Attapeu ziekenhuis
Door: Cindy
Blijf op de hoogte en volg Cindy
06 Mei 2010 | Vietnam, Hanoi
Naast het kantoor van SFE staat het Attapeu stads ziekenhuis. Het ziet er rustig en vredig uit en het nodigt niet echt uit om ongevraagd naar binnen te lopen. Gelukkig ontmoet ik Floor. Zij komt uit Frankrijk en is verloskundige. Ze werkt sinds 2007 voor SFE en wil mij wel even rondleiden in het ziekenhuis. Ze moet wel eerst even toestemming vragen aan de directeur dus de rondleiding zal de volgende dag zijn. Geen problem, ik heb geduld maar ben wel heel nieuwsgierig....
De volgende dag gaan we naar het ziekenhuis. Floor legt me uit dat er weinig voorzieningen zijn. We komen als eerste bij de afdeling dermatologie, oftewel de kamer dermatologie. Daarnaast is de tandarts. Helaas heeft dit ziekenhuis geen goede tandarts. Eigenlijk worden er alleen maar kiezen getrokken verder niet. Dit komt deels door dat er veel spullen verloren zijn gegaan tijdens de overstroming in oktober 2009 maar helaas is de huidige tandarts ook niet echt gemotiveerd. De motivatie lijkt bij vele artsen en verpleegkundige een problem. Ze verdienen nauwelijks geld en hebben veel diensten. Ze verdienen vaak meer als ze voor zichzelf beginnen in een dorp. De Lao mensen gaan vaak ook eerst naar een genezer volgens de locale cultuur. Dit kost vaak veel geld. Als dat niet helpt dan halen ze medicatie bij de farmacie in het dorp en gaan naar de locale dokter. Deze spuit dan antibiotic in of geeft een zalfje. Nu begrijp ik ook waarom er zoveel antibiotica te koop is bij de farmacie. Als dit allemaal niet helpt gaan ze naar het ziekenhuis…….want je moet toch wat….helaas kost het ziekenhuis ook veel geld. Ze moeten voor alles betalen, van iedere pleister tot infuuszak. Een dure bedoeling. We komen aan bij de eerste hulp…..er ligt 1 vrouw op een bed….ze kijkt niet blij…..en er drenteld wat familie omheen. Floor legt uit dat de familie voor de patient zorgt, niet de verpleging. Ze hebben geprobeerd om dit te veranderen….maar helaas….het is echt cultuur gebonden. Net zoals ze probeerde om een aanrecht in de keuken van het ziekenhuis te maken……maar helaas de vrouwen bleven gewoon op de grond koken….zoals ze gewend waren……aan de andere kant……wat zouden wij ervan zeggen als we opeens op de grond moeten koken??......
We lopen weer door. Er liggen verschillende patienten op kamertjes……dan komen we bij de OK…er loopt een anestesist langs…….Floor stelt me voor als een dokter uit Nederland…….hij loopt in gewone kleren en heeft een intubatieset in zijn handen……hij verexcuseert zich hij moet door want zijn patiente ligt op de OK……juist ja…….wij lopen door en ik ontmoet nog een aantal artsen ……de een is wat vriendelijker dan de ander…….dan komt er een vrouw in een rolstoel aan. Ze wordt geduwd door haar familie en de verpleegkundige loopt er 3 meter achter. De dochter is het rijden met de rolstoel niet echt gewend……ze knalt tegen een bankje op…….het gezicht van de patiente vertrekt……het is de patiente van de OK…..ze zijn net klaar en mag terug naar haar kamer…..zo simpel is dat……even later komt de chirurg in vol ornaat naar buiten lopen…..OK muts nog op…….het is een kleine stoere vrouw die druk begint te kletsen met haar collega………..ach het gaat hier gewoon allemaal anders……….het is wonderlijk om te zien…….maar ergens ook wel verdrietig. Er zijn echt weinig middelen en het is erg primitief. Ik zou graag willen helpen…….maar helpen is ook moeilijk want er moet wel draagkracht voor zijn en zoals Floor mij al vertelde is onze Westerse directheid hier niet echt van toepassing…………het heeft tijd nodig…….
Veel liefs,
Cin
De volgende dag gaan we naar het ziekenhuis. Floor legt me uit dat er weinig voorzieningen zijn. We komen als eerste bij de afdeling dermatologie, oftewel de kamer dermatologie. Daarnaast is de tandarts. Helaas heeft dit ziekenhuis geen goede tandarts. Eigenlijk worden er alleen maar kiezen getrokken verder niet. Dit komt deels door dat er veel spullen verloren zijn gegaan tijdens de overstroming in oktober 2009 maar helaas is de huidige tandarts ook niet echt gemotiveerd. De motivatie lijkt bij vele artsen en verpleegkundige een problem. Ze verdienen nauwelijks geld en hebben veel diensten. Ze verdienen vaak meer als ze voor zichzelf beginnen in een dorp. De Lao mensen gaan vaak ook eerst naar een genezer volgens de locale cultuur. Dit kost vaak veel geld. Als dat niet helpt dan halen ze medicatie bij de farmacie in het dorp en gaan naar de locale dokter. Deze spuit dan antibiotic in of geeft een zalfje. Nu begrijp ik ook waarom er zoveel antibiotica te koop is bij de farmacie. Als dit allemaal niet helpt gaan ze naar het ziekenhuis…….want je moet toch wat….helaas kost het ziekenhuis ook veel geld. Ze moeten voor alles betalen, van iedere pleister tot infuuszak. Een dure bedoeling. We komen aan bij de eerste hulp…..er ligt 1 vrouw op een bed….ze kijkt niet blij…..en er drenteld wat familie omheen. Floor legt uit dat de familie voor de patient zorgt, niet de verpleging. Ze hebben geprobeerd om dit te veranderen….maar helaas….het is echt cultuur gebonden. Net zoals ze probeerde om een aanrecht in de keuken van het ziekenhuis te maken……maar helaas de vrouwen bleven gewoon op de grond koken….zoals ze gewend waren……aan de andere kant……wat zouden wij ervan zeggen als we opeens op de grond moeten koken??......
We lopen weer door. Er liggen verschillende patienten op kamertjes……dan komen we bij de OK…er loopt een anestesist langs…….Floor stelt me voor als een dokter uit Nederland…….hij loopt in gewone kleren en heeft een intubatieset in zijn handen……hij verexcuseert zich hij moet door want zijn patiente ligt op de OK……juist ja…….wij lopen door en ik ontmoet nog een aantal artsen ……de een is wat vriendelijker dan de ander…….dan komt er een vrouw in een rolstoel aan. Ze wordt geduwd door haar familie en de verpleegkundige loopt er 3 meter achter. De dochter is het rijden met de rolstoel niet echt gewend……ze knalt tegen een bankje op…….het gezicht van de patiente vertrekt……het is de patiente van de OK…..ze zijn net klaar en mag terug naar haar kamer…..zo simpel is dat……even later komt de chirurg in vol ornaat naar buiten lopen…..OK muts nog op…….het is een kleine stoere vrouw die druk begint te kletsen met haar collega………..ach het gaat hier gewoon allemaal anders……….het is wonderlijk om te zien…….maar ergens ook wel verdrietig. Er zijn echt weinig middelen en het is erg primitief. Ik zou graag willen helpen…….maar helpen is ook moeilijk want er moet wel draagkracht voor zijn en zoals Floor mij al vertelde is onze Westerse directheid hier niet echt van toepassing…………het heeft tijd nodig…….
Veel liefs,
Cin
-
06 Mei 2010 - 06:39
Zus:
Hallo lief zusje,
Volgens mij zie ik nu nog niet alle foto's en wellicht is het bericht nog niet helemaal klaar, maar ach ik lees het nu dus direct maar reactie.
Dat het er in een ziekenhuis daar anders aan toe gaat wisten we natuurlijk wel. Maar het is erg confronterend als je het ook echt ziet. Sommige dingen zitten ook in de cultuur zoals het koken en het zelf zorgen voor de familie, dat is niet eenvoudig te veranderen. Maar give it time.....
Zusje geniet nog maar weer heel erg!!! Have fun en doe voorzichtig.
HVJ!!!!!
Dikke zoen en kmuf van je zus -
06 Mei 2010 - 10:27
Adri:
Hallo lieverd,
Zet mij maar niet in die rolstoel. Ik denk dat er snel twee wielen naast liggen. Wat zullen je handen jeuken, zelf ik heb de neiging om daar aan de gang te gaan.(Was van plan vrijwilligerswerk te gaan doen). Maar ja, ik neem aan dat ze niet meer op een oude taart zitten te wachten.
Mama vanochtend gesproken en de laatste weken gaan al weer in, wat is het snel gegaan.
Doe voorzichtig en geniet er nog maar van.
liefzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz A3 -
06 Mei 2010 - 10:48
Eefje:
Hoi lieve Cin! Leuk om weer een bericht van je te lezen. Maar klinkt niet echt om vrolijk van te worden. En de blauwe tram is hier zelfs in vergelijking een paradijs bij! Geniet er nog van Cin, over 17 dagen ben je weer terug!
Liefs! -
06 Mei 2010 - 12:56
Paps En Mams:
Hoi lieverd, als je dit leest ben jij net terug van je trekking en homestay in Sapa en zijn wij de uren aan het aftellen voor onze reis naar China. Je hebt ons met je enthousiaste verhalen aangestoken en als ik de foto's en filmpjes op you tube zie van Halong Bay en Sapa dan begint het al weer te kriebelen. Het is echt een prachtig land en schitterende natuur. Dus wie weet wordt dat ons volgende doel wel.De foto van de rolstoel zegt meer als woorden. idd kriebelen onze westerse handen als je dit zie. Weet niet wat je volgende reisdoel wordt maar dat hoor ik wel via de sms. Dikke kmuff hvj paps en mams
-
07 Mei 2010 - 14:25
Aleid:
Hee Cin,
Altijd leuk om op een saaie poli dag jouw verhalen te lezen. Soms is het leven van een AIOS in NL ook best rustig... Geniet er van en tot snel!
X -
08 Mei 2010 - 09:44
Marianne:
He Cin,
Jeetje het blijft altijd bijzonder he...Ik heb in Tanzania net zulke dingen gezien. Kwam de goverment langs en was alles picobello in orde( dat je dacht ja ze kunnen het dus wel) en 1 dag later was het weer net zoals altijd( medicatie door elkaar, naalden over de vloer, geen lakens op de bedden enz.maar ja. Meis geniet nog even, hier is het maar slecht weer enzo. Ben heel benieuwd naar al je fotoos:))Florian is weer terug van vakantie, dus ik ga zo lekker naar hem toe.Dikke kus, denk aan je,
Liefs marianne -
08 Mei 2010 - 18:02
Alice:
Ik heb het ook gezien, het is erg triest. Ook dit hoort bij het reizen. Ben erg benieuwd naar je ervaring Laos t.o.v. Vietnam.
ENJOY! -
09 Mei 2010 - 18:11
Marije:
Ha Cin, wat een indrukwekkend verhaal...en dan inderdaad niet met je westerse visie het willen overnemen...lastig.
Hoe bevalt Vietnam? Is het heel anders dan Laos?
Veel plezier nog! Xx -
09 Mei 2010 - 18:13
Floor:
Hhhmmm nu al voor de derde keer. Was vergeten mn naam in te vullen en dan slaat ie je bericht niet op klaarblijkelijk.
Mooi verhaal om te lezen, in dat soort landen ligt het dokteren toch wel een beetje anders dan hier he? Ik hoop dat je ondanks alle triestigheid rondom dit soort bezoeken toch nog lekker elke dag aan het genieten bent.
Mis je wel een beetje hoor!
Ody heeft t naar dr zin. Doet net alsof ze hier altijd al gewoond heeft. Ligt dagelijks op schoot en kruipt graag tegen Mulan aan in de stoel.
Met ons ook alles goed.
Geniet nog van de laatste weken he?
Xxx en liefs floor
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
