Luang Prabang!

Zoals jullie ondertussen al weten is de busreis gelukkig goed gegaan :).....mijn buurman had besloten dat hij achter in de bus ging zitten....dus daar had ik geen last van....alhoewel.....even later komt hij weer naar me toe en vraagt of ik misschien een alarm op mijn telefoon heb.....ik kijk hem vragend aan. Hij moet namelijk een pakketje afleveren in Vang Vieng en daar zijn we over 4 uur en zijn eigen telefoon is vanmorgen kapot gegaan en blablabla..pakje afleveren??....Vang Vieng.....drugs.....nee, fantasie slaat op hol!!......ok ik stel mijn alarm wel in. Dan wordt hij nog brutaler en vraagt of ik misschien een Lao sim heb.....nu kijk ik hem bedenkelijk aan.....hij zegt gelijk dat hij wel zal betalen......mmmm.....het wordt steeds gekker......en al die tijd staat hij voor me van het ene been op het andere been te wippen.....als ik niet beter zou weten lijkt het wel een acathesie (bewegingsdrang)......ach ik denk dat ik dat psychiatrische gedoe nu echt los moet laten hoor......hij zal vast wel goed in het koppie zijn.....ik kijk naar beneden.......groene teennagels.....ik negeer het....ik kijk omhoog.....kapotte bril (nog maar een half pootje).......weetje wat ik negeer het gewoon allemaal.......deze....euhmm....dit bijzondere exemplaar van het menselijk ras mag best wel even bellen met mijn telefoon.....heb ik mijn goede daad ook weer gedaan. De volgende ochtend bied hij aan om samen met hem naar zijn guesthouse te gaan. Het is goedkoop en schoon maar wel iets buiten het centrum. Ik sla zijn aanbod vriendelijk af en vind een iets duurder rustig guesthouse in het centrum.
De rust is weder gekeerd en ik ben weer alleen, wel stil zo zonder mijn nieuwe vrienden. Ik ga de eerste dag maar gelijk goed van start en loop de tempel route uit de Lonely Planet. Bij alle tempels valt me op dat er voor de ingang een soort versierde buis op een trappetje staat. Hij komt uit boven een....ja jullie raden het al....een Boedha beeld. Ik sta er naar te kijken.....en ben aan het bedenken hoe het nu precies werkt en wat de bedoeling is....dan wordt ik aangesproken door een van de jonge monniken.....hij noemt de naam van het gevaarte....ik met mijn vlekkeloze kennis van de Laotiaanse taal begrijp natuurlijk gelijk wat hij bedoelt...mm..ja..mm.....en ik tover mijn lieve lach maar wees eens tevoorschijn. Een van de andere monniken komt naar me toegelopen en geeft me een bakje met bloemenwater...hij gebaard dat ik het trapje op moet gaan en het in de lange versierde buis moet gooien. Het water loopt door de buis en zo naar Boedha.....maar natuurlijk....we moeten Boedha nat maken :). Daarna mag ik een wens doen bij Boedha.....ik hoop dat ie uit komt.......
Ik loop verder......op zoek naar nog meer mooie tempels......halverwege mijn tocht kom ik een monnik tegen. Hij heeft een soldeerbout in zijn handen.....ik kijk hem aan...hij kijkt schuchter terug en gaat snel door zijn knieen......legt de soldeerbout op de grond en lijkt de 'lading/energie' van de grond te meten.....ik kijk nog een keer om.....mmmmm.....bijzonder....ik loop rustig door......de monnik ook.......hij achtervolgt me een groot deel van mijn wandeling......legt steeds weer de soldeerbout op de grond , sluit zijn ogen, kijkt bedenkelijk en loopt dan weer door.....het is wel een beetje lachwekkend.....op de markt ontkomt niemand eraan......hij meet ook de mensen, de groente en ja zelf de eieren moeten het ontgelden. Ik kijk nog een keer om.......hij is weg. Diezelfde avond zit ik lekker te eten, als er een man bij het tafeltje van mijn buren komt staan.....hij komt me bekend voor......ahh.....het is de monnik, Alleen nu in 'gewone' kleren.....hij wil mijn buurman een hand geven......de buurman kijkt achterdochtig......dan voelt hij aan het tafeltje.....mmm...denk dat de energie goed is :)....hij heft zijn handen ter hemel en begint wat te brabbelen.....maakt een paar diepe buigingen en besluit de weg op te lopen (euhmm, ja een weg met auto verkeer) heft midden op de straat nogmaal zijn handen en roep nu een aantal dingen......mensen kijken een keer om en lopen dan door.....ze kijken hier nergens van op......de volgende ochtend staat hij alweer vroeg aan de kant van de weg.......hij maakt allerlei vreemde bewegingen en gebaren.......het is bijzonder........soms kijkt iemand even op......maar daarna loopt iedereen toch gewoon door..........( inderdaad Mar, you can run, but you can't hide :))
De volgende dag ga ik op excursie naar Pak Ou Cave, een grot met honderden Boedha beeldjes en naar Tat Kuang Si een heel mooie waterval. we gaan met de slowboat over de Mekong. Een heerlijk bootritje! Ik ontmoet Renate. Ze komt uit Oostenrijk maar woont al 20 jaar in Amerika, Las Vegas. Ze heeft haar man gedumpt en besloten dat mannen even niet aan haar besteed zijn en is nu op wereld reis.......tja...zo heeft iedereen zijn ding. Ook ontmoet ik een vrouw uit Duitsland, ze woont ook alweer 30 jaar in Autralie. Ze is alleen op reis om even tot rust te komen......haar man is ernstig ziek....ojee....daar gaan we......en ja hoor...blablabla......haar man is psychiater.........neeh!! help.....het achtervolgt me.....ga weg!! Ik luister braaf en buit mijn hummm technieken ten volste uit :) Wat ben ik toch braaf! De grotten en de waterval is mooi. Ik trek veel op met Renate....we willen graag naar de top lopen......dus volgen het bordje. Ik heb mijn flip flops aan....niet echt handig.....het pad wordt al lastiger.....ik bedenk me dat Mar ook altijd alles op haar flipflops doet en mijn lieve zus woont bijna in haar slippers.....dus moet het mij ook lukken!! Daarbij loopt voor ons een monnik op slippers en ik zie hem ook rustig doorlopen.....mmmm......nou ja monniken zijn altijd rustig......nog steeds geen hysterische monnik gezien......dus of dat nou een goed meetpunt is??? Nou ja ik loop maar door......we komen bij de top.....gelukkig! Maar ja dan nog naar beneden......he we kunnen ook via de andere kant......ow.....he Renate....ze hebben hier keurig een trap gemaakt.......voor het gemak!!! Wat blijkt we zijn de verkeerde kant omhoog gegaan......lekker suf!! Maar ja, heb het maar mooi wel gered op mijn flip flopjes :)
De derde dag nog even relaxen.....een laatste tempel.....even internetten en 's avonds de nachtbus naar Viantiane om vervolgens de bus naar Pakse te nemen......tja niet ideaal...maar ja.....het is even niet anders.......gewoon even de monniken stand aan.......relax!! Ik stap de bus in en zoek mijn plek. Kan hem niet vinden.....nou dan ga ik gewoon zitten....dikke pech......nee fout Cin......ik word toch naar mijn plek gewezen. De man van de bus wijst, daar!...ok....ik kijk.....en lach vriendelijk naar mijn toekomstige buurman.......ik ga zitten......he dat zit krap.....ik kijk nog eens.....mmmm.....hij is niet lang, maar wel breed.......de enige body buildende Aziaat in deze bus.....en ik zit ernaast......he jij daar 'kleine' dit past niet. Ik merk dat ik steeds meer naar rechts ga zitten.....ik hang bijna in het gangpad.....nee....dit gaat niet....he jij daar, ja jij.....he, tenzij je ongelooflijke ontstoken ballen hebt......heb je niet het recht om zo met je benen wijd te zitten!!! Ik zeg het toch maar niet....denk ook niet dat hij me begrijp......au, kruis, ballen...neh!......ok, volgende strategie....1,2,3 ontspan.....mijn benen vallen ook uit elkaar, tegen zijn benen aan.....hij blijft gewoon zitten....onze benen plakken tegen elkaar....zou hij dan toch echt ontstoken ballen hebben? He, je zit in mijn ruimte.....waar is je gevoel voor ruimte......hij begint in zijn kontzak te voelen naar zijn portemonee...he, je zit ook aan mijn kont.....het moet ook allemaal niet erger worden. Ik bedenk me dat ik zelf wil backpacken en dat ik gewoon weer terug moet naar de monniken stand......ik adem 3 keer diep in......we worstelen nog wat op onze stoelen......en dan maken we stilzwijgend een overeenkomst......mijn schouder ligt onder, zijn schouder ligt boven. Mijn andere schouder zit klem tegen de leuning.....het voordeel hiervan is dat ik klem zit en dus weinig last heb van alle bochten (en die zijn er veel).....zo komen we de nacht wel door. In de ochtend gaat hij opeens weg.....hij kijkt me niet aan en zegt geen gedag.......ik lach toch nog maar een keer vriendelijk.....dag!
We komen vroeg aan op het busstation in Vientiane, ik ga gelijk door naar het andere station. De bus VIP bus vertrekt om 7.15 uur en doet er 9 uur over. Dan kom ik nog net in het licht aan en kan ik nog een guesthouse zoeken....strak plan! Ow...kan om 6.30 uur pas kaartje kopen.....vermaak mezelf een beetje op het station, domme foto's maken, zie eruit als of ik mijn kreukelzone al op heb gebruikt :) Dan kaartje kopen.....yes, VIP bus.....150.000 Kip...ok.....kaartje.....daar is de bus....He! das een express bus, geen VIP. Ik ga terug naar het loket......hij begrijpt opeens geen Engels meer....das vreemd.....yes...good bus....no! Not good bus.....we komen er niet uit....ik vraag hoe laat hij in Pakse is.....over 10 uur.....ok...dan toch deze bus maar. waar zijn eigenlijk alle andere fanlangs....ow daar ik zie er nog 2...gelukkig. We gaan rijden...niemand wil naast de grote falang zitten, wat ik nu wel even fijn vind. We stoppen......he, we zijn net onderweg.....er komen meer lokals in......we stoppen nog een keer en nog een keer......we stoppen wel 20 keer......lokal in, lokal uit........even relaxen......hallo ik heb een tijdschema!! Ik moet naar Pakse en ik wil niet in het donker aankomen! Zucht, gewoon maar relaxen......ik weet niet meer hoe ik moet zitten....vraag vaak aan mijn overbuurman (die een beetje Engels spreekt) waar we zijn....denk dat ie er ook een beetje simpel van wordt :).....oeps de falangs gaan eruit.....ik ben de enige fanlang......er spreekt echt niemand Engels in deze bus (overbuurman is ook uitgestapt)......het wordt later....en later....het wordt donker.....ik vraag Pakse? Ze lachen.....niemand kan mij vertellen of we in Pakse zijn. Ach we stoppen vast op het busstation......ik vraag nogmaal Pakse busstation........nu lachen ze naar me (toch wel iritant dat verdomde lachen)........dan stopt de bus......you go out.....busstation? Ze zeggen niets.......Pakse? Ze lachen.....ik stap maar uit.......daar sta ik dan midden op de weg in het donker met mijn backpack......mmmm......ik kijk om me heen.....weet niet of het toeval is maar ik zie een monnik voor me staan....hij pakt rustig zijn spullen......ach jij maakt je ook nooit druk......dus waarom zou ik dat wel doen.....even later sta ik onder een heerlijk douche en ga ik slapen in een fijn bed......de kreukelzone deukt langzaam weer uit.......

Nu eerst lekker slapen en dan de volgende ochtend op naar Champasak!

Veel liefs,
Cin