgende bus naar Zumbahua (3200 meter) maar nemen....euhhmmm dus ze gaan ieder half uur en we moeten hem gewoon aanhouden...ok. Na 10 min gingen we toch alvast maar lopen......40 min later....geen bus te bekennen. Dan maar liften. Dat ging ons veeeel beter af, binnen 3 min een lift, heerlijk. In Zumbahua een hostal gevonden, nog even het dorp verkennen en eten bij het enige restaurant in Zumbahua.......een kaart.....neh.....gewoon eten. Soep en rijst met kip. Daarna lekker slapen.
De volgende dag naar Quilotoa (3900 meter) voor Laguna Quilotoa, een heel mooi vulkanisch krater meer. Wauw, het is echt mooi!!! Echt waanzinnig!! Je kan het meer ook rondlopen, een leuke hike. Volgens de lokale bevolking 4 a 5 uurtjes lopen, volgens de Lonely Planet 6 uurtjes. Leuk! Dus we gaan op pad. Wel genoeg water en warme kleding mee, het kan koud worden. Alhoewel ik daar nu nog niets van merk.....maar goed.....beter safe than sorry. Dus tasje vol en gaan met die banaan. Wauw zo mooi......voel me net Heidi. We lopen de eerste 2 uur over een mooi pad, genieten van het uitzicht en maken foto´s. We kijken voor ons en zien een pittige weg omhoog, maar daarna lijkt het weer vrij vlak. Ach hoe erg kan het zijn...........even omhoog en dan weer heerlijk genieten. Hoe erg kan het zijn? Nou, heel erg!!!
Na het steile gedeelte wordt het pad minder goed; smaller, meer gruis, links en recht een afgrond........Bas kunnen we nog terug.......euhhmm...nee niet echt verstandig. Neh, dit is verstandig! Vlak? Vergeet het maar.........het wordt grillig, veel stijgen. Ik ben al meer dan 5 keer onderuit gegleden en heel hard op mijn kont terecht gekomen, au! Mijn handen zitten onder het grind en doen zeer, mijn kleren zien er niet uit........waar ben ik aan begonnen......ik wil naar huis......ik wil een warme douche!! Ok, doe even normaal Cin, gewoon lopen. Ondertussen heb ik een permanente hartslag van 120 slagen per minuut en hijg ik als een hond (wat wil je op 3900 meter).......ik kan niet meer.......de wolken trekken dicht, het wordt koud.....ik trek alle kleding aan die ik mee heb......brrrr.......daarom dus de warme kleren........we lopen door......euhhmmmm......links (omhoog) of rechts (rechtdoor, vlak)......de weg links lijkt slecht/kapot.....dan maar rechts.......we lopen over een smal pad......ik kijk naar links.....een afgrond......rechts de bergwand.....niet denken gewoon lopen. lopen, lopen, lopen........waaahhh.......ik zak met mijn linker been weg......ik kan me nog net vastgrijpen aan wat gras.......hartslag 180, striemen op mijn hand......ok gewoon weer doorlopen......we moeten naar huis.. Ik kijk omhoog........en jahoor........regen.....het begint te stortregenen......dan.....onweer!! Hoe ben ik hier beland, op een berg, ik heb het koud, ben zeiknat, en mijn lijf wil niet meer.....heb het gevoel of ik dood ga......hellup......lichte paniek!! Ik zie allerlei nieuwsflitsen......2 backpackers verongelukt in Laguna Quilotoa, of op Discovery: They Survived!......oh mijn god! Bas we moeten omhoog, we zijn teveel gedaalt, dit pad is niet goed. Bas probeert positief te blijven, en blijft volhouden dat het goed gaat komen. Hij loopt een stuk voor me, dan komt ie weer naar beneden gelopen. Ik kijk hem vragend aan........we hebben de verkerde weg.....hij zegt; ik ga je rugzak dragen (heel lief).......we moeten nog veel meer stijgen. Ik ben op het punt dat ik nog 3 stappen per keer kan doen, daarna moet moet ik stil staan om mijn misselijkheid te onderdrukken en mijn hartslag en ademhaling te laten zakken......ik ga nog 10 keer dood......dan zien we mensen........ze zijn een stuk bij ons vandaan.......maar het zijn mensen......het laatste gedeelte is alleen maar stijgen.....maar dan uiteindelijk zijn we er, we zijn weer thuis! Ik zie er niet uit, ben drijfnat, zit onder de modder en hijg met mijn mond open.
Het laatste stuk is nogal toeristisch (een breed grindpad). Er loopt een toerist op me af.......hij kijkt me aan.....ik lach vriendelijk terug (met mijn mond open, hijgend).......hij kijkt me aan met vragende ogen die zeggen; waar heb jij last van? Ik wil hem zeggen; we leven nog, was verschrikkelijk, bijna dood, ik hou van je.......maar het enig wat ik kan is knipperen met mijn ogen en hijgen met mijn mond wagenwijd open......ach hij denkt maar wat hij denkt.....ik leef nog! Nou ja, leef nog??
We gaan naar het hostal. De kachel staat aan, heerlijk!! Uitrusten en opwarmen.
Bas vertelt me later dat hij zich wel zorgen maakte. Hoe moest ik nu van de berg afkomen, straks moest hij me nog dragen......en wat als ik nu dood ging......wat moest hij tegen mijn ouders zeggen; sorry, uw dochter is dood. Ik heb haar overgehaald om de Quilotoa loop te gaan doen maar ze wilde echt zelf deze krater rond lopen hoor........
Later hoorde we dat er meerdere mensen overleden zijn bij de krater.........naar beneden gevallen.......gelukkig ik leef nog!!!
De volgende dag (ik kan niet meer lopen van de spierpijn) gaan we met de bus naar Chugchilan, 1 uur reizen. Er rijdt maar 1 bus per dag, hij komt tussen 13.30 en 14.30 uur. We moeten gewoon langs de weg gaan staan (er is ook maar 1 weg) en hem aanhouden.....ok.......er komt een man bij ons staan. Het blijkt de docent van de plaatselijke lagere school te zijn. Hij geeft les in Quilotoa maar woont in Chugchilan......of nou ja......woont in Chugchilan. Hij moet vanuit Chugchilan nog 1 uur door de bergen lopen voor hij thuis is.......we hebben maar niet gevraagd of hij ook reiskosten vergoeding krijgt :)
De busreis was.....bijzonder.....langs een slingerweg bezaaid met rotsen en keien....soms was de weg ook deels weggeslagen door regen en modder.....ik had de krater hike overleefd......nu deze busrit nog :)
In Chugchulan slapen we in een mooi hostal met een schitterend uitzicht. De volgende dag gaan we met de "melkwagen" voor 1 dollar naar Sigchos. We hebben alleen geen melk gezien? Vanuit Sigchos weer naar de bewoonde wereld.......4 bussen later ben ik weer in het vertrouwde Quito......wat een avontuur!
1 ding weet ik zeker....even geen hike op 3900 meter meer voor mij :)
Veel liefs,
Cindy
Iedereen: bedankt voor alle berichtjes
Alice: ik zou niet durven om je van mijn blog te weren, vind het juist leuk dat je weer mee reist.
Deeltijd Stemming: leuk dat jullie weer meereizen!
Floor: fijn dat jullie een fijne vakantie hebben gehad, helaas nu weer werken.
Eef: alvast veel plezier en gefeliciteerd met Mette haar eerste verjaardag, wat gaat de tijd toch snel.
Ber: ik weet hoe je je voelt als je iets teveel gelopen hebt :) mis de bank-hang-thee sessies ook!
Elske: ik weet niet precies hoe jij je voelde maar kan me er nu denk ik wel iets bij voorstellen.
Tante Ardi: leuk dat u weer mee reist, dit keer geen piepende banden bij de busrit :) (en grappig he dat bord langs de weg, staat gewoon in Quito in de stad).
Bianca: Yes, I"m going to the Galapagos!!! So cool!! South America is calling Asia, we rock :) !!
Maartje: leuk dat je weer meeleest! Mis jullie wel in het hofje.
Marije: dit is echt een land voor jou, heerlijk temperatuurtje....oftewel brrr koud voor Cindy :) (ben alweer een keer bedonderd met de taxi)
Elly: check de foto.....poep is organisch afval en moet in de groene vuilnisbak (in Chugchilan)
Jeremy: wat wordt het weer op de galapagos.
Martin: ik mis je wijze raad.
Jacqueline: heb de make-up maar afgezworen voor de komende tijd :), back to basic!
-
12 September 2011 - 22:36
Paps En Mams:
Hadden je avontuur al gehoord via de skype maar nu we het weer lezen zijn we blij dat je het na kan vertellen. Ook nu paste je engelbewaarder weer goed op je.Gelukkig is er iets blijven hangen van de bergwandelingen die je met ons gedaan hebt, altijd zorgen dat je op 3 punten houvast hebt.
Maar ja als je dit hebt doorstaan is de Inkatrail een makkie moet je maar denken..
Nu nog even een paar dagen lekker uitrusten en dan op naar de Galapagos. Maar duimen dat de zee zich rusitg houdt.
Dikke kmuf van ons en een koppie van Ootje
e -
13 September 2011 - 05:39
Zus En Jürgen:
Hallo lief zusje,
Zo dat was weer een heel verhaal. Zoals mams al tikte, we hadden gelukkig al e.e.a. gehoord via de skype maar tjeetje, blijft heftig, blij dat je er nog bent!! Wel een hele goede oefening voor het Inca-trail. Ook een soort hike:).
Straks Galapagos, weer spannend, wel ff uit de lucht, maar dat is bekend, haha.
HVJ!!
Hele dikke zoen en kmuf van ons -
13 September 2011 - 06:19
Zus:
Nog ff een nabrander......patatje ei....is dat een specialiteit??? Klinkt jammie......
En ik moet zeggen zusje, ben heel erg trots op je!!!! Op de foto weet je zelfs nog een beetje iets van een glimlach op je gezicht te toveren!!
Kus van je zus -
13 September 2011 - 07:22
Suus:
Heej lieve Cin,
Pas je wel een beetje goed op jezelf!
Klinkt verder heel leuk allemaal en zo heerlijk ver weg van al het dagelijkse gedoe hier.
Geniet ervan!
X Suus -
13 September 2011 - 07:39
Eefje :
Lieve Cin! Dank je wel! Mette en ik hebben samen je foto's gekeken; ze werd er stil van, ik hoop maar niet dat ik haar op ideeen breng voor later....lijkt mij maar eng!! Maar ook wel heel mooi en stoer! Liefs!!!!
-
13 September 2011 - 17:24
Esther K:
Hey Cin,
Jeetje wat een verhaal zeg, en wat ontzettend stoer dat je dit toch allemaal doet :) !! En de foto's zijn ook erg leuk, zelfs in de bergen tijdens je avontuur kijk je nog redelijk blij ...... Heel veel plezier op de Galapagos, ben heel benieuwd hoe het daar is.
Dikke xxx -
13 September 2011 - 17:42
Adri:
Hallo lieverd, heb ik je de vorige keer niet gezegd dat je voorzichtig moet doen. Ik merk het al, je luistert nog steeds niet. Gelukkig dat je het allemaal nog kan navertellen. Toch als ik je avontuur weer lees kan ik er weer echt van genieten. Wat schrijf je toch leuke verhalen. Op deze manier reizen wij toch echt met je mee. Op het moment dat ik dit schrijf is het hier noodweer. Het klettert naar beneden. Alleen zit ik lekker droog en kan zo de kachel aanzetten. Jij moet maar afwachten of je een kacheltje kan vinden. Lieverd op naar het volgende avontuur. Ik volg je. Voor onderweg een dikke kus. Liefzzzzzzzzzzzzzz -
13 September 2011 - 18:37
Jeremy:
Galapagos: half bewolkt, 24 graden
Heee! dat is beter dan Den Haag -
13 September 2011 - 19:43
Miranda:
Oh my god.....wat een avontuur!!!!!
Ik heb het met open mond gelezen.
Goh, ik ben er stil van en ik ben blij dat ik je blog weer lees..., een teken van leven....
Voorzichtig hoor meis, ik wil nog langer van al je verhalen genieten.
-
13 September 2011 - 20:06
Jacqueline Wellenste:
Jeetje Cindy, dat is weer eens iets anders dan de gangen van de Strijp. Of is het een empathie-oefening, zodat je de mensjes met een astma cardiale nu eens echt begrijpt???
Maar ik geef toe: het ziet er indrukwekkend uit....Liefs! -
14 September 2011 - 15:05
Ester:
Hi lieve nicht, ik geniet volop van je verhalen...... het blijft ook 1 groot avontuur wat je allemaal mee maakt. Je vliegreis begint al geweldig met je 'praatvriendje' (ahum) in het vliegtuig! Ik blijf je volgen via de site. HAVE FUN !!! :-D
Heel veel liefs, knuffels en kussies, Ester en een likkie van Mickey :-p -
15 September 2011 - 02:06
Bas:
Hee Cindy,
Net de Cotopaxi beklommen. Nooit meer een hike op 5900 meter meer voor mij :p.
Veel plezier op de eilanden!
Groetjes Bas -
15 September 2011 - 09:55
Wil En Ellen Berkhou:
na 10 x dood te zijn gegaan zie je er nog goed uit. moet je hier nog voor betalen ook??? maar wij vinden het heel stoer van je.xxxx wil en ellen -
15 September 2011 - 12:36
Nanda:
Jeetje girl! Dit soort avonturen zijn voor als je over 4 maanden totaal ervaren ff n bergpadje afstapt, niet om mee te beginnen!!! Heb je wel de laatste versie van google maps op je samsungetje? Zorg dat je niet meer verkeerd loopt hoor, dit klinkt wel heel griezelig...
XXX -
16 September 2011 - 12:11
Alice:
Heb je de Darwinvinken gezien? En de 'warme' pinguins? Het lijken mij prachtige eilanden met prachtige flora en fauna. Ik vind het heerlijk om je verhalen te lezen en je te volgen.
Ben rete jaloers!
Groetjes,
Alice
PS Erik G vertrekt morgen voor 3 weken naar Argentinië, ligt dat op jouw route? -
16 September 2011 - 17:48
Elly Pronk:
Ha Cindy,
wat een lef!!!!
Maar nog even over die konijnenpoep ... Men houdt zich wel aan de afspraak, want op geen 1 foto zie je konijnenpoep op straat. ;)
Ik ben benieuwd naar je volgende avontuur. -
17 September 2011 - 01:19
Arnold:
Hallo nichtje,
zeer leuke verhalen en Mooie foto's. wanneer doe je machu pichu? Dat is nog steeds in mij top drie v/d wereld. Geniet lekker van je travels.
Arnold -
17 September 2011 - 15:38
Yvonne Kroon:
Ha Cindy,
Net je blog weer 'terug' gevonden. Het is alsof ik je hoor praten; leuk. Wat een enerverende ervaring, daar, in zo'n krater, grenzen...waar?? Fijn dat je ook samen met iemand/anderen(?) reist. Veel plezier op de Galapagos!! -
20 September 2011 - 18:13
Ylze:
Hey Cindy,
wat heerlijk om je reisverslagen te lezen. Wat een stoere nicht heeft mijn mannetje zeg. Nou meis geniet er maar lekker van dan doen wij dat met je mee op afstand!! P.s. heb je geen wandelstok mee??? Best handig als je gaat hiken en zeker bij de inca-trail.
Dikke knuffel!!! -
22 September 2011 - 20:21
Eefje:
Hoi Cin! Ik dacht ik kijk nog maar eens of ik toch niet stiekem een berichtje heb gemist......maar je zal wel allerlei enge dingen aan het doen zijn. Hopelijk tot gauw!!! -
23 September 2011 - 08:31
Marina:
Hey Cin, heb je eindelijk weer gevonden! Ben blij dat je dit avontuur kan navertellen, eng! (maar wel stoer).
Ik blijf je volgen, veel plezier en take care!
Dikke kus, Marina
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
